Grupa generała Stanisława Hallera
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | gen. Stanisław Haller | |
| Działania zbrojne | ||
| Wojna polsko-bolszewicka | ||
Grupa generała Stanisława Hallera – wyższy związek taktyczny Wojska Polskiego okresu wojny polsko-bolszewickiej.
Zadanie i walki grupy
Grupa sformowana została w czasie walk o Zamość. Jej zadaniem było: podczas, gdy dywizje 10-a, 2-a, oraz 7-a zamkną Budionnemu kierunki na zachód i północ – odciąć mu ostatnie drogi na południe (do Lwowa) i na wschód (na Wołyń)[1].
Komunikat Sztabu Generalnego z 1 września 1920 podawał[1]:
Decydująca rolę w bitwie odegrała grupa pościgowa generała Stanisława Hallera, która od paru już dni, znajdując się na tyłach Budionnego, z niezwykłą zaciętością posuwała się w ślad za głównymi jego siłami i dnia 31 sierpnia uderzyła w kierunku na Zamość od wschodu. Budionny widząc grożące niebezpieczeństwo, rozpoczął gwałtowny odwrót, napotykając wszędzie na silny opór okalających go naszych oddziałów. W okolicy Wolicy Śniatyckiej, Miączyna i Zawalewa wywiązały się niezwykle ostre walki, w których poszczególne dywizje nieprzyjacielskie, nie bacząc na olbrzymie straty, parokrotnie ponawiały swe szarże kawaleryjskie, Armja konna w walkach tych została rozbita.
Struktura organizacyjna
Skład w lipcu 1920[2]:
- dowództwo grupy
- 13 Kresowa Dywizja Piechoty
- 1 Dywizja Jazdy
Skład w 10 września 1920[3][4]:
- dowództwo grupy
- 9 Dywizja Piechoty
- 13 Dywizja Piechoty
- 1 Dywizja Jazdy
- 2 Dywizja Jazdy
Przypisy
- ↑ a b Bobrowski 1929 ↓, s. 38.
- ↑ Bieliński 2010 ↓, s. 14.
- ↑ Przybylski 1930 ↓, s. 208.
- ↑ Wyszczelski 2009 ↓, s. 304.
Bibliografia
- Stanisław Bobrowski: Zarys historii wojennej 44-go pułku strzelców kresowych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Piotr Bieliński: 44 Pułk Strzelców Legii Amerykańskiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2010, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 978-83-62046-19-5.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Lech Wyszczelski: Kampania ukraińska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-066-0.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).