Grupa Kawalerii ppłk. Edwarda Wani
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Edward Wania |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | Kombinowana Brygada Kawalerii płk Adama Zakrzewskiego, 39 DP rez. |
Grupa Kawalerii podpułkownika Edwarda Wani – oddział kawalerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej improwizowany w trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku. Sformowany z jednostek II rzutu mobilizacyjnego Zgrupowania Ośrodków Zapasowych Kawalerii w rejonie Garwolina.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Po zakończeniu mobilizacji alarmowej przez jednostki Mazowieckiej i Pomorskiej Brygady Kawalerii i Centrum Wyszkolenia Kawalerii z Grudziądza, wszystkie nadwyżki mobilizacyjne w postaci kadry zawodowej, powołanych rezerwistów, koni oraz broni, wyposażenia i pozostałości magazynów mobilizacyjnych w dniach od 26 sierpnia do pierwszych dni września 1939 roku dyslokowano w większości transportem kolejowym do Garwolina i okolicznych wsi. Na miejscu poszczególni dowódcy pułkowych oddziałów zbierania nadwyżek i dowódcy ośrodków rozpoczęli prace organizacyjne mające na celu wystawienie szwadronów marszowych dla poszczególnych pułków oraz podjęto dalszy pobór rezerwistów, koni oraz środków transportu w postaci wozów konnych itp. Przygotowywano się też do podjęcia szkolenia i zgrywania pododdziałów. Dowództwo nad Zgrupowaniem Ośrodków Zapasowych objął były komendant Centrum Wyszkolenia Kawalerii – płk Tadeusz Komorowski. Ze względu na przerwanie frontu Armii „Łódź” i Armii „Kraków” przez niemieckie wojska szybkie, od 3 września 1939 roku utworzono Armię „Lublin”, w skład której włączono Zgrupowanie Ośrodków Zapasowych Kawalerii płk. Komorowskiego. Część utworzonych pododdziałów kawalerii 5 września i w dniach następnych wysłano do obrony przepraw na Wiśle pod Brzuminem, Maciejowicami i w Świdrach Małych. Z uwagi na sforsowanie od 9 września 1939 roku środkowej Wisły przez niemieckie jednostki, 9 i 10 września podjęto organizację jednostek bojowych II rzutu mobilizacyjnego z zasobów OZ Kawalerii oraz rozpoczęto ewakuację w kierunku południowo-wschodnim pozostałości OZ. W okresie od 7 do 12 września z zasobów OZ Mazowieckiej BK i CWKaw. w rejonie Garwolina zorganizowano warszawski pułk ułanów. Z zasobów OZ Pomorskiej BK i OZN 1 psk utworzonych w dniach 1 – 12 września, sformowano 13 września w rejonie Radzynia Podlaskiego Grupę Kawalerii byłego komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii ppłk. Edwarda Wani[1]. Grupa ppłk. Wani (nazywana niekiedy oddziałem ppłk. Wani) weszła między innymi wraz z warszawskim pułkiem ułanów w skład Kombinowanej Brygady Kawalerii płk. Adama Zakrzewskiego byłego dowódcy Pomorskiej BK. Grupa kawalerii ppłk. Edwarda Wani liczyła ponad 1200 żołnierzy[2]. Stanowiło to siłę 11 szwadronów pieszych i 2, a następnie 4 szwadronów konnych[3].
Walki Grupy
13 września 1939 roku Grupa Kawalerii ppłk. Wani skoncentrowała się w rejonie Wohynia. Następnie z uwagi na zmianę podporządkowania Kombinowanej BK bezpośrednio dowódcy Frontu Północnego gen. dyw. Stefanowi Dębowi-Biernackiemu, grupa przemaszerowała po osi Parczew-Ostrów Polski-Zezulin, a 14/15 września do Łuszczowa na zachód od Łęcznej. 16/17 września marszem ubezpieczonym grupa dotarła do rejonu Pawłowa[4]. Od 18 września oddział ppłk. Wani wszedł w skład Grupy Operacyjnej gen. bryg. J. Kruszewskiego pozostając w Pawłowie[5]. Tego dnia do Grupy wcielono taborytów po redukcji taborów Brygady Kawalerii płk. Zakrzewskiego. W trakcie II bitwy pod Tomaszowem Lubelskim grupa ppłk. Wani przydzielona została do 39 Dywizji Piechoty. Przeszła z Horyszowa Polskiego do Cześnik z zadaniem wykonania natarcia w środku ugrupowania dywizji, trzema spieszonymi dywizjonami kawalerii, po obu stronach drogi Cześniki-Brudek oraz wzgórze 256. Grupa rozpoczęła natarcie o godz. 10.30 po przejściu ok. 300 metrów utknęła w ogniu niemieckiej broni maszynowej i artylerii. Poniosła ciężkie straty tracąc wielu poległych i rannych, jednym z powodów niepowodzenia, było słabe wyposażenie dywizjonów grupy w broń maszynową. Ostatecznie natarcie dywizjonów spieszonej kawalerii zaległo o godz. 12.00. O godz. 16.00 wojska niemieckiego VII Korpusu Armijnego (27 i 68 DP) przeszły do kontrnatarcia atakując pozycje grupy kawalerii na wzg. 256, w oparciu o drogę Cześniki-Brudek oraz w lesie w rejonie gajówki. Kawalerzyści ppłk. Wani z uwagi na straty i słabe wyposażenie w broń zespołową wycofali się z linii obronnych odsłaniając zgrupowanie artylerii dywizyjnej, wspierającej ogniem natarcie całej 39 DP rez. Wieczorny kontratak polskiej piechoty odzyskał utracone stanowiska. Grupa kawalerii przeszła do odwodu[6]. Dalsze walki i potyczki grupy kawalerii były prowadzone do 25 września. Tego dnia wieczorem w lasach w rejonie Zamościa, z uwagi na brak amunicji, wyczerpanie żołnierzy, brak zaopatrzenia, napór od strony wschodniej wojsk Armii Czerwonej oraz niskie stany osobowe, grupę kawalerii ppłk E. Wania rozwiązał. Część szwadronów i dywizjonów prowadziła jeszcze walki przez następne dni, aż do całkowitego rozwiązania pododdziałów[7].
