Graniczna Placówka Kontrolna Słubice
| Historia | |
| Państwo |  Polska |
|---|---|
| Sformowanie | 1945 |
| Rozformowanie | 1946 |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Słubice |
| Formacja | Wojska Ochrony Pogranicza |
| Podległość | 2 Oddział OP 2 Oddział WOP[1] |
Przejściowy Punkt Kontrolny Słubice – pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza pełniący służbę na przejściu granicznym z Niemcami Słubice - Frankfurt (drogowe).
Formowanie i zmiany organizacyjne
W październiku 1945 roku Naczelny Dowódca WP nakazywał sformować na granicy 51 przejściowych punktów kontrolnych[a]. W Słubicach powstały dwa przejściowe punkty kontrolne. PPK nr 6 zakwalifikowany był do I kategorii o etacie nr 8/10[2], a jego obsada składała się z 33 żołnierzy i 3 pracowników cywilnych[3]. Drugi PPK nr 7 o etacie nr 8/12 w lutym 1946 liczył faktycznie 2 oficerów, 1 podoficer i 6 szeregowców.
Na początku 1946 kolejowy PPK I kategorii przeniesiono do Rzepina, a jesienią 1946 roku formalnie rozformowano PPK Słubice[b].
W 1948 roku placówka kategorii D w Słubicach przyjęła nazwę Granicznej Placówki Kontrolnej Ochrony Pogranicza nr 8. W 1948 Graniczna Placówka Kontrolna nr 8 „Słubice” (drogowa) podlegała 10 Brygadzie Ochrony Pogranicza[4].
Do końca 1954 roku GPK Słubice pod względem operacyjnym podporządkowane było bezpośrednio pod sztab brygady, a pod względem zaopatrzenia kwatermistrzowskiego przydzielone było do batalionu WOP Słubice[5]. Z dniem 1 stycznia 1955 roku GPK Słubice podporządkowana została dowódcy batalionu WOP Słubice[5].
Dowódcy placówki
- p.o. ppor. Szwacki (1946-13.09.1946) - dowódca PPK nr 7
- por. Henryk Makowski (?-1948)[6]
- por. Franciszek Zając (1948-był w 1951)[6]
- kpt. Władysław Winiarski[6]
Uwagi
- ↑ Rozkaz nr 0304/Org. ND WP z 28.10.1945 roku → Prochwicz 2011 ↓, s. 123
- ↑ Rozkaz Ministra Obrony Narodowej nr 0153 z 21.09.1946 roku → ASGran., sygn. 2825/1 ↓, s. 105
Przypisy
- ↑ Jackiewicz 1998 ↓, s. 49.
- ↑ ASGran., sygn. 217/32 ↓.
- ↑ Dominiczak 1985 ↓, s. 47.
- ↑ Wykaz dyslokacyjny pododdziałów WOP ↓, s. 8.
- ↑ a b Historia LBWOP ↓, s. 32.
- ↑ a b c Jarmoliński 2013 ↓, s. 161.
Bibliografia
- Henryk Dominiczak: Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945-1985. Warszawa: Wojskowa Drukarnia w Łodzi, 1985.
- Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza : (1945-1991) : krótki informator historyczny. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1998. ISBN 83-909304-3-9.
- Archiwum Straży Granicznej, zespół D WOP, sygn.217/32, k.56-60. Wykaz przejściowych punktów kontrolnych. Pismo z 9.11.1945
- Archiwum Straży Granicznej, Zespół DWOP, sygn.2825/1. Rejestr główny jednostek Wojsk Ochrony Pogranicza.
- ASGr. Historia Pomorskiej Brygady WOP. Szczecin 1961
- ASGr.Historia Lubuskiej Brygady Wojsk Ochrony Pogranicza. Krosno Odrzańskie 1965
- Tadeusz Jarmoliński: Kontrola ruchu granicznego w Polsce w latach 1945 – 1990. Warszawa–Koszalin: Centralny Ośrodek Szkolenia Straży Granicznej im. Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego ul. Marszałka Józefa Piłsudskiego 92; 75-531 Koszalin, 2013.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Własna praca Kwz