Granatnik AGS-17

AGS-17
Państwo	ZSRR
Rodzaj	granatnik automatyczny
	Historia
Prototypy	1969-1971
Produkcja	1971 – do chwili obecnej
	Dane techniczne
Kaliber	30 mm
Nabój	30 × 29 mm B
Taśma nabojowa	ciągła, 29 nab.
	Wymiary
Długość	840 mm
Długość lufy	290 mm
	Masa
broni	35 kg
karabinu właściwego	18 kg
podstawy	12 kg
wyposażenia dodatkowego	1 kg (PAG-17); 14,5 kg (skrzynka z 29 nab.)
	Inne
Prędkość pocz. pocisku	185 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	50-100 lub 350-440 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna	65 strz/min
Zasięg maks.	1700 m
Zasięg skuteczny	1200 m

AGS-17 Płamja (Płomień) – radziecki granatnik automatyczny skonstruowany na przełomie lat 60. i 70. XX wieku.

Historia konstrukcji

AGS-17 został skonstruowany w kierowanym przez A.E. Nudelmana OKB-16. W 1969 roku odbyły się próby zakładowe tej broni, w 1971 roku rozpoczęto produkcje seryjną. AGS-17 znalazł się na uzbrojeniu Armii Radzieckiej, a później armii państw powstałych po rozpadzie ZSRR. Poza tym był używany przez niektóre armie Układu Warszawskiego, a w ChRL jest produkowany na licencji. W latach 90. XX wieku opracowano lżejszy granatnik AGS-30 zasilany tym samym rodzajem amunicji.

Opis konstrukcji

Porównanie siatek celowników PAG-17 i PGO-7 z RPG-7

AGS-17 działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego, zastosowano mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia, który umożliwia prowadzenie ognia seriami z niską (50-100 strz/min) lub wysoką (350-450 strz/min) szybkostrzelnością. AGS-17 strzela nabojem 30 × 29 mm B, który posiada ciężki pocisk odłamkowy o wadze 280 g (dla porównania pocisk natowskiego naboju 40 x 53 mm stosowanego w amerykańskim granatniku Mk19 waży 245 g). Zasilanie jest lewostronnie z taśmy ciągłej na 29 nabojów, taśma mieści się w pojemniku z prawej strony broni. Celownik optyczny PAG-17^[1] o powiększeniu 2,7x zamontowano z lewej strony komory zamkowej, lufa niewymienna chłodzona powietrzem. Donośność maksymalna pocisków jest równa 1700 m. Broń standardowo zamontowana jest na trójnogu SAG-17. Po rozłożeniu może być przenoszony przez trzech żołnierzy, z których jeden przenosi lufę i celownik, drugi - podstawę, a trzeci - amunicję. Używany jest także jako broń pokładowa instalowana na pojazdach pancernych i niewielkich okrętach wojennych (wersja AGS-17M, montowana w wieży okrętowej BP-30 oraz na wieżach pojazdów pancernych) oraz broń lotnicza (wersja AGS-17A, zasobnik GUW z granatnikiem przenoszony jest przez śmigłowce Mi-8/Mi-17).

Przypisy

↑ Opis celownika PAG-17 na stronie producenta Novosibirsk Instrument-Making Plant (ang.)

Bibliografia

Ireneusz Chloupek. Czerwony płomień. „Komandos”. 1997. nr 11(64). s. str. 78-80. ISSN 0867-8669.
Przemysław Kupidura, Ryszard Woźniak, Mirosław Zahor. Granatniki. Cz. II. „Nowa Technika Wojskowa”. 2000. nr 7. s. str. 18-25. ISSN 1230-1655.
AndrzejA. Ciepliński AndrzejA., RyszardR. Woźniak RyszardR., Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WIS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275 .