Granit rumburski
Granit rumburski – skała magmowa głębinowa (plutoniczna) typu granitu, o budowie zbitej i bezładnej. Struktura od gruboziarnistej do drobnoziarnistej, porfirowa z dużymi kryształami skaleni alkalicznych (sodowo-potasowych).
Składa się głównie z kwarcu, skaleni i łyszczyków. Skalenie reprezentowane są przez skalenie potasowe i plagioklazy, łyszczyki reprezentuje muskowit, serycyt oraz biotyt. Do składników akcesorycznych należą głównie apatyt, tytanit i tlenki żelaza, lokalnie pojawia się cyrkon. W masie podstawowej występuje biotyt, muskowit, kordieryt. Często obok mlecznych lub jasnoszarych kryształów kwarcu występują kryształy jasnofioletowe lub jasnoniebieskie. Granity rumburskie są skałami magmowymi, w których ślady deformacji tektonicznych zostały w dużej mierze zatarte przez późniejsze procesy prowadzące do ich pegmatytyzacji głównie wskutek rekrystalizacji kwarcu oraz mikroklinizacji.
Granit rumburski powstał w proterozoiku w wyniku granityzacji gnejsów izerskich[1]. Alternatywną teorią jest, że to gnejsy izerskie powstały w wyniku metamorfizmu i tektonicznej przebudowy granitu rumburskiego.
Występuje w postaci soczew tkwiących w gnejsach słojowo-oczkowych, gnejsach drobnoziarnistych oraz gnejsach drobnolaminowanych[2].
Nazwa granitu pochodzi od czeskiej miejscowości Rumburk w Czechach, położonej w Górach Łużyckich. Poza okolicami Rumburka granit rumburski występuje w południowo-zachodniej Polsce w okolicy Bogatyni i Wigancic Żytawskich oraz w przylegającej części Niemiec (Saksonii).
Zobacz też
- granit karkonoski
- przegląd zagadnień z zakresu geologii
Przypisy
- ↑ Geologia regionalna Polski (str. 13)
- ↑ Góry Izerskie i Pogórze Izerskie. [dostęp 2012-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-14)].