Granatnik Typ 10

Typ 10

Taishō 10-Shiki
Państwo	Japonia
Rodzaj	granatnik
Dane techniczne
Kaliber	50 mm
Wymiary
Długość	525 mm
Długość lufy	240 mm
Masa
broni	2, 6 kg
Inne
Szybkostrzelność praktyczna	15-25
Zasięg maks.	175 m
Zasięg skuteczny	65 m

Granatnik Typ 10 (Taishō 10-Shiki) (jap. 十年式擲弾筒 jūnen-shiki tekidan-tō) – japoński granatnik wprowadzony do uzbrojenia w 1921 roku (10 roku okresu Taishō), używany w czasie II wojny światowej.

Prosty, gładkolufowy granatnik o niewielkim zasięgu (maks. 175 m). Odległość strzelania regulowano zaworem gazowym, który zmniejszał ciśnienie w lufie. Broń nie była wyposażona w żadne przyrządy optyczne, ani dwójnóg; jej podstawową zaletą była mała masa. Po wprowadzeniu na wyposażenie granatnika Typ 89 używany częściej do miotania granatów dymnych^[1].

Granatnik (podobnie jak jego następca, Typ 89) był wyposażony w małą płytę oporową w postaci wygiętej blachy, która wyglądała, jakby można było ją oprzeć na udzie. Wśród alianckich żołnierzy rozpowszechniła się nazwa „moździerz kolanowy” (ang. knee mortar) i prawdopodobnie wielu, którzy próbowali w ten sposób posłużyć się zdobyczną bronią, skończyło ze złamaną odrzutem kością udową^[1].

Przypisy