Granatnik Typ 89

Ten artykuł od 2011-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Typ 89

Państwo	Japonia
Rodzaj	granatnik
Dane techniczne
Kaliber	50 mm
Wymiary
Długość	610 mm
Długość lufy	254 mm
Masa
broni	4,35 kg
Inne
Szybkostrzelność praktyczna	20 strz/min
Zasięg maks.	640 m (granat Typ 89), 190 m (granat Typ 91)

Granatnik Typ 89 (jap. 八九式重擲弾筒 hachi-kyū-shiki jū-tekidan-tō) – japoński granatnik wprowadzony do uzbrojenia w 1929 roku, używany w czasie II wojny światowej.

Historia

W 1921 roku Cesarska Armia Japońska wprowadziła na uzbrojenie granatnik Typ 10. Miał on gładką lufę i miotał granaty ręczne Typ 10 (później także specjalne Typ 91). Jednak zasięg miotania i celność były niskie.

Dlatego w 1929 roku wprowadzono do uzbrojenia nowy granatnik Typ 89. Dzięki zastosowaniu gwintowanej lufy i specjalnie opracowanemu granatowi Typ 89 udało się znacznie zwiększyć zasięg i celność miotanych granatów. Z granatnika można było wystrzeliwać także starsze granaty Typ 91.

Służba

Granatniki Typ 89 stały się jedną z podstawowych broni japońskiej piechoty. Z reguły były obsługiwane przez trzy osoby (granatnik mógł być łatwo rozłożony na trzy części). Każdy pluton piechoty posiadał na uzbrojeniu trzy lub cztery granatniki.

Opis techniczny

Granatnik Typ 89 był zespołową bronią jednostrzałową, odprzodową, gwintowaną. Składał się z lufy, do której umocowana była od dołu tuleja zakończona płytą oporową. Wewnątrz tulei znajdował się mechanizm regulujący odległość miotania granatu i uderzeniowy. Granaty były odpalane z lufy pochylonej pod kątem 45 stopni (część granatników miała libellę ułatwiającą ustawienie broni pod tym kątem). Zasięg miotania zmieniano obracając umieszczone obok tulei pokrętło. Jego obracanie powodowało ruch umieszczonego w tulei nagwintowanego pręta. Zależnie od jego pozycji zmieniała się głębokość, na jakiej pocisk znajdował się w lufie. Jeśli znajdował się blisko wylotu, to duża przestrzeń pod pociskiem sprawiała, że ciśnienie gazów prochowych było niskie i odległość, na którą był miotany granat niewielka. Odwrotnie, odpalenie pocisku znajdującego się blisko dna lufy powodowało, że ciśnienie w lufie było wysokie i zasięg miotania duży. Wysuwanie pręta powodowało jednoczesne przesuwanie się przymocowanego do niego mechanizmu spustowego wzdłuż szczeliny w tulei. Po obu stronach szczeliny były umieszczone skale zasięgu (po prawej dla granatu Typ 91, po lewej dla granatu Typ 89).