Grupa Operacyjna Jazdy generała Jana Sawickiego
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1920 |
| Rozformowanie | 1920 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. Jan Sawicki |
| Działania zbrojne | |
| Wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Kamionką Strumił. (10–14 VIII 1920) | |
| Organizacja | |
| Podległość | 3 Armia (VIII 1920 -) |
Grupa Operacyjna Jazdy generała Jana Sawickiego – związek operacyjny Wojska Polskiego z okresu wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
W okresie działań odwrotowych na Ukrainie utworzono grupę jazdy gen. Jana Sawickiego w składzie Dywizja Jazdy i dotychczas samodzielna 3 Brygada Jazdy. Jej zadaniem było nie dopuścić do przerwania frontu przez 1 Armię Konną Siemiona Budionnego. Grupie jazdy gen. Sawickiego nie udało się powstrzymać natarcia 1 Armii Konnej. Dysponowała ona zbyt szczupłymi siłami. Popełniono też błędy w dowodzeniu jednostkami kawalerii[1].
W związku z zagrożeniem, jakie nadal stanowiła konnica Budionnego, rozkazem Naczelnego Dowództwa WP L. dz. 7710/1 z 2 lipca 1920 utworzono wzmocniono Grupę Operacyjną Jazdy. Dowódcą grupy wyznaczony został gen. Jan Sawicki, a obowiązki szefa sztabu powierzono ppłk. Marianowi Przewłockiemu[2]. Tworzyły ją: 1 Dywizja Jazdy płk. Juliusza Rómmla w składzie 4. i 6 Brygada Jazdy i 2 Dywizja Jazdy płk. Władysława Okrzy-Orzechowskiego w składzie 1. i 7 Brygada Jazdy oraz występująca samodzielnie 3 Brygada Jazdy[1]. W rejonie Zamościa powstawały nowe jednostki. Jako pierwszą zorganizowano nową 4 Brygadę Jazdy której dowodzenie 12 lipca objął płk Gustaw Orlicz-Dreszer. Nową 1 Brygadą Jazdy miał dowodzić płk Janusz Głuchowski. Zamysł rozgromienia wojsk Budionnego nie powiódł się, a do tego Grupa Operacyjna poniosła duże straty. Została rozwiązana rozkazem dowództwa Frontu Południowo-Wschodniego nr 9 z 4 sierpnia 1920[3].
W trakcie bitwy pod bitwa pod Radziechowem, w godzinach wieczornych 12 sierpnia do sztabu dywizji nadszedł rozkaz z Naczelnego Dowództwa WP. Na jego podstawie nastąpiło rozwiązanie Grupy Operacyjnej Jazdy. Z dziewięciu pułków ułanów zostały utworzone trzy brygady zespolone w nowej 1 Dywizji Jazdy pod dowództwem płk. Rómmla[4].
Struktura organizacyjna
Planowana struktura organizacyjna[2]
- dowództwo grupy
- 1 Dywizja Jazdy – płk Juliusz Rómmel
- 4 Brygada Jazdy – płk Gustaw Orlicz-Dreszer
- 6 Brygada Jazdy
- 2 Dywizja Jazdy – płk Władysław Oksza-Orzechowski
- 3 Brygada Jazdy (podległa bezpośrednio dowódcy grupy)
Planowano, ze po wcieleniu do tej formacji zapasowych szwadronów będzie liczyć około 7000 szabel.
- zgrupowanie artylerii konnej [5]
- Dowództwo Artylerii Konnej – ppłk Leon Dunin-Wolski
- 2 i 3 bateria 2 dak (w tym dowództwo 2 dak)
- 1 bateria 3 dak
- 1 i 2 bateria 4 dak (w tym dowództwo 4 dak)
- 1 bateria 5 dak
- 2 bateria 6 dak
Przypisy
- ↑ a b Wyszczelski 2006 ↓, s. 132.
- ↑ a b Nowak 2010 ↓, s. 129.
- ↑ Wyszczelski 2006 ↓, s. 132-133.
- ↑ Nowak 2010 ↓, s. 180.
- ↑ Nowak 2010 ↓, s. 130.
Bibliografia
- Włodzimierz Nowak: Samhorodek – Komarów 1920. Walki jazdy polskiej z konnicą Budionnego, maj – wrzesień 1920. Warszawa: Bellona SA, 2010. ISBN 978-83-11-11897-3.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Walki w rejonie Kamionki Strumiłowej (10 - 14 siernia 1920)