Grzechotnik teksaski

Grzechotnik teksaski

Crotalus atrox[1]
Baird & Girard, 1853
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	zauropsydy
Podgromada	diapsydy
Rząd	łuskonośne
Podrząd	węże
Rodzina	żmijowate
Podrodzina	grzechotniki
Rodzaj	Crotalus
Gatunek	grzechotnik teksaski
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski
Zasięg występowania
(c) rbrausse, CC BY-SA 3.0

Grzechotnik teksaski (Crotalus atrox) – północnoamerykański przedstawiciel podrodziny grzechotnikowatych z rodziny żmijowatych. Duży (do 2,2 m długości)^[3], masywny, jest najniebezpieczniejszym grzechotnikiem Ameryki Północnej. Zamieszkuje południe USA i północną część Meksyku^[4]. Poluje przede wszystkim na małