Grand Prix Monako 1996

Grand Prix Monako 1996

LIV Grand Prix Automobile de Monaco

6. wyścig z 16 w sezonie 587. Grand Prix Formuły 1
Circuit de Monaco
Data	16–19 maja 1996
Trasa
Liczba okrążeń	75
Długość okrążenia	3,328 km
Dystans	249,600 km
Uczestnicy
Zgłoszenia	22 kierowców
Zakwalifikowało się	22 kierowców
Ukończyło wyścig	3 kierowców
Wyniki
Pole position	Michael Schumacher (1:20,356, Ferrari)
Zwycięzca	Olivier Panis (2h00:45,629, Ligier)
Najszybsze okrążenie	Jean Alesi (1:25,205, Benetton)
6. Grand Prix w sezonie 1996
Poprzednie	Grand Prix San Marino
Następne	Grand Prix Hiszpanii
Grand Prix Monako
1995 1996 1997

Grand Prix Monako 1996 (oficjalnie LIV Grand Prix Automobile de Monaco) – szósta eliminacja Mistrzostw Świata Formuły 1 sezonu 1996. Wyścig, odbywający się w mokrych warunkach, ukończyło trzech kierowców (sklasyfikowanych zostało siedmiu kierowców), co jest rekordem Formuły 1. Wyścig wygrał Olivier Panis. Zwycięstwo Francuza było jego jedyną wygraną w Formule 1, ostatnią wygraną Ligiera i pierwszą wygraną dostawcy silników Mugen.

Pole position do wyścigu wywalczył Niemiec Michael Schumacher z Ferrari, wywołując jednak pewne kontrowersje po tym, gdy pod koniec sesji jechał powoli optymalną linią jazdy, przez co spowodował wypadek Gerharda Bergera. Na początku wyścigu, kiedy padał deszcz, Damon Hill wyprzedził Schumachera, który próbując nadrobić stratę, rozbił się na zakręcie znanym później jako Mirabeau Bas. Hill prowadził w wyścigu, ale na czterdziestym pierwszym okrążeniu w jego Williamsie zepsuł się silnik Renault. Wówczas liderem został Jean Alesi, który odpadł dwadzieścia okrążeń później wskutek uszkodzenia zawieszenia. Od tego momentu w wyścigu prowadził Olivier Panis i to on jako pierwszy minął linię mety. Na podium stanęli jeszcze David Coulthard z McLarena i Johnny Herbert z Saubera.

Relacja

Przed Grand Prix

Grand Prix Monako było szóstą eliminacją sezonu 1996^[1]. Przed Grand Prix w klasyfikacji kierowców prowadził Damon Hill, uzyskawszy 43 punkty. Drugi w klasyfikacji kierowców był Jacques Villeneuve z 22 punktami, a trzeci – Michael Schumacher, który miał 16 punktów. W klasyfikacji konstruktorów prowadził Williams z dorobkiem 65 punktów. Drugie było Ferrari (25 punktów). Na trzecim miejscu znajdował się Benetton, który miał 18 punktów^[2]. W dotychczasowych pięciu wyścigach wygrywali tylko kierowcy Williamsa: czterokrotnie Hill, a raz Villeneuve^[3].

Tydzień przed Grand Prix Monako odbyły się czterodniowe testy na torze Imola, które wygrał Schumacher z czasem 1:27,840. W testach tych uczestniczył między innymi doradca McLarena^[4], Alain Prost, który prowadził model MP4/11B^[5]. W trakcie Grand Prix McLaren obchodził trzydziestolecie istnienia^[6]. Grand Prix Monako było także pierwszą eliminacją, podczas której na samochodach Ferrari pojawiło się logo General Electric z uwagi na to, że firma ta nawiązała techniczną współpracę z włoskim konstruktorem^[7].

Damon Hill mówił przed wyścigiem, że chce wygrać, ponieważ Monako to niepowtarzalne miejsce, a jego ojciec wygrywał tu pięciokrotnie. Michael Schumacher miał nadzieję na trzecie zwycięstwo w Monako z rzędu^[8].

