Grusza śnieżna

Grusza śnieżna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

różowce

Rodzina

różowate

Rodzaj

grusza

Gatunek

grusza śnieżna

Nazwa systematyczna
Pyrus nivalis Jacq.
1774, Fl. Austr., 2 : 4
Synonimy
  • Pyrus nivalis var. salviifolia (DC.) Rouy & E.G. Camus in Rouy
  • Pyrus communis subsp. nivalis (Jacq.) Gams
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
Status none DD.svg
brak danych

Grusza śnieżna (Pyrus nivalis Jacq.) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych. Zasięg terytorialny tego gatunku jest szerszy niż gruszy pospolitej, lecz rośnie zasadniczo tylko na zboczach gór i nie jest spotykana na nizinach. Nosi nazwę śnieżnej ponieważ owoce nadają się do jedzenia dopiero po pierwszym śniegu i przymrozkach.

Morfologia

Pokrój
Drzewo o wysokości 8 – 20 m. Ma grube, wzniesione konary, a młode pędy są zwykle bez cierni, pokryte białym, kutnerowatym nalotem.
Liście
Eliptyczne lub jajowate, o wymiarach 5 – 9 × 3 – 4 cm, o podstawie klinowatej i pokryte gęstym, kutnerowatym nalotem.
Owoce
Kuliste, o średnicy 3 – 5 cm, zielonkawożółte z purpurowymi punktami. Nadają się na cydr gruszkowy a do spożycia dopiero po pierwszym śniegu i przymrozkach, skąd się wzięła nazwa – grusza śnieżna. Drzewo jest mniej wytrzymałe na mróz niż gruszy pospolitej, lecz lepiej znosi suszę.

Zastosowanie

  • Uprawiana jest jako drzewo ozdobne. W szkółkarstwie stosuje się ją jako podkładkę pod odmiany uprawne.
  • Owoce nadają się na cydr gruszkowy – niskoalkoholowy sok.

Uprawa

Wymagania
Grusza śnieżna jest mniej wytrzymała na mróz od gruszy pospolitej (strefy mrozoodporności 5-9)[4], wyróżnia się natomiast dużą wytrzymałością na suszę oraz na zanieczyszczenia powietrza. Drzewo nie jest wrażliwe na parcha, choć może ulegać rdzy jałowcowo-gruszowej. Preferuje przepuszczalne gleby ilaste i stanowiska słoneczne. Toleruje jednak dobrze także ciężkie, gliniaste gleby. Na stanowiskach zacienionych owocuje słabo[5].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-25] (ang.).
  3. ↑ Pyrus nivalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  4. ↑ Ernie Wasson: The Complete Encyclopedia of Trees and Shrubs: Descriptions, Cultivation Requirements, Pruning, Planting. San Diego: Thunder Bay Press (CA), 2001, s. 816. ISBN 1-59223-055-5.
  5. ↑ Charakterystyka na stronie "Rośliny przyszłości". (ang.).

Bibliografia

  • Aleksander Rejman: Pomologia. Warszawa: PWRiL, 1994. ISBN 83-09-01612-3.
  • Grzegorz Łysiak: Uprawa i odmiany gruszy. Warszawa: Hortpress, 2006, s. 156. ISBN 83-89211-18-1.

Media użyte na tej stronie