Grupa Operacyjna „Wyszków”
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. bryg. Stanisław Skwarczyński |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Kryptonim | „Krokodyl”[1] |
Grupa Operacyjna „Wyszków”[a] (GO „Wyszków”) – związek operacyjny Wojska Polskiego utworzony w czasie kampanii wrześniowej 1 września 1939.
Formowanie i działania
Grupa planowana jako odwód Naczelnego Wodza, miała bronić linii Narwi od strony Prus Wschodnich. Odwód był przewidziany do użycia na obszarze odpowiedzialności Armii „Modlin” gen. bryg. Emila Przedrzymirskiego[3]. W przypadku wyprowadzenia przez nieprzyjaciela głównego uderzenia na kierunku Modlina, Odwód „Wyszków” miał uderzyć z przedmości na Narwi, a w przypadku przekierowania głównego uderzenia na Narew winien przejść do obrony na Narwi[4]. W czasie walk, oprócz przydzielonych dywizji, faktycznie pod rozkazy dowódcy grupy przeszły przedmościa: „Różan” i „Pułtusk” [4].
Po uderzeniu niemieckim grupa wycofała się na linię Bugu. 11 września jej jednostki, rozkazem Naczelnego Wodza, zasiliły powstający Front Północny gen. dyw. Stefana Dęba-Biernackiego.
Dowództwo grupy
- gen. bryg. Stanisław Skwarczyński (formalnie, nie zdążył objąć dowodzenia)
- gen. bryg. Wincenty Kowalski (faktycznie)
- szef sztabu ppłk dypl. Bogdan Szeligowski
Struktura organizacyjna
- 1 Dywizja Piechoty Legionów
- 35 Dywizja Piechoty (rezerwowa)
- 41 Dywizja Piechoty (rezerwowa)
- pociąg pancerny nr 55 „Bartosz Głowacki”
- I dywizjon 2 pułku artylerii ciężkiej
Łącznie: 25 batalionów piechoty, 2 szwadrony kawalerii, 120 dział polowych.
Uwagi
Przypisy
- ↑ Cereniewicz 1969 ↓, s. 32.
- ↑ Kirchmayer 1946 ↓, s. 48.
- ↑ Porwit 1983 ↓, s. 88.
- ↑ a b Porwit 1983 ↓, s. 89.
Bibliografia
- Bogusław Cereniewicz: Wrześniowe drogi. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1969.
- Jerzy Kirchmayer: Kampania wrześniowa. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1946.
- Marian Porwit: Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku. Plany i bitwy graniczne. T. 1. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1983.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).