Grupa Bojowa I/2010

Grupa Bojowa I/2010
EU BG I/2010
Ilustracja
Emblemat GB I/2010
Historia
Państwo

 Unia Europejska

Sformowanie

1 stycznia 2010

Rozformowanie

30 czerwca 2010

Dowódcy
Pierwszy

gen. bryg. Sławomir Wojciechowski

Organizacja
Dyslokacja

Warszawa (OHQ), Międzyrzecz (FHQ)

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Siły szybkiego reagowania

Podległość

Sztab Wojskowy Unii Europejskiej

Skład

Batalion manewrowy, kompania ochrony, kompania dowodzenia, kompania inżynieryjna, kompania wsparcia

Grupa Bojowa I/2010 (EU BG I/2010) – wielonarodowa grupa bojowa pod dowództwem polskim, pełniąca w I połowie 2010 dyżur bojowy w ramach Europejskich Sił Szybkiego Reagowania, równolegle z brytyjsko-holenderską grupą bojową.

Historia

W 2004 ministrowie obrony państw członkowskich UE zatwierdzili utworzenie 13 grup bojowych, które od 2007 kolejno obejmowały dyżury bojowe. Wcześniej, bo w 2006, szefowie resortów obrony Litwy, Łotwy, Niemiec, Polski i Słowacji podpisali memorandum w sprawie utworzenia wspólnej grupy bojowej, mającej objąć dyżur w I połowie 2010[1]. Strona polska swój udział w grupie wielonarodowej, a nie wystawienie własnej, argumentowała dużym udziałem polskiego wojska w Iraku i Afganistanie oraz kilku innych mniejszych misjach natowskich i unijnych, zaś niemiecka współpracą z mniejszymi krajami UE w ich grupach bojowych.

Państwem ramowym (wydzielającym ponad połowę składu Grupy Bojowej) wybrano Polskę. Na jednostkę ramową, na bazie której sformowano grupę bojową (a w szczególności jej batalionowy element bojowy), wybrano 17 Brygadę Zmechanizowaną, doświadczoną w Afganistanie i Iraku. Resztę stanowisk obsadziły:[2]

  • Dowództwo Operacji (DO, 2 KZ)
  • Dowództwo Sił (11 DKPanc, 17 BZ)
  • Element wsparcia (CIMIC, CGDP, 9 pr)
  • Element zabezpieczenia (1 BSap)

W związku z tym brygada oraz inne jednostki wydzielające oddziały do Grupy Bojowej I/2010, rozpoczęły cykl szkoleń i manewrów, zakończonych 20 listopada 2009 oficjalną certyfikacją całej GBUE I/2010 podczas ćwiczeń Common Challenge-09[3].

Grupa Bojowa I/2010 liczyła ok. 2500 żołnierzy. Wkład poszczególnych państw wyglądał następująco:

 Polska – ok. 1500 żołnierzy

  • Dowództwo Operacji (OHQ)
    • Dowództwo Sił (FHQ)
      • Batalion Manewrowy
        • 1 kompania manewrowa
        • 2 kompania manewrowa
        • 3 kompania manewrowa
        • kompania dowodzenia
        • kompania wsparcia
        • pluton medyczny
        • pluton remontowy
        • pluton rozpoznawczy
        • pluton zaopatrzenia
      • pluton przeciwlotniczy
      • Mobilny Zespół Wsparcia Geograficznego
      • Zespół Współpracy Wojskowo-Cywilnej

 Niemcy – ok. 450 żołnierzy

  • oddział ochrony przed skażeniami ABC
  • oddział rozpoznania radioelektronicznego
  • oddział do operacji psychologicznych
  • oddział medyczny

 Litwa – ok. 250 żołnierzy

  • kompania ochrony
  • Zespół Współpracy Wojskowo-Cywilnej

 Słowacja – ok. 200 żołnierzy

  • kompania inżynieryjna

 Łotwa – ok. 100 żołnierzy

  • pluton rozminowania
  • pluton policji wojskowej

Grupa była zdolna do podjęcia działań bojowych w ciągu 15 dni (pierwsze 5 dni przeznaczone są na podjęcie decyzji o użyciu sił i zaplanowanie operacji, następnych 10 na rozmieszczenie w rejonie mandatowym), po których miała rozpocząć misję trwającą od jednego do czterech miesięcy, zgodną z rozdziałami VI i VII Karty Narodów Zjednoczonych (dodatkowo mogła współdziałać z siłami ONZ i NATO, gdyby zaszła taka ewentualność. Jednak GB UE I/2010, podobnie jak poprzednie grupy bojowe Unii Europejskiej nie została użyta[4].

Polskie zaangażowanie w grupy bojowe UE

  • EU BG I/2010
  • EU BG I/2013 (Weimarska Grupa Bojowa)
  • EU BG I/2016 (Wyszehradzka Grupa Bojowa)
  • EU BG 2019-2 (Wyszehradzka Grupa Bojowa)
  • EU BG 2023-1 (Wyszehradzka Grupa Bojowa)

Przypisy

  1. ↑ Polsko-niemiecko-litewsko-łotewsko-słowacka Grupa Bojowa. MON. [dostęp 2009-11-11].
  2. ↑ Kursy dla Grupy Bojowej Unii Europejskiej. CSNPSP. [dostęp 2009-11-11].
  3. ↑ Grupa Bojowa UE gotowa do objęcia dyżuru. MON. [dostęp 2009-11-21].
  4. ↑ Grupa Bojowa na finiszu. MON. [dostęp 2010-08-07].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie