Grota Zyblikiewicza

Grota Zyblikiewicza
Ilustracja
Państwo Polska
Województwo małopolskie
Położenieprzy Drodze Pienińskiej, niedaleko Schroniska PTTK „Orlica”
Długość13[1] m
Głębokość16[1] m
Wysokość otworów435[1] m n.p.m.
Wysokość otworów
nad dnem doliny		5[1] m
Ekspozycja otworówku W[1]
Data odkryciaznana od dawna
Położenie na mapie Pienin
Mapa konturowa Pienin, w centrum znajduje się punkt z opisem „Grota Zyblikiewicza”
Ziemia49°25′06″N 20°27′24″E/49,418389 20,456611

Grota Zyblikiewicza – wgłębienie w skale przy Drodze Pienińskiej ze Szczawnicy do Czerwonego Klasztoru w Pieninach. Znajduje się w zboczu Kaczego na odcinku między Nowym Przewozem a pawilonem Pienińskiego Parku Narodowego[2]. Określenie grota jest obecnie nieprawidłowe. W terminologii speleologicznej i tatrzańskiej tego typu wgłębienia noszą nazwę schronu[2].

Dawniej nazywana była Piecem Majki. Czasami nazywano ją również Grotą Cygańską, gdyż często obozowali w niej Cyganie. Nazwę Grota Zyblikiewicza wprowadzono w 1888 r. dla uczczenia Mikołaja Zyblikiewicza, który zasłużył się dla rozwoju Szczawnicy. Wnioskował o nią tzw. Klub Szczawnicki. W latach 1901–1916 w pobliżu Groty Zyblikiewicza Towarzystwo Tatrzańskie wybudowało altanę zwaną Schroniskiem Zyblikiewicza[2].

Wnęka w skale powstała w wyniku procesów krasowych, a uległa pogłębieniu w wyniku wymywania przez wody Dunajca. Posiada okap na wysokości 13,5 m. Dawniej używana była przez rybaków jako schron, obecnie również wykorzystywana jest przez turystów do schronienia się przed deszczem[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Artur Amirowicz i inni. Jaskinie Pienińskiego Parku Narodowego. „Pieniny – Przyroda i Człowiek”. 3, s. 34–35, 1995. 
  2. ↑ a b c d Józef Nyka: Pieniny. Przewodnik. Wyd. IX. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006. ISBN 83-915859-4-8.

Media użyte na tej stronie