Godwin Brumowski

Godwin Brumowski

35 zwycięstw
Brumowski (po lewej) stoi z Frankiem Crawfordem
podpułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1889 Wadowice, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	3 czerwca 1936 Amsterdam, Holandia
Przebieg służby
Lata służby	1910–1918
Formacja	c.-k. armia K.u.k. Luftfahrtruppen
Stanowiska	dowódca Flik 41J, lotnictwa na froncie włoskim
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Godwin Karol Marian von Brumowsky (ur. 26 lipca 1889 w Wadowicach, zm. 3 czerwca 1936 w Amsterdamie) – kapitan pilot polowy cesarskiej i królewskiej Armii, as myśliwski c. i k. Lotnictwa podczas I wojny światowej (odniósł 35 zwycięstw powietrznych).

Życiorys

Urodził się 26 lipca 1889 w Wadowicach, w zgermanizowanej rodzinie śląskiej^[1] Albina Juliusza Karola (1852–1927), tytularnego generała majora cesarskiej i królewskiej Armii, i Arnelii Marii von Lilienhof Ardstein (ur. 1866).

W 1910 zakończył edukację w Akademii Wojskowej. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1910 w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej, i został wcielony do Pułku Armat Polowych Nr 29 w Jarosławiu^[2]. W szeregach tego oddziału wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach^[3]. Początkowo służył w artylerii na froncie rosyjskim. W lipcu 1915 został przydzielony do c. i k. Lotnictwa, gdzie służył najpierw jako obserwator balonowy, następnie na swoją prośbę został przeniesiony do eskadry lotniczej Flik 1 (Fliegerkompagnie 1). Latał tam jako obserwator, okazał się przy tym świetnym strzelcem.

12 kwietnia 1916, wraz z pilotem Otto Jindrą(cz.), zbombardowali w Chocimiu wojska rosyjskie podczas przeglądu dokonywanego przez cara Mikołaja II. Brumowski następnie zestrzelił dwa ze ścigających ich czterech rosyjskich myśliwców Morane-Saulnier L. 2 maja 1916 Brumowski jako obserwator zestrzelił kolejny samolot.

Godwin Brumowski ukończył następnie kurs pilotażu, otrzymując 3 lipca 1916 odznakę pilota. Od listopada 1916 służył jako pilot w eskadrze Flik 12 na froncie włoskim, uzyskując 5 zwycięstw powietrznych w niecałe dwa miesiące. W marcu 1917 szkolił się w niemieckiej eskadrze myśliwskiej Jasta 24 na froncie zachodnim, gdzie poznał asa Manfreda von Richthofena – „Czerwonego barona”.

Godwin Brumowski był inicjatorem reformowania lotnictwa austriackiego i tworzenia jednostek myśliwskich, na wzór niemieckich. Po powrocie z frontu zachodniego, Brumowski został mianowany dowódcą nowo utworzonej pierwszej austro-węgierskiej jednostki myśliwskiej Flik 41J, operującej na froncie włoskim. Latał on wówczas na myśliwcu Hansa-Brandenburg D.I. W jednostce tej służył też początkowo inny austriacki as – Frank Linke-Crawford. Na stopień nadporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1914^[4][5], a kapitana ze starszeństwem z 1 maja 1917 w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej^[6]. Pełniąc służbę w c. i k. Lotnictwie pozostawał oficerem nadetatowym Dywizjonu Artylerii Konnej Nr 6^[7], który w 1916 został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 8^[8], a w 1918 przeformowany w Pułk Artylerii Polowej Nr 8K^[9].

W lecie 1917, eskadra Flik 41J otrzymała nowsze samoloty Oeffag D.III (licencyjne Albatrosy D.III). Na samolocie tego typu, w samym sierpniu Brumowski odniósł 12 zwycięstw w ciągu 16 dni. W tym okresie też przemalował swój samolot na czerwono, na wzór von Richthofena, malując na nim godło osobiste – białą czaszkę na czarnym tle. 11 października 1918 objął dowództwo nad całością austriackich sił lotniczych na froncie włoskim w rejonie Isonzo.

Podczas wojny Brumowski uzyskał 35 zestrzeleń oficjalnie zaliczonych (w tym 5 balonów), oraz 8 prawdopodobnych, co postawiło go na pierwszym miejscu spośród wszystkich pilotów Austro-Węgier. W Austrii uznany został za bohatera narodowego i dosłużył się stopnia podpułkownika. Jako jeden z 12 austro-węgierskich pilotów otrzymał złoty Medal Waleczności (1918) i jako jeden z 18 lotników Order Korony Żelaznej III klasy i inne odznaczenia. 23 czerwca 1918 uzyskał zezwolenie książęce na ubieganie się o najwyższy Order Marii Teresy, z czego nie skorzystał, nie chcąc prosić o order. 28 lipca 1918 wraz z ojcem otrzymał tytuł szlachecki.

Po wojnie pracował przez pewien czas jako rolnik na farmie swej teściowej w Siedmiogrodzie. Szybko jednak zbankrutował i przeniósł się do Wiednia, gdzie założył szkołę lotniczą, w której uczył pilotażu. Zmarł z ran odniesionych w wypadku lotniczym w okolicach lotniska Schiphol w Amsterdamie 3 czerwca 1936 (w samolocie pilotowanym nie przez siebie). Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.

Ordery i odznaczenia

W czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

• Krzyż Rycerski Orderu Leopolda z dekoracją wojenną i mieczami,
• Order Korony Żelaznej III klasy z mieczami i dekoracją wojenną,
• Złoty Medal Waleczności dla Oficerów,
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Krzyż Wojskowy Karola,
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913^[9],
• Krzyż Żelazny II klasy.

Przypisy

Bibliografia

• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1911. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1910. (niem.).
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).