Granatnik l.Gr.W.36
| ||
l.Gr.W.36 | ||
Państwo | III Rzesza | |
Producent | Rheinmetall | |
Rodzaj | granatnik | |
Obsługa | 2 | |
Historia | ||
Prototypy | 1934-1935 | |
Produkcja | 1936-1941 | |
Dane techniczne | ||
Kaliber | 50 mm | |
Wymiary | ||
Długość lufy | 465 mm | |
Masa | ||
broni | 14,2 kg | |
Inne | ||
Szybkostrzelność praktyczna | 15 - 25 strz./min. | |
Zasięg skuteczny | 75 - 575 m |
Leichter Granatwerfer 36 (5cm) – niemiecki granatnik z okresu II wojny światowej.
Historia konstrukcji
Na początku lat trzydziestych w Niemczech rozpoczęto prace nad lekkim granatnikiem o donośności kilkuset metrów, który miał stać się standardowym wyposażeniem każdego plutonu piechoty i umożliwić zwalczanie przeciwnika znajdującego się poza zasięgiem granatów ręcznych.
Pierwsze egzemplarze przekazano Wehrmachtowi na przełomie 1936 i 1937 roku. Broń otrzymała nazwę leichter Granatwerfer 36 (5cm), ale najczęściej stosowano skróty l.Gr.W.36 lub l.Gr.W.36(5cm). Do granatnika opracowano granat odłamkowy rażący skutecznie odłamkami w promieniu 20-30 metrów.
Pierwsze serie granatników były wyposażone w celownik-kątomierz, ale później z niego zrezygnowano i zastąpiono go białym pasem namalowanym na lufie. W następnych latach granatnik poddano drobnym modyfikacjom mającym na celu uproszczenie produkcji.
Granatniki l.Gr.W.36 stanowiły uzbrojenie wszystkich plutonów w dywizjach piechoty Wehrmachtu i Waffen-SS. Obsługę granatnika stanowiło trzech żołnierzy. Uzbrojenie osobiste obsługi stanowił karabinek (dowódca) i pistolety (celowniczy i ładowniczy). Granatnik po rozłożeniu był przenoszony na plecach przez celowniczego (płyta oporowa) i ładowniczego (lufa). Amunicja w skrzynkach zawierających po 10 granatów była przenoszona przez wszystkich członków obsługi (dowódca 10, celowniczy i ładowniczy po 20, razem 50 granatów na granatnik). O popularności granatnika może świadczyć liczba 555 959 granatów kalibru 50 mm zużytych przez wojsko niemieckie w trakcie walk we Francji w maju i czerwcu 1940 roku.
Doświadczenia bojowe potwierdziły wysoką skuteczność granatnika. Bardzo wysoka była zwłaszcza celność. Jednak po 1941 roku oceny stawały się bardziej krytyczne. Krytykowano szczególnie niewielką donośność granatów i ich siłę niszczącą. Niektóre źródła wspominają o próbach wystrzeliwania z granatników l.Gr.W.36 radzieckich granatów 50 mm (z granatnika wz. 38 i wz. 40).
Od 1942 roku granatnik wycofywano stopniowo z jednostek pierwszoliniowych, ale produkcje zakończono dopiero w czerwcu 1943 roku po wyprodukowaniu 31 836 granatników. Pomimo wycofania granatnika z uzbrojenia jednostek pierwszoliniowych w lutym 1945 roku Wehrmacht miał nadal na stanie 3953 sztuki tych granatników. W 1944 roku dużą partię l.Gr.W.36 przekazano Chorwacji.
Budowa
Granatnik ten był zespołową bronią jednostrzałową, odprzodową, gładkolufową. Budową przypominał moździerz. Składał się z płyty oporowej połączonej z lufą kalibru 50 mm za pomocą specjalnego sworznia ułatwiającego szybkie rozkładanie granatnika. Mechanizm spustowy był uruchamiany dźwignią spustową.
Dane taktyczno-techniczne
Wzór | leichter Granatwerfer 36 (5cm) |
Kaliber (mm) | 50 |
Masa całkowita (kg) | 14,2 |
Donośność (m) | 75-575 |
Kąt podniesienia lufy (stopnie) | 42-85 |
Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej (stopnie) | +/- 17 |
Prędkość początkowa pocisku (m/s) | 75 |
Szybkostrzelność praktyczna (strz/min) | 15-25 |
Masa granatu (kg) | 0,9 |
Bibliografia
- Mariusz Skotnicki, Leichter Granaterwerfer 36, Nowa Technika Wojskowa 7/97. ISSN 1230-1655
Media użyte na tej stronie
(c) Bundesarchiv, Bild 183-2007-1005-501 / CC-BY-SA 3.0
Scherl Bilderdienst Die Artillerie der Zugführer [1942] Aufnahme: Regiment Großdeutschland 6453-42
[Übung ? zwei Soldaten, getarnt auf freiem Feld liegend, beim Bedienen eines leichten Grantwerfers 36,]Autor: Andrew Bossi, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grenade Launcher 36 in the High Fortress, Salzburg, Austria