Żołnierze Grupy
- dowódca grupy – ppłk Edward Wania[8]
- zastępca dowódcy grupy – ppłk Jerzy Staniszewski[8]
- kwatermistrz – por. Bogdan Antoni Kiersnowski[8]
- adiutant grupy – por. rez. Połczyński[9]
- 1 pułk strzelców konnych spieszony – mjr Bohdan Budkowski (2, 3, 4 szwadron, szwadron ckm)[10]
- dywizjon bojowy konny 16 pułku ułanów – rtm. Czesław Dmochowski (6 plutonów konnych, 2 plutony kolarzy, pluton ckm)[11]
- dywizjon bojowy konny 2 pułku szwoleżerów – rtm. Stefan Krzyżanowski (szwadron konny, szwadron ckm)[12], rtm. dypl. Tadeusz Jerzy Góra[9]
- dywizjon bojowy konny 8 pułku strzelców konnych – rtm. Czesław Mrówczyński [12] (do 20 IX 1939), rtm. Sozyrko-Malsag (od 22 IX 1939)[9]
- szwadron konny 18 pułku ułanów – rtm. Henryk Odyniec-Dobrowolski[12]
- szwadron konny 1 pułku szwoleżerów – rtm. Jan Ciurlik-Nowiński[12] (od 20 IX 1939 w Grupie płk Koca)
- szwadron pieszy 1 pułku szwoleżerów – por. Antoni Lipkowski[12]
- szwadron konny 7 pułku ułanów – rtm. Ludwik Bernstein[12]
- pluton pionierów 11 szwadronu pionierów (Suwalskiej BK) – por. Jan Alfred Baranowski[8].
Przypisy
- ↑ Głowacki 1976 ↓, s. 15-19.
- ↑ Głowacki 1976 ↓, s. 141.
- ↑ Gnat-Wieteska 1995 ↓, s. 95-96.
- ↑ Zakrzewski 1958 ↓, s. 187-200.
- ↑ Głowacki 1976 ↓, s. 144,146-147.
- ↑ Głowacki 1976 ↓, s. 158-160.
- ↑ Drozdowski i Jerzykowski 2018 ↓, s. 402-404.
- ↑ a b c d Głowacki 1976 ↓, s. 297.
- ↑ a b c Gnat-Wieteska 1995 ↓, s. 96.
- ↑ Gnat-Wieteska 2001 wyd.2 ↓, s. 33.
- ↑ Drozdowski i Jerzykowski 2018 ↓, s. 400.
- ↑ a b c d e f Drozdowski i Jerzykowski 2018 ↓, s. 401.
Bibliografia
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1976.
- Zbigniew Gnat-Wieteska: 1 pułk strzelców konnych wyd.2. Garwolin: Oficyna wydawnicza Ajaks, 2001, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej zeszyt 1. ISBN 83-88773-44-5.
- Krzysztof Drozdowski, Piotr Jerzykowski: 16 Pułk Ułanów Wielkopolskich im. gen. dyw. Gustawa Orlicz-Dreszera 1918-1939. Warszawa: Agencja Wydawnicza CB, 2018. ISBN 978-837339-235-9.
- Adam Zakrzewski: Wspomnienia wrzesień 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1958.
- Zbigniew Gnat-Wieteska: Pierwszy Pułk Strzelców Konnych 1806-1944. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-85218-78-8.
- Stanisław Krasucki: Pomorska Brygada Kawalerii. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1994. ISBN 83-85621-59-8.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).