Treningi i kwalifikacje

Pierwsza sesja treningowa odbyła się w czwartek, 16 maja. Kierowcy McLarena: Mika Häkkinen i David Coulthard, testowali nowy typ opon Goodyear, mieszankę "D". Ponadto samochody McLaren miały krótszy niż zwykle rozstaw osi i używały specjalnego typu silnika Mercedes. W tej sytuacji Häkkinen wygrał czwartkową sesję treningową, a Coulthard był trzeci. Wywołało to spekulacje, że McLaren jest jednym z faworytów do zwycięstwa w wyścigu^[9].

W trakcie kwalifikacji było pochmurno, chłodno i wietrznie, więc kierowcy, obawiając się deszczu, próbowali jak najszybciej ustalić optymalne czasy. Jako pierwszy barierę jednej minuty i 21 sekund pobił Schumacher. Następnie czas swojego okrążenia zaczął ustanawiać Damon Hill, a że nie miał żadnych kierowców przed sobą, znalazł się na pierwszym miejscu z czasem 1:20,866; 0,048 s przed Schumacherem i 0,052 s przed Jeanem Alesim. Hill po przejechaniu bezbłędnego okrążenia zjechał do garażu i czekał na dalszy rozwój wydarzeń, mając nadzieję, że Schumacher utknie za wolniejszymi kierowcami i nie poprawi czasu. Dwie minuty przed końcem sesji^[8] Schumacher pobił rezultat Hilla o ponad pół sekundy, ustanawiając czas 1:20,356, a okrążenie później – 1:20,372. Po ustanowieniu tych czasów Schumacher jechał powoli optymalną linią jazdy, by zjechać do boksów. Nadjeżdżający z dużą szybkością Gerhard Berger nie spodziewał się powolnego samochodu, i by uniknąć kolizji z Schumacherem, w ostatniej chwili zjechał z optymalnej linii jazdy i obrócił się. Schumacher przeprosił Bergera, jednak nie poniósł za swoją jazdę żadnej kary^[9]. Kwalifikacje wygrał więc Schumacher z czasem 1:20,356, drugą pozycję wywalczył Hill, a trzecią – Alesi^[10]. Damon Hill wyraził zadowolenie z uzyskania drugiego miejsca startowego. Drugi kierowca z zespołu Williams, Jacques Villeneuve, był dziesiąty ze stratą 1,1 sekundy do Hilla. Trzecie miejsce Alesiego oraz czwarte Bergera oznaczało, że był to najlepszy jak dotąd wynik Benettona w sezonie, chociaż Berger wyrażał niezadowolenie, będąc pewnym tego, że gdyby nie incydent z Schumacherem, startowałby z pierwszego rzędu. Spośród kierowców McLarena lepszy czas uzyskał David Coulthard (piąty); Mika Häkkinen był ósmy (chociaż ustanawiał swoje najszybsze okrążenie podczas incydentu Bergera z Schumacherem), przez co zespół wyrażał pewne niezadowolenie. Z drugiej strony MP4/11 był przyczepny na torze w Monako, a silnik wydawał się mocny; problemem był wprwadzie docisk aerodynamiczny, ale nie było to aż tak widoczne podczas tego weekendu. Rubens Barrichello z Jordana uzyskał szósty czas, ale jego zespołowy partner, Martin Brundle, był 16 mimo faktu, że osiągał największą prędkość na torze. Siódmy był Eddie Irvine w Ferrari, który utrzymywał, że mógł być dwie pozycje wyżej, ale i tak wyrażał zadowolenie z kwalifikacji. Dziewiąty był Heinz-Harald Frentzen, co potwierdziło opinie, że Saubery są stosunkowo szybkie na torach, które nie wymagają mocnych silników. Drugi z kierowców Saubera, Johnny Herbert, był trzynasty, mając w sobotę dwie awarie zawieszenia. Jedenasty był Mika Salo, który rano miał awarię silnika, a podczas kwalifikacji doświadczał problemów ze skrzynią biegów, przez co zmuszony był do skorzystania z bolidu rezerwowego, przeznaczonego dla Ukyō Katayamy. Katayama natomiast był piętnasty, mając problemy z układem elektrycznym i oponami. Za Salo startował Jos Verstappen z Footworka, a drugi kierowca zespołu, Ricardo Rosset, był 20. Za Verstappenem i Herbertem zakwalifikował się Olivier Panis, któremu po pierwszym przejeździe zepsuł się silnik i Francuz nie wyjechał już na tor. Drugi kierowca Ligiera, Pedro Diniz był siedemnasty. Na 18 i 19 pozycji kwalifikacje ukończyli kierowcy Minardi, a na dwóch ostatnich zawodnicy Forti^[9].

