Eihandgranate 39

Ten artykuł od 2012-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Eihandgranate 39

Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Przeznaczenie	zaczepny, burzący
Data konstrukcji	1939
Lata produkcji	1940 - 1945
Dane techniczne
Wysokość	76 mm
Średnica	60 mm
Masa	230 g
Materiał wybuchowy	kruszący, 112 g
Typ zapalnika	BZE39
Opóźnienie	4,5 sekundy (typowe), 1 - 10 sekund w zależności od wersji zapalnika
Użytkownicy
Niemcy

Eihandgranate 39 - granat ręczny "jajko" armii niemieckiej używany przez całą drugą wojnę światową. Zbudowany był z dwóch połówek metalowych z wykręcanym zapalnikiem typu BZE39 (Brennzünder fur Eihandgranate 39).

Historia i opis konstrukcji

Pierwsze granaty tego typu powstały jeszcze przed pierwszą wojną światową. Skonstruowany w końcu 1939, a wprowadzony do uzbrojenia na początku 1940 granat Eihandgranate 39 znany także jako M39 był rozwinięciem granatu z 1916 roku. Małe rozmiary granatu ułatwiały transport, pozwalały na przenoszenie większej jego liczby przez jednego żołnierza. Korpus granatu składał się z dwóch półkulistych wyprasek z blachy stalowej wypełnionych materiałem wybuchowym. Połówki były połączone poprzez zaprasowanie brzegów blachy. Początkowo obły kształt granatu, wzbogacono w maju 1942 o uchwyt w kształcie kółka przytwierdzony do dna korpusu, umożliwiający łatwiejsze przyczepienie do umundurowania, pasa itp. We wrześniu 1944 wprowadzono do użycia koszulkę odłamkową analogicznie jak w granacie trzonkowym Stielhandgranate 24. Granaty te występowały w dwóch wariantach malowania - w kolorze zielono-szarym (feldgrau) i piaskowym.

Do granatu opracowano nowy typ zapalnika BZE39 (Brennzünder fur Eihandgranate 39) wkręcany w korpus granatu przy pomocy specjalnego klucza. Następne modele zapalników zaopatrzono w skrzydełka (wygięte w górę lub w dół) umożliwiające wkręcenie go bez użycia narzędzi. Uzbrojenie granatu odbywało się przez wykręcenie kulistej nakrętki zapalnika i pociągnięcie przytwierdzonego do niej sznura uruchamiającego zapalnik tarciowy. Eksplozja następowała po upływie 1 do 10 sekund w zależności od typu zapalnika. Stosowano 4 rodzaje zapalników charakteryzujących się różnym czasem zwłoki i oznaczano je przez pomalowanie nakrętki zapalnika na jeden z kolorów:

• Czerwone - opóźnienie 1 sekunda (używany jako granat-pułapka, często celowo pozostawiany przez wycofujące się oddziały niemieckie by razić żołnierzy przeciwnika próbujących go użyć),
• Niebieski - 4,5 sekundy opóźnienia - zapalnik standardowy,
• Żółty - 7,5 sekundy opóźnienia,
• Szary - 10 sekund opóźnienia.

Ocenia się że wyprodukowano ok. 84 milionów sztuk tych granatów.