Grafolekt

Grafolekt – standard danego języka służący jako norma w piśmiennictwie narodowym, wyposażony w przepisy ortografii i interpunkcji[1]. Od obiegowych dialektów odróżnia się większą stabilizacją na płaszczyźnie gramatycznej[1], lepszym wypracowaniem leksykalnym[1][2], ugruntowaniem tradycyjnym[3] i większym zasięgiem, obejmującym szersze terytorium geograficzne[1]. Grafolekt może się opierać na mowie elit społecznych lub na pewnym dialekcie regionalnym, choć w znormalizowanej postaci nie jest w pełni tożsamy ze swoim pierwowzorem – ma charakter sztuczny[1]. Nie stanowi własności żadnej klasy ani regionu, ale jest szczególnie kojarzony z tymi grupami użytkowników języka, które posługują się nim najczęściej[1]. Przykładem grafolektu jest język ogólnoangielski (Standard English)[3]. Funkcję grafolektu pełni prawie każdy język standardowy (ogólny)[4].

Grafolekt uchodzi za podstawę istnienia bytu zbiorowego, jakim jest naród[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Leo Daugherty, The English Grapholect and the Introductory Composition Class, „College Composition and Communication”, 30 (2), 1979, s. 134–140, DOI: 10.2307/356315, ISSN 0010-096X, JSTOR: 356315 (ang.).
  2. ↑ Arkadiusz Żmij, Pismo – rewolucja totalna, [w:] Pomiędzy oralnością a piśmiennością, [w:] Artykuły naukowe z filologii polskiej [online], język-polski.pl [dostęp 2019-09-03].???
  3. ↑ a b Walter J. Ong, Technologizace slova: mluvená a psaná řeč, Vyd. české 1, Praga: Karolinum, 2006, s. 18, ISBN 80-246-1124-4, OCLC 85715882 (cz.).
  4. ↑ Heng, M.: Three Dimensions of Information Technology Applications: A Historical Perspective. Vrije Universiteit. Amsterdam (1993) (ang.)

Bibliografia

  • Walter J. Ong, Technologizace slova: mluvená a psaná řeč, Vyd. české 1, Praga: Karolinum, 2006, ISBN 80-246-1124-4, OCLC 85715882 (cz.).
  • Leo Daugherty, The English Grapholect and the Introductory Composition Class, „College Composition and Communication”, 30 (2), 1979, s. 134–140, DOI: 10.2307/356315, ISSN 0010-096X, JSTOR: 356315 (ang.).