Wyścig

Podczas sesji rozgrzewkowej, którą nieoczekiwanie wygrał Olivier Panis, zaczął padać deszcz. Deszcz nasilał się i w pewnym momencie był tak rzęsisty, że organizatorzy byli zmuszeni do przerwania wyścigu z serii Porsche Supercup. Następnie deszcz nieco ustał. Przepisy na sezon 1996 mówiły, że jeśli po suchej sesji rozgrzewkowej zacznie padać, powinna odbyć się jeszcze dodatkowa, piętnastominutowa sesja, by zespoły zaznajomiły się z mokrym torem i ustawieniami samochodu na deszczowe warunki. W sesji tej najlepszy czas ustanowił Häkkinen, po czym rozbił się w zakręcie Tabac i podczas wyścigu był zmuszony skorzystać z zapasowego samochodu. Jean Alesi nieco uszkodził samochód przez uderzenie w ścianę w zakręcie Mirabeau, a Andrea Montermini zupełnie zniszczył swoje Forti po wyjeździe z tunelu i nie wystartował w wyścigu^[9].

Okrążenie rozgrzewkowe przed startem wyścigu

Tuż przed wyścigiem David Coulthard pożyczył od Michaela Schumachera kask, ponieważ jego hełm zaparowywał się^[9].

Przed startem przestało padać, a nawierzchnia zaczęła wysychać. W tej sytuacji zespoły musiały podjąć decyzję, na jakich oponach rozpocząć wyścig i jak ustawić samochody. Wszyscy z wyjątkiem Josa Verstappena podjęli decyzję o założeniu opon na mokrą nawierzchnię^[9].

Schumacher źle wystartował i już na zakręcie Ste Devote został wyprzedzony przez Hilla. Jadący na slickach Jos Verstappen na tym samym zakręcie podjął próbę wyprzedzenia Häkkinena po zewnętrznej, po czym Häkkinen, próbując bronić pozycji zahaczył Verstappena, który następnie wpadł w poślizg i zakończył wyścig^[9]. Zderzyli się ze sobą również dwaj kierowcy Minardi, co wywołało frustrację Giancarlo Minardiego, który mówił:

Hill zaczął stopniowo oddalać się od Schumachera, którego Ferrari było podsterowne^[11] i ciężko się prowadziło. Po pokonaniu zakrętów Mirabeau i Loews, na zakręcie bez nazwy (nazwanym później Mirabeau Bas) Schumacher zbytnio najechał na wewnętrzny krawężnik i próbując kontrować, odbił się w poprzek drogi^[11]. Chociaż Niemiec próbował skręcić w prawo, było za późno, jako że uderzył w ścianę, uszkadzając lewe przednie koło. Ferrari Schumachera potoczyło się jeszcze przez fragment toru i zatrzymało przed zakrętem Portier, po czym Schumacher wycofał się z wyścigu^[9].

Jeszcze na pierwszym okrążeniu, na zakręcie Rascasse wypadek miał Rubens Barrichello. Brazylijczyk powiedział, że ktoś go uderzył z tyłu przed zakrętem Casino, i samochód trochę dziwnie się po tym zachowywał. Gdy Barrichello hamował przed Rascasse, tył jego samochodu uciekł, Barrichello obrócił się i wpadł na ścianę^[9].

