Grażyna Gęsicka

Grażyna Gęsicka

Grażyna Gęsicka (2009)
Imię i nazwisko po urodzeniu	Grażyna Dusyn
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1951 Warszawa
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 2010 Smoleńsk
Minister rozwoju regionalnego
Okres	od 31 października 2005 do 7 września 2007 i ponownie od 11 września 2007 do 16 listopada 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Następca	Elżbieta Bieńkowska
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości
Okres	od 6 stycznia 2010 do 10 kwietnia 2010
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Przemysław Gosiewski
Następca	Marek Kuchciński (p.o.)
Odznaczenia

Tablica pamiątkowa odsłonięta w 2016 na fasadzie gmachu Ministerstwa Rozwoju

Grażyna Gęsicka z domu Dusyn (ur. 13 grudnia 1951 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku^[1]) – polska socjolog i polityk, doktor nauk humanistycznych, minister rozwoju regionalnego w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego, posłanka na Sejm VI kadencji.

Życiorys

Działalność zawodowa

W 1974 ukończyła studia w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1985 uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie socjologii^[2]. Rozprawę doktorską zatytułowaną Związki zawodowe w systemach społecznych wysoko rozwiniętych krajów kapitalistycznych na przykładzie Francji i Wielkiej Brytanii napisała pod kierunkiem Włodzimierza Wesołowskiego.

Pracowała jako adiunkt w Instytucie Socjologii UW (1985–1993). Była członkinią Polskiego Towarzystwa Socjologicznego oraz członkinią Association Internationale des Sociologues de Langue Française. Była autorką i współautorką książek oraz około 30 artykułów w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych. Opublikowała m.in. Regionalne fundusze inwestycyjne (1997), Partnerstwo w rozwoju lokalnym (1996).

Działalność polityczna

W 1980 wstąpiła do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, była współzałożycielką struktur związku w Instytucie Socjologii UW. W 1981 wykładała we Wszechnicy Robotniczej Solidarności. Po wprowadzeniu stanu wojennego zajmowała się organizacją i wykładami w niejawnej Wszechnicy Robotniczej Regionu Mazowsze NSZZ „S”. Od 1983 inwigilowana przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa.

W 1989 uczestniczyła w obradach Okrągłego Stołu w podzespole ds. górnictwa. W latach 1989–1991 była koordynatorką naukową Ośrodka Badań Związkowych NSZZ „Solidarność” Regionu Mazowsze.

W latach 1990–1997 doradzała i wykonywała ekspertyzy z zakresu problematyki rozwoju lokalnego i regionalnego na rzecz m.in. Komisji Europejskiej, Banku Światowego, rządu, Sejmu RP, władz lokalnych i regionalnych. Od września do grudnia 1991 była doradcą ministra pracy i polityki socjalnej.

W latach 1993–1994 uczestniczyła w grupie ekspertów ds. Europy Środkowej i Wschodniej w programie LEDA (Local Employment Development Action) Komisji Europejskiej. W 1995 była stałym doradcą w nadzwyczajnej Komisji Sejmowej ds. zasad polityki regionalnej państwa. W latach 1995–1996 zajmowała stanowisko zastępcy kierownika programu Phare „Inicjatywy lokalne na rzecz rozwoju społeczno-ekonomicznego”. Pracowała jako zastępczyni dyrektora generalnego w Polskiej Fundacji Promocji i Rozwoju Małych i Średnich Przedsiębiorstw (1996–1998).

Od 1998 do 2001 była podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. Była odpowiedzialna za programy wspierające zatrudnienie, finansowane ze źródeł zagranicznych (Phare, Bank Światowy), sprawy bezpieczeństwa i higieny pracy oraz za wdrożenie w Polsce Europejskiego Funduszu Społecznego. W sierpniu 2001 została wiceprezesem Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości.

W kampanii wyborczej w 2005 doradzała Platformie Obywatelskiej, reprezentowała PO w negocjacjach koalicyjnych z Prawem i Sprawiedliwością w ramach zespołu zajmującego się wykorzystaniem funduszy Unii Europejskiej.

31 października 2005 została ministrem rozwoju regionalnego w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. 14 lipca 2006 objęła to stanowisko w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. 7 września 2007 została odwołana z urzędu ministra rozwoju regionalnego z jednoczesnym powołaniem na sekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego. 11 września tego samego roku ponownie powołana na urząd ministra.

W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskała mandat poselski, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu rzeszowskim i otrzymując 28 982 głosy. 6 stycznia 2010 objęła stanowisko przewodniczącego Klubu Parlamentarnego PiS^[3].

Zginęła 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej^[4]. 25 kwietnia tegoż roku została pochowana w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[5].

Życie prywatne

Córka Jana i Adeli^[1]. Jej mężem był socjolog Janusz Gęsicki, mieli córkę Klarę^[6]. Mieszkała w Warszawie.

Odznaczenia, wyróznienia i upamiętnienia

W 2007 otrzymała Nagrodę im. Władysława Grabskiego przyznaną przez Konfederację Lewiatan^[7].

16 kwietnia 2010 została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[8]. W tym samym roku pośmiertnie uhonorowano ją odznaką honorową „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego”^[9].

Imieniem Grażyny Gęsickiej nazwano skwer u zbiegu ulic Jana III Sobieskiego i Stefana Okrzei w Rzeszowie (2010)^[10] oraz ulicę w Warszawskiej dzielnicy Mokotów (2017, uprzednio nazwanej imieniem Heleny Kozłowskiej)^[11]. W 2016 na fasadzie gmachu Ministerstwa Rozwoju została odsłonięta tablica upamiętniająca Grażynę Gęsicką^[12], a sali dawnego kina „Śląsk”, mieszczącego się w gmachu Ministerstwa Rozwoju przy ul. Wspólnej 2/4, nadano imię Grażyny Gęsickiej^[13].

Powołano Fundusz stypendialny im. Grażyny Gęsickiej (utworzony przez Akademię Rozwoju Filantropii w Polsce^[14]) oraz Ruch Kobiet im. Grażyny Gęsickiej na Podkarpaciu^[15], a Forum Kobiet Podkarpacia przyjęło do swojej nazwy patronat Grażyny Gęsickiej^[16]. Nazwę „Grażyna Gęsicka” nadano statkowi do przewozu LNG, należącemu do norweskiego armatora Knutsen OAS Shipping, który w 2022 został wyczarterowany przez PKN Orlen^[17].

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2013-10-30].
• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2013-10-30].