Goloki
| Miejsce zamieszkania | |
|---|---|
| Język | |
| Grupa |
Goloki[1] (Golocy[1], Goloucy, Golouki) – mała grupa etnograficzna ludności polskiej mieszkająca na Górnym Śląsku, za Odrą, w części powiatu prudnickiego[2], na wschód od Prudnika. Podgrupa Opolan. Posługują się gwarą prudnicką, którą charakteryzuje brak mazurzenia, dyftongizacja samogłosek, wymowa ã we wszystkich pozycjach i pomieszanie we fleksji tematów twardych i miękkich, czyli też i po twardych jako końcówka: stari „stary”, żywi „żywy”[3]. Nazwa „Goloki” pochodzi od nazwy miasta Głogówek[1].
Małe grupy etnograficzne Goloków według Feliksa Pluty[4]:
- Cebulkorze,
- Hery,
- Kamieniorze,
- Karpaciorze,
- Klocorze,
- Podlesioki (uogólniona przez dialektologów na całe ugrupowanie[5]).
Przypisy
- ↑ a b c Dialektologia polska, www.dialektologia.uw.edu.pl [dostęp 2020-12-24].
- ↑ Stanisław Bąk. Zróżnicowanie narzecza śląskiego. „Prace i Materiały Etnograficzne”. XXIII, s. 417–418, 1963. Polskie Towarzystwo Ludoznawcze.
- ↑ Górnośląska gwara i dialekty – Oberschlesische Dialekte und Mundarten – Seminaria Śląskie 2017-2019 – Schlesien Seminare 2017 – 2019 [dostęp 2020-12-24] (pol.).
- ↑ Feliks Pluta, Dialekt głogówecki: Fonetyka, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1963, s. 9–12.
- ↑ Zygmunt Kłodnicki: Grupy etnograficzne i etnonimiczne Śląska. W: Tożsamość etniczna i kulturowa Śląska w procesie przemian. Wrocław-Cieszyn: Polskie Towarzystwo Ludoznawcze, 2009, s. 65. ISBN 978-83-87266-87-5. Za: Maria Bytnar-Suboczowa. Główne elementy kultury ludowej na Śląsku. „Prace i Materiały Etnograficzne”. XXIII, s. 9, 1963. Wrocław.