Po pierwszym okrążeniu z przewagą 4,3 sekundy prowadził Hill, a po trzech okrążeniach Brytyjczyk miał już przewagę dziewięciu sekund^[9][11]. Kierowca Williamsa rozpoczął ustanawiać serię najszybszych okrążeń i powiększać przewagę nad konkurentami. Za Hillem jechali dwaj kierowcy zespołu Benetton: drugi był Alesi, trzeci Berger. Mimo że Berger był nieco szybszy od Alesiego, nie podejmował walki z nim, tłumacząc się niechęcią do wywierania dodatkowej presji w zespole. Czwarty był Eddie Irvine, który na początku wyścigu awansował z siódmego miejsca i przez następne 35 okrążeń blokował wielu kierowców. Na czwartym okrążeniu w zakręcie Rascasse wypadek miał Ricardo Rosset^[11]. Na 10 okrążeniu z wyścigu po awarii skrzyni biegów odpadł Berger. Po odpadnięciu Bergera nikt już nie zagrażał pozycji Alesiego, ale Francuz tracił coraz więcej do Hilla: po 21 okrążeniu Hill miał już prawie 25 sekund przewagi nad Alesim. Tymczasem na 18 okrążeniu na zakręcie Ste Devote próbę wyprzedzenia trzeciego wówczas Irvine'a podjął Heinz-Harald Frentzen, ale Irvine przyblokował Frentzena, przez co Niemiec wjechał w tył Brytyjczyka i uszkodził przedni spojler (w samochodzie Irvine'a nie doszło do uszkodzeń^[11]). Frentzen zjechał do boksów, a po wyjeździe z nich rozpoczął ustanawianie bardzo szybkich okrążeń, ale następnie ponownie był blokowany przez wolniejsze samochody^[9].

Na 28 okrążeniu Hill zjechał na pit-stop, by wymienić opony deszczowe na slicki, co dawało około sześć sekund przewagi na okrążeniu. Na tym samym okrążeniu do boksów zjechał jadący w zapasowym samochodzie na dziewiątej pozycji Mika Häkkinen, chociaż bardziej korzystne dla McLarena byłoby przywołanie do boksów najpierw Davida Coultharda. Na 30 okrążeniu do boksów zjechali między innymi Alesi i Coulthard, przy czym w samochodzie Coultharda tylko wymieniono opony, a nie dolano paliwa. Po swoich pit-stopach Alesi tracił ponad pół minuty do Hilla, a Coulthard był piąty^[9].

Na 35 okrążeniu, w zakręcie Loews, próbę wyprzedzenia Irvine'a podjął jadący za nim Olivier Panis. Oba samochody zetknęły się kołami, i o ile Panis pojechał dalej (w jego samochodzie doszło jednak do uszkodzenia układu kierowniczego), to samochód Irvine'a obrócił się, po czym kierowcy zgasł silnik. Jako że jego samochód stał w niebezpiecznym miejscu, z pomocą porządkowych odpalił silnik i kontynuował jazdę. Za uruchomienie silnika w trakcie wyścigu Irvine nie otrzymał kary^[11].

Hill nadal uzyskiwał przewagę, ale na 41 okrążeniu ujrzał na swojej kierownicy żółte, ostrzegawcze światła. Jedno okrążenie później po wyjeździe z tunelu jego silnik eksplodował i Hill zmuszony był wycofać się z wyścigu. Po odpadnięciu Hilla, Alesi objął pewne prowadzenie i rozpoczął ustanawianie serii najszybszych okrążeń, ale później tył jego samochodu zaczął dziwnie się zachowywać. W związku z tym zjechał do boksów na 54 okrążeniu, by sprawdzono jego tylne zawieszenie. Po wyjeździe z boksów ponownie ustanawiał najszybsze okrążenia, ale na 60 okrążeniu zjechał do garażu i wycofał się z wyścigu – okazało się, że tylne zawieszenie jest złamane; ten problem wielokrotnie pojawiał się w Benettonach B196 podczas testów, a z powodu braku czasu nie wyeliminowano go. Po odpadnięciu Alesiego na prowadzeniu znalazł się Olivier Panis^[9].

