Grumman F3F

Ten artykuł od 2020-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Grumman F3F
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Grumman
Typ	samolot myśliwski
Konstrukcja	dwupłatowiec
Historia
Data oblotu	20 marca 1935
Wycofanie ze służby	1943
Liczba egzemplarzy	54
Dane techniczne
Napęd	silnik Pratt & Whitney R-1535-72 Twin Wasp Junior
Wymiary
Dane operacyjne
Użytkownicy
US Navy, United States Army Air Forces
Rzuty

Grumman F3F – ostatni dwupłatowy samolot myśliwski w służbie US Navy. Zaprojektowany w zakładach Grummana jako następca myśliwca F2F, F3F wszedł do służby w 1936, a z dywizjonów bojowych został wycofany został pod koniec 1941 r.

Historia powstania

Jeszcze w fazie lotów testowych odkryto, że F2F ma szereg problemów ze stabilnością, w związku z czym, pomimo że zamówienie na ten typ zostało złożone, zanim jeszcze do dywizjonów dostarczono pierwszy samolot z tej serii, 15 października 1934 r. zamówienie zostało skorygowane – zamówiono usprawnioną wersję tego samolotu – XF3F-1.

Nowy samolot napędzany był tym samym silnikiem co jego poprzednik Pratt & Whitney R-1535-72 Twin Wasp Junior, ale przedłużono jego kadłub i powiększono powierzchnię skrzydeł; zmniejszono za to średnicę kół podwozia co wyeliminowało spore „wybrzuszenie” w kadłubie tuż za owiewką silnika.

Pierwszy lot nowego prototypu o numerze seryjnym 9727 miał miejsce 20 marca 1935 r.; za sterami samolotu zasiadł oblatywacz Grummana Jimmy Collins, który w tym dniu odbył 3 loty. Dwa dni później na prototypie przeprowadzono testy lotu nurkującego; w dziesiątym locie samolot rozpadł się w powietrzu, a jego szczątki spadły na cmentarz – pilot zginął na miejscu. „Czarna skrzynka” zarejestrowała, że tuż przed wypadkiem samolot był poddany przeciążeniu 14 g.

Drugi prototyp o wzmocnionej konstrukcji rozbił się w 9 maja tego samego roku w czasie testów wychodzenia z korkociągu; tym razem pilot zdążył wyskoczyć z samolotu. Trzeci prototyp, który zbudowano 20 czerwca, już bez wypadku zakończył program testowy i US Navy zamówiła 54 myśliwce F3F-1.

Służba

Pierwsza seria produkcyjna samolotów F3F-1 została dostarczona do dywizjonu szkolnego w Anacostia 29 stycznia 1936 r., a do służby w dywizjonie bojowym samoloty dotarły w marcu tego samego roku. Służyły w dywizjonach: VF-5B, na pokładzie lotniskowca USS "Ranger" i VF-6B, na pokładzie USS „Saratoga”. W styczniu 1937 r. sześć samolotów tego typu zostało przekazanych do dywizjonu Marines VF-4M.

Po zbudowaniu pierwszej serii samolotów w zakładach Grummana zaprojektowano jego drugą wersję – F3F-2 – z nowym silnikiem Wright R-1820 o mocy 950 KM (708 kW). Nowa konstrukcja powstała jako prywatna inicjatywa firmy, która zaplanowała produkcję 81 maszyn tego typu, jeszcze przed podpisaniem kontraktu na dostawę tego samolotu; kontrakt został ostatecznie podpisany dopiero 25 lipca 1936 r., dwa dni przed pierwszym lotem samolotu. Silnik Wrighta miał większą średnicę od wcześniej używanego silnika Pratt & Whitney co wymusiło powiększenie rozmiarów owiewki silnika, przez co samolot zaczął wyglądać jeszcze bardziej „beczkowato” niż jego poprzednik; niemniej prędkość maksymalna konstrukcji wzrosła do 410 km/h na wysokości 3600 m.

Cała seria F3F-2 została dostarczona do dywizjonów w latach 1937-38 i samoloty te stanowiły wyposażenie wszystkich siedmiu dywizjonów pościgowych Marynarki Wojennej i Korpusu Piechoty Morskiej. Już w czasie służby F3F-2 zmodyfikowano w zakładach Grummana do wersji F3F-3, która miała bardziej aerodynamiczne kształty i śmigło o większej średnicy. Ostatnia seria samolotów wersji F3F-3 została zamówiona przez US Navy 21 czerwca 1938 r. z powodu opóźnień w produkcji nowych jednopłatowych myśliwców Brewster F2A i F4F Wildcat.

Kiedy Brewster F2A-1 ostatecznie wszedł do służby w 1941 r., wszystkie F3F zostały wycofane z dywizjonów bojowych – przestały pełnić rolę samolotów myśliwskich – niemniej 17 maszyn tego typu pozostało na służbie US Navy jako samoloty treningowe i łącznikowe; ostatecznie wycofano je ze służby w roku 1943.

Kilka F3F, oznaczonych jako UC-103, używanych było przez United States Army Air Forces w roli samolotów treningowych.