Granatnik wz. 30
Granatnik wz. 30 – polski granatnik z okresu międzywojennego[1].
Granatnik został wyprodukowany przez firmę Perkun w Warszawie. Do uzbrojenia Wojska Polskiego został wprowadzony w 1933. Udoskonaloną jego wersję oznaczono granatnik wz. 36[1].
- Masa broni - 7 kg.[1]
- Masa granatu - 0,7 kg.
- Długość broni - 640 mm.
- Długość lufy - 395 mm.
- Prędkość początkowa pocisku - 100 m/s.
Przypisy
- ↑ a b c Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 80.
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 80. ISBN 83-86028-01-7.
|
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).