Zwycięzca wyścigu, Olivier Panis (zdjęcie wykonane w 2002 roku)

Trofeum zwycięzcy wyścigu, Oliviera Panisa

Na 66 okrążeniu dublowany Luca Badoer przepuścił Johnny'ego Herberta, ale nie zauważył jadącego za nim Jacques'a Villeneuve'a. Badoer wrócił na optymalną linię jazdy, przez co wjechał w niego Villeneuve. Villeneuve odbił się i uderzył w ścianę, kończąc wyścig w zakręcie Loews, a Badoer – tuż przed tunelem^[11]. Pod koniec wyścigu o piąte miejsce walczyli ze sobą Mika Häkkinen i Mika Salo. Gdy kierowcy ci wjechali zakręt od 1997 roku znany jako Mirabeau Bas, natknęli się na Eddiego Irvine'a, który po wpadnięciu w poślizg wracał na tor. Zarówno Häkkinen, jak i Salo wjechali w tył samochodu Irvine'a; wszyscy trzej kierowcy odpadli z wyścigu. Po ich odpadnięciu w wyścigu jechało już tylko czterech kierowców: Olivier Panis, David Coulthard, Johnny Herbert i Heinz-Harald Frentzen. Na sześć minut przed końcem ponownie zaczęło padać^[11]. Coulthard zbliżył się do Panisa, ale nie podjął ani jednej próby wyprzedzenia go^[9]. Pod koniec przedostatniego okrążenia wyścigu Frentzen, widząc, że nie ma już szans na zajęcie trzeciego miejsca, zjechał do boksów i zakończył wyścig^[11]. Wyścig, zgodnie z regulaminem zakończony po dwóch godzinach, wygrał Panis z przewagą 4,828 sekundy nad Coulthardem oraz 37,503 sekundy nad Herbertem^[12].

Na zwycięstwo Panisa w zakładach bukmacherskich stawiano 150:1. Francuz startował mocno zatankowanym samochodem z 14 miejsca – była to druga najgorsza pozycja startowa francuskiego kierowcy w sezonie^[11]. We wczesnej fazie wyścigu awansował na 12 pozycję. Na okrążeniu siódmym w zakręcie Rascasse wyprzedził Martina Brundle'a, a na siedemnastym w zakręcie Casino – Häkkinena. Na 25 okrążeniu zdołał wyprzedzić w zakręcie Loews Johnny'ego Herberta. Zjechał do boksów w odpowiednim czasie, a jego samochód był dotankowany niewielką ilością paliwa (po wyścigu nie wiedział nawet, że samochód był dotankowany w boksie). Gdy inni kierowcy zjechali na swoje pit-stopy, awansował na czwarte miejsce. Następnie ustanowił kilka najszybszych okrążeń do momentu, gdy znowu utknął za Irvinem. Na 35 okrążeniu w zakręcie Loews spróbował wyprzedzić Irvine'a; doszło do kontaktu, silnik w samochodzie Irvine'a przestał działać, ale Panis zyskał pozycję. Następnie Panis zaczął ustanawiać serię najszybszych okrążeń i gonić Alesiego. Po awarii Hilla awansował na drugą pozycję, ale wkrótce później wjechał w plamę oleju po samochodzie Hilla i obrócił się, przez co stracił 10 sekund. Różnica między Alesim i Panisem ustabilizowała się na poziomie 30 sekund. Po tym, gdy Alesi wycofał się z wyścigu, Panis objął prowadzenie i został zwycięzcą^[9].

Po wyścigu

Po wyścigu Coulthard przyznał, że nie miał zamiaru próbować wyprzedzać Panisa w końcówce wyścigu:

Za wyeliminowanie Villeneuve'a na Lukę Badoera nałożono karę absencji na dwa wyścigi; wykonanie tej kary zostało warunkowo zawieszone^[9].

Określane jako niezwykłe^[9] czy nawet jedno z najdziwniejszych w historii^[11] zwycięstwo Panisa było pierwszym zwycięstwem francuskiego kierowcy we francuskim samochodzie w Grand Prix Monako od 1930 roku, kiedy to René Dreyfus wygrał wyścig w Bugatti^[9]. Było to także pierwsze zwycięstwo Ligiera od Grand Prix Kanady 1981, kiedy to wygrał Jacques Laffite^[13]. Mimo tego przyszłość przeżywającego problemy finansowe i personalne francuskiego zespołu nadal pozostała niejasna^[14]. Ostatecznie w lutym 1997 roku potwierdzono zakup zespołu przez Alaina Prosta i przekształcenie go w Prost Grand Prix^[15].

