Grodzieński Okręg Etapowy

Grodzieński Okręg Etapowy
Historia
Państwo II Rzeczpospolita
Sformowanie1919
Organizacja
DyslokacjaGrodno
Podległość3 Armia

Grodzieński Okręg Etapowyokręg etapowy Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Grodzieński Okręg Etapowy powołano w grudniu 1919 roku[1].

15 października 1920 zreorganizowano podział obszaru wojennego na dowództwa okręgów etapowych. DOE w Grodnie podlegało 3 Armii i obejmowało powiaty: białostocki[a], sokólski[a], grodzieński, augustowski, sejneński, suwalski i południową część powiatu lidzkiego[3]. Celem zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego, dowódcy DOE został podporządkowany 3 dywizjon żandarmerii polowej etapowej[2]. W związku z rozformowaniem 3 Armii, w grudniu 1920 wszystkie jednostki etapowe przeszły w podporządkowanie Inspekcji DOE 2 Armii w Wołkowysku. W Grodnie czasowo utworzono II Brygadę Etapową i Ekspozyturę Inspekcji Etapowej DOE[2].

Struktura organizacyjna

Organizacja i rozmieszczenie w grudniu 1919[1]:

  • Dowództwo OE – Grodno
  • powiat etapowy „Baranowicze”
  • powiat etapowy „Brześć”
  • powiat etapowy „Grodno”
  • powiat etapowy „Kobryń”
  • powiat etapowy „Lida”
  • powiat etapowy „Nowogródek”
  • powiat etapowy „Prużany”
  • powiat etapowy „Słonim”
  • powiat etapowy „Wołkowysk”

Planowano też włączenie do OE „Grodno” powiatów:wileńskiego i trockiego[4].

Obsada personalna

Dowódcy okręgu
  • płk Kazimierz Majewski (1920)[3]
Dowódcy powiatów etapowych

Uwagi

  1. a b DPE w Białymstoku i Sokółce zostały rozformowanie w styczniu 1921, a tereny tych powiatów przekazano DOGen w Białymstoku[2].

Przypisy

  1. a b Odziemkowski 2013 ↓, s. 28.
  2. a b c Ochał 2017 ↓, s. 87.
  3. a b Ochał 2017 ↓, s. 86.
  4. Ochał 2017 ↓, s. 149.

Bibliografia

  • Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
  • Artur Ochał: Na litewskiej rubieży Brygada KOP Grodno (1929-1939). Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2017. ISBN 978-83-8098-148-5.
  • Janusz Odziemkowski. Organizacja i ochrona zaplecza wojsk polskich na Litwie i Białorusi (luty 1919-lipiec 1920). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (246), 2013. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281. 
  • Janusz Odziemkowski. Użycie batalionów etapowych i wartowniczych wojsk polskich w walkach w Galicji, na Wołyniu i Lubelszczyźnie, 11 lipca–1 września 1920 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (249), 2014. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281. 

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).