Grumman OV-1 Mohawk
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | samolot rozpoznania pola walki |
| Konstrukcja | metalowa |
| Załoga | 2 |
| Historia | |
| Data oblotu | 14 kwietnia 1959 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 2 × Silnik turbośmigłowy Lycoming T53-L-701 |
| Moc | 1044 kW każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 14,63 m |
| Długość | 12,55 m |
| Wysokość | 3,86 m |
| Powierzchnia nośna | 33,44 m² |
| Masa | |
| Własna | 5333 kg |
| Startowa | 8214 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 491 km/h |
| Prędkość wznoszenia | 17,5 m/s |
| Pułap | 7620 m |
| Zasięg | 1626 km |
| Rozbieg | 349 m |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| USA Izrael Korea Południowa Argentyna Niemcy | |
| Rzuty | |
 | |
Grumman OV-1 Mohawk – amerykański samolot rozpoznania i obserwacji pola walki o właściwościach krótkiego startu i lądowania (STOL) wyprodukowany przez firmę Grumman pod koniec lat 50.
Historia
Historia OV-1 sięga połowy lat 50. XX wieku, kiedy US Army i US Marine Corps wspólnie poszukiwały nowego samolotu o właściwościach STOL, mogącego operować z gruntowych pasów startowych, będącego platformą nośną dla systemów rozpoznania i obserwacji pola walki a mającego zastąpić używane do tej pory maszyny Cessna L-19/O-1 Bird Dog. W czerwcu 1956 roku armia wydała specyfikację techniczną TS145 opisującą warunki jakie musi spełniać nowa maszyna.
Wytwórnia Grumman zaproponowała samolot oznaczony jako G-134 napędzany dwoma silnikami turbinowymi Lycoming T53-L-3 o mocy 708 kW każdy. Pierwszy prototypowy samolot z dziewięciu wybudowanych, oznaczony jako YAO-1A wzniósł się w powietrze 14 kwietnia 1959 roku. W międzyczasie piechota morska wycofała swoje zainteresowanie samolotem, który w wersji przeznaczonej dla niej miał mieć oznaczenie OF-1. Dalsze prace kontynuowane były nad samolotem przeznaczonym na użytek armii. Samolot charakteryzował się bardzo dobrymi właściwościami i został skierowany do produkcji seryjnej pod oznaczeniem AO-1. Wyprodukowano 64 egzemplarze tej wersji a w 1962 roku zmieniono jej oznaczenie na OV-1A.
Samolot przenosił na swoim pokładzie aparaty fotograficzne KA-60 i KA-30 do wykonywania zdjęć w dzień, a po wystrzeleniu flar oświetlających teren również podczas nocy. U nasady skrzydeł podczepiane były dwa pojemniki po 52 flary każdy. Kolejna wersja samolotu OV-1B miała podwieszany pod kadłubem radar obserwacji bocznej (SLAR – Side Looking Airborne Radar) APS-94, system transmisji danych AKT-16, powiększoną o 1,79 m (niektóre źródła podają 1,83 m) rozpiętość skrzydeł oraz usunięte hamulce aerodynamiczne zamontowane na kadłubie za skrzydłami, nowe, wyrzucane, opancerzone fotele Martin-Baker Mk J5.
W późniejszym okresie zastosowano również mocniejsze silniki Lycoming T53-L-15. Równolegle z wersją B produkowano wariant OV-1C z mniejszą rozpiętością skrzydeł niż wariant A oraz z systemem rozpoznania w podczerwieni UAS-4 podwieszany na końcu kadłuba samolotu. Zbudowano 133 maszyny w wersji C. Wszystkie zbudowane do tej pory wersje samolotu wzięły udział w działaniach bojowych podczas konfliktu w Wietnamie, samoloty OV-1B i OV-1C latały w parach, uzupełniając się nawzajem.
W maszynach wersji OV-1D powrócono do dużej rozpiętości, którą zmniejszono w wersji C oraz dodano możliwość montowania wymiennie obydwu zestawów urządzeń rozpoznawczych, zarówno radaru obserwacji bocznej jak i po trwającej mniej niż godzinę wymianie, systemu rozpoznania w podczerwieni. Zamontowano również mocniejszy silnik Lycoming T53-L-701. Wybudowano 37 nowych samolotów w wariancie D oraz przebudowano 108 (niektóre źródła podają 72) maszyn z wariantów B i C na wersję D. W 1974 (niektóre źródła podają 1976) roku dwa samoloty OV-1D zostały zakupione przez Izrael.
Na początku lat 70. OV-1 zostały przystosowane do wypełniania nowych zadań w zmieniających się warunkach pola walki, rozpoznawania i zakłócania radioelektronicznego. Samoloty OV-1C zostały przebudowane w ramach programu Quick Look I do wersji RV-1C, na których zamontowano urządzenie ALQ-133 podwieszane pod skrzydłem, którego zadaniem było wykrywanie i monitorowanie wrogich emisji radiolokacyjnych. Podobnie postąpiono z 36 samolotami wersji D, tworząc w ramach programu Quick Look II wariant RV-1D, który wyposażono w zmodernizowaną aparaturę AN/ALQ-133.
Wersje
- YAO-1A – prototyp
- OV-1A – wersja obserwacyjna US Army
- OV-1B – wersja z radarem SLAR
- OV-1C – wersja z systemem obserwacji w podczerwieni
- OV-1D – wersja z możliwością wymiennego montowania systemów SLAR i obserwacji w podczerwieni
- JOV-1A – wersja przystosowana do przenoszenia uzbrojenia w postaci niekierowanych rakiet powietrze-ziemia, bomb lub zasobników strzeleckich
- RV-1C – wersja rozpoznania radioelektronicznego
- RV-1D – wersja rozpoznania radioelektronicznego
Bibliografia
- The World's great stealth and reconnaissance aircraft. Hongkong: Oriole Publishing Lid, 1991, s. 127-138. ISBN 1-870318-40-4.
- Bill Gunston: Współczesne samoloty wojskowe. Warszawa: MUZA SA, 1997, s. 132. ISBN 83-7079-746-6.
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
A U.S. Army Grumman OV-1C Mohawk (s/n 60-3750) in flight. This aircraft crashed at El Centro, California (USA), on 21 June 1972.