Po wyścigu w klasyfikacji generalnej kierowców Hill, Villeneuve i Schumacher nie zmienili pozycji. Na czwarte miejsce awansował Olivier Panis. Po zdobyciu swoich pierwszych punktów w sezonie w klasyfikacji awansowali także Johnny Herbert (na dwunaste miejsce) i Heinz-Harald Frentzen (na trzynastą pozycję). W klasyfikacji konstruktorów nadal prowadził Williams przed Ferrari i Benettonem. Czwarty był McLaren, a na piątą pozycję z siódmej awansował Ligier^[16].

Lista startowa

Nr	Kierowca	Zespół	Samochód	Silnik	Opony
1	Michael Schumacher	Scuderia Ferrari SpA	Ferrari F310	Ferrari 046 3.0 V10	G
2	Eddie Irvine	Scuderia Ferrari SpA	Ferrari F310	Ferrari 046 3.0 V10	G
3	Jean Alesi	Mild Seven Benetton Renault	Benetton B196	Renault RS8 3.0 V10	G
4	Gerhard Berger	Mild Seven Benetton Renault	Benetton B196	Renault RS8 3.0 V10	G
5	Damon Hill	Rothmans Williams Renault	Williams FW18	Renault RS8 3.0 V10	G
6	Jacques Villeneuve	Rothmans Williams Renault	Williams FW18	Renault RS8 3.0 V10	G
7	Mika Häkkinen	Marlboro McLaren Mercedes	McLaren MP4/11	Mercedes FO110/3 3.0 V10	G
8	David Coulthard	Marlboro McLaren Mercedes	McLaren MP4/11	Mercedes FO110/3 3.0 V10	G
9	Olivier Panis	Equipe Ligier Gauloises Blondes	Ligier JS43	Mugen Honda MF-301 HA 3.0 V10	G
10	Pedro Diniz	Equipe Ligier Gauloises Blondes	Ligier JS43	Mugen Honda MF-301 HA 3.0 V10	G
11	Rubens Barrichello	B&H Total Jordan Peugeot	Jordan 196	Peugeot A12 EV5 3.0 V10	G
12	Martin Brundle	B&H Total Jordan Peugeot	Jordan 196	Peugeot A12 EV5 3.0 V10	G
14	Johnny Herbert	Red Bull Sauber Ford	Sauber C15	Ford JD Zetec-R 3.0 V10	G
15	Heinz-Harald Frentzen	Red Bull Sauber Ford	Sauber C15	Ford JD Zetec-R 3.0 V10	G
16	Ricardo Rosset	Footwork Hart	Footwork FA17	Hart 830 3.0 V8	G
17	Jos Verstappen	Footwork Hart	Footwork FA17	Hart 830 3.0 V8	G
18	Ukyō Katayama	Tyrrell Yamaha	Tyrrell 024	Yamaha OX11A 3.0 V10	G
19	Mika Salo	Tyrrell Yamaha	Tyrrell 024	Yamaha OX11A 3.0 V10	G
20	Pedro Lamy	Minardi Team SpA	Minardi M195B	Ford EDM2 3.0 V8	G
21	Giancarlo Fisichella	Minardi Team SpA	Minardi M195B	Ford EDM2 3.0 V8	G
22	Luca Badoer	Forti Grand Prix	Forti FG03	Ford ECA Zetec-R 3.0 V10	G
23	Andrea Montermini	Forti Grand Prix	Forti FG03	Ford ECA Zetec-R 3.0 V10	G
Nr	Kierowca	Zespół	Samochód	Silnik	Opony

