Gray Maynard
 | |
| Pełne imię i nazwisko | Bradley Gray Maynard[1] |
|---|---|
| Pseudonim | The Bully[2] |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 173 cm |
| Masa ciała | 66 kg |
| Styl walki | |
| Kategoria wagowa | piórkowa, lekka |
| Klub | Power MMA Team |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk | 20[2] |
| Zwycięstwa | 13 |
| Przez nokauty | 2 |
| Przez decyzje | 11 |
| Porażki | 6 |
| Remisy | 1 |
| Nieodbyte | 1 |
| |
Gray Maynard (ur. 9 maja 1979 w Phoenix) − amerykański zapaśnik oraz zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), dwukrotny pretendent do pasa mistrzowskiego UFC wagi lekkiej.
Kariera MMA
Zadebiutował 21 kwietnia 2006 roku, pokonując Joshuę Powella przez techniczny nokaut. W 2007 wziął udział w reality show The Ultimate Fighter w którym doszedł do półfinału (przegrywając w nim z Natem Diazem) lecz mimo porażki dostał angaż w UFC i stoczył pojedynek na finałowej gali TUF'a z Robem Emersonem. W trakcie pojedynku przy jednym z obaleń rywala, Maynard uderzył głową o podłoże oktagonu i stracił przytomność, a Emerson doznał kontuzji żeber co skutkowało niezdolnością obydwu zawodników do kontynuowania pojedynku i ogłoszono no contest[3].
W latach 2007-2010 stoczył siedem pojedynków, wszystkie wygrane m.in. z Dennisem Siverem, Frankie Edgarem oraz rewanżowe z Diazem[2]. 19 września 2007 roku znokautował w rekordowe 9 sekund Joe Veresa (co było rekordem do 29 sierpnia 2009)[4]. 28 kwietnia 2010 pokonał Kennego Floriana w eliminatorze do walki o pas mistrza wagi lekkiej. 1 stycznia 2011 zremisował w pojedynku mistrzowskim z ówczesnym mistrzem Frankiem Edgarem który zachował pas[5]. Do ich trzeciego starcia doszło pod koniec roku 8 października. Maynard mimo prowadzenia przez pierwsze rundy (m.in. posłał dwukrotnie mistrza na deski) przegrał z Edgarem przez KO w 4. rundzie[6].
W latach 2012-2015 stoczył pięć pojedynków, lecz tylko jeden zdołał wygrać - z Clayem Guidą. Ponosił porażki m.in. z TJ Grantem, w kolejnym rewanżu z Natem Diazem czy Rossem Pearsonem, wszystkie przed czasem[2].
8 lipca 2016 przełamał zwycięską niemoc, pokonując Fernando Bruno jednogłośnie na punkty. 3 grudnia 2016 przegrał z Ryanem Hallem, natomiast 7 lipca 2017 wypunktował Teruto Ishiharę[2].
Osiągnięcia
Zapasy:
- National Collegiate Athletic Association[7]
- 2001, 2002, 2003: NCAA Division I All-American
- 2001: NCAA Division I - 8. miejsce (71 kg)
- 2002: NCAA Division I - 7. miejsce (71 kg)
- 2003: NCAA Division I - 7. miejsce (71 kg)
Mieszane sztuki walki:
- 2011: World MMA Awards - Walka Roku przeciwko Frankiemu Edgarowi[8]
- 2011: Sherdog - Walka Roku przeciwko Frankiemu Edgarowiprzeciwko Frankiemu Edgarowi[9]
Przypisy
- ↑ Profil Maynarda na tapology.com. tapology.com. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Statystyki i rekord MMA na sherdog.com. sherdog.com. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
- ↑ The Ultimate Fighter 5 Finale Play-by-Play. sherdog.com, 2007-06-23. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
- ↑ Mike Bohn: TUF 24 Finale pre-fight facts: Gray Maynard looks to snap record-setting decision run. mmajunkie.com, 2016-12-03. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
- ↑ Robert Gorski: UFC 125: Resolution – wyniki. mmarocks.pl, 2011-01-02. [dostęp 2017-07-23]. (pol.).
- ↑ Wojsław Rysiewski: UFC 136: Edgar vs Maynard 3 – wyniki. mmarocks.pl, 2011-10-09. [dostęp 2017-07-23]. (pol.).
- ↑ Gray Maynard - profil na ufc.com. ufc.com. (ang.).
- ↑ Mike Chiappetta: 2011 World MMA Awards Results. mmafighting.com, 2011-11-30. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
- ↑ Brian Knapp: Sherdog.com's 2011 Fight of the Year. sherdog.com, 2012-01-15. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