Wyniki

Kwalifikacje

P	Nr	Kierowca	Konstruktor(-silnik)	Opony	Czas	Odstęp	Strata
1	1	Michael Schumacher	Ferrari	G	1:20.356	-	-
2	5	Damon Hill	Williams-Renault	G	1:20.866	0:00.510	0:00.510
3	3	Jean Alesi	Benetton-Renault	G	1:20.918	0:00.052	0:00.562
4	4	Gerhard Berger	Benetton-Renault	G	1:21.067	0:00.149	0:00.711
5	8	David Coulthard	McLaren-Mercedes	G	1:21.460	0:00.393	0:01.104
6	11	Rubens Barrichello	Jordan-Peugeot	G	1:21.504	0:00.044	0:01.148
7	2	Eddie Irvine	Ferrari	G	1:21.542	0:00.038	0:01.186
8	7	Mika Häkkinen	McLaren-Mercedes	G	1:21.688	0:00.146	0:01.332
9	15	Heinz-Harald Frentzen	Sauber-Ford	G	1:21.929	0:00.241	0:01.573
10	6	Jacques Villeneuve	Williams-Renault	G	1:21.963	0:00.034	0:01.607
11	19	Mika Salo	Tyrrell-Yamaha	G	1:22.235	0:00.272	0:01.879
12	17	Jos Verstappen	Footwork-Hart	G	1:22.327	0:00.092	0:01.971
13	14	Johnny Herbert	Sauber-Ford	G	1:22.346	0:00.019	0:01.990
14	9	Olivier Panis	Ligier-Mugen Honda	G	1:22.358	0:00.012	0:02.002
15	18	Ukyō Katayama	Tyrrell-Yamaha	G	1:22.460	0:00.102	0:02.104
16	12	Martin Brundle	Jordan-Peugeot	G	1:22.519	0:00.059	0:02.163
17	10	Pedro Diniz	Ligier-Mugen Honda	G	1:22.682	0:00.163	0:02.326
18	21	Giancarlo Fisichella	Minardi-Ford	G	1:22.684	0:00.002	0:02.328
19	20	Pedro Lamy	Minardi-Ford	G	1:23.350	0:00.666	0:02.994
20	16	Ricardo Rosset	Footwork-Hart	G	1:24.976	0:01.626	0:04.620
21	22	Luca Badoer	Forti-Ford	G	1:25.059	0:00.083	0:04.703
22	23	Andrea Montermini	Forti-Ford	G	1:25.393	0:00.334	0:05.037
P	Nr	Kierowca	Konstruktor(-silnik)	Opony	Czas	Odstęp	Strata

Wyścig

P	+ / –	Nr	Kierowca	Konstruktor	Opony	Okr.	Czas / Strata	Komentarz
1	13	9	Olivier Panis	Ligier-Mugen Honda	G	75	2h00:45.629
2	3	8	David Coulthard	McLaren-Mercedes	G	75	+0:04.828
3	10	14	Johnny Herbert	Sauber-Ford	G	75	+0:37.503
4	5	15	Heinz-Harald Frentzen	Sauber-Ford	G	74	+1 okr.	wycofał się
5	6	19	Mika Salo	Tyrrell-Yamaha	G	70	+5 okr.	kolizja z Irvinem i Häkkinenem
6	2	7	Mika Häkkinen	McLaren-Mercedes	G	70	+5 okr.	kolizja z Salo i Irvinem
7		2	Eddie Irvine	Ferrari	G	68	+7 okr.	kolizja z Salo i Häkkinenem
Niesklasyfikowani
		6	Jacques Villeneuve	Williams-Renault	G	66		kolizja z Badoerem
		3	Jean Alesi	Benetton-Renault	G	60		zawieszenie
		22	Luca Badoer	Forti-Ford	G	60		kolizja z Villeneuve’em
		5	Damon Hill	Williams-Renault	G	40		silnik
		12	Martin Brundle	Jordan-Peugeot	G	30		wypadek
		4	Gerhard Berger	Benetton-Renault	G	9		skrzynia biegów
		10	Pedro Diniz	Ligier-Mugen Honda	G	5		układ przeniesienia napędu
		16	Ricardo Rosset	Footwork-Hart	G	3		wypadek
		18	Ukyō Katayama	Tyrrell-Yamaha	G	2		wypadek
		1	Michael Schumacher	Ferrari	G	0		wypadek
		11	Rubens Barrichello	Jordan-Peugeot	G	0		wypadek
		17	Jos Verstappen	Footwork-Hart	G	0		poślizg
		21	Giancarlo Fisichella	Minardi-Ford	G	0		kolizja z Lamym
		20	Pedro Lamy	Minardi-Ford	G	0		kolizja z Fisichellą
NW		23	Andrea Montermini	Forti-Ford	G	0		wypadek
P	+ / –	Nr	Kierowca	Konstruktor	Opony	Okr.	Czas / Strata	Komentarz

Najszybsze okrążenie

Nr	Kierowca	Konstruktor	Opony	Czas	Okr.
3	Jean Alesi	Benetton-Renault	G	1:25.205	59

Prowadzenie w wyścigu

Nr	Kierowca	Okrążenia	Suma
5	Damon Hill	1–27, 30–40	38
3	Jean Alesi	28–29, 41–59	21
9	Olivier Panis	60–75	16
Wykres

Klasyfikacja po wyścigu

Kierowcy

P	+/-	Kierowca	Starty	Punkty	P1	P2	P3	PP	NO	NS
1	0	Damon Hill	6	43	4	-	-	3	3	1
2	0	Jacques Villeneuve	6	22	1	2	-	1	-	2
3	0	Michael Schumacher	6	16	-	2	1	2	2	3
4	+8	Olivier Panis	6	11	1	-	-	-	-	2
5	-1	Jean Alesi	6	11	-	1	1	-	1	3
6	+3	David Coulthard	6	10	-	1	1	-	-	3
7	-2	Eddie Irvine	6	9	-	-	1	-	-	1
8	-2	Gerhard Berger	6	7	-	-	1	-	-	3
9	-2	Rubens Barrichello	6	7	-	-	-	-	-	3
10	-2	Mika Häkkinen	6	6	-	-	-	-	-	1
11	-1	Mika Salo	6	5	-	-	-	-	-	3
12	+3	Johnny Herbert	6	4	-	-	1	-	-	3
13	+4	Heinz-Harald Frentzen	6	3	-	-	-	-	-	4
14	-3	Martin Brundle	6	1	-	-	-	-	-	4
15	-2	Jos Verstappen	6	1	-	-	-	-	-	5
16	0	Pedro Diniz	6	-	-	-	-	-	-	2
17	0	Pedro Lamy	6	-	-	-	-	-	-	3
18	0	Ukyō Katayama	6	-	-	-	-	-	-	4
18	0	Ricardo Rosset	6	-	-	-	-	-	-	4
20	0	Luca Badoer	4	-	-	-	-	-	-	2
21	0	Andrea Montermini	2	-	-	-	-	-	-	1
22	0	Giancarlo Fisichella	4	-	-	-	-	-	-	3
-	0	Tarso Marques	2	-	-	-	-	-	-	2
P	+/-	Kierowca	Starty	Punkty	P1	P2	P3	PP	NO	NS

Konstruktorzy

P	+/-	Konstruktor	Starty	Punkty	P1	P2	P3	PP	NO	NS
1	0	Williams-Renault	12	65	5	2	-	4	3	3
2	0	Ferrari	12	25	-	2	2	2	-	4
3	0	Benetton-Renault	12	18	-	1	2	-	1	6
4	0	McLaren-Mercedes	12	16	-	1	1	-	-	4
5	+2	Ligier-Mugen Honda	12	11	1	-	-	-	-	4
6	-1	Jordan-Peugeot	12	8	-	-	-	-	-	7
7	+2	Sauber-Ford	12	7	-	-	1	-	-	7
8	-2	Tyrrell-Yamaha	12	5	-	-	-	-	-	7
9	-1	Footwork-Hart	12	1	-	-	-	-	-	9
10	0	Minardi-Ford	12	-	-	-	-	-	-	8
11	0	Forti-Ford	5	-	-	-	-	-	-	2
P	+/-	Konstruktor	Starty	Punkty	P1	P2	P3	PP	NO	NS

Imprezy towarzyszące

Podczas weekendu Grand Prix Monako odbyły się wyścigi serii Renault Sport Spider Elf Trophy, Porsche Supercup oraz Formuły 3^[17]. Z powodu złych warunków atmosferycznych przerwano wyścig Porsche Supercup^[9]; dokończony wyścig wygrał Emmanuel Collard^[18]. Wyścig Formuły 3 wygrał Marcel Tiemann (Dallara F396-Opel) z przewagą 0,998 s nad drugim Tomem Coronelem (Dallara F395-Fiat) oraz 2,467 s nad trzecim Arndem Meierem (Dallara F395-Opel)^[19].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona Grand Prix Monako 1996 na oficjalnej stronie Formuły 1 (ang.). formula1.com. [dostęp 2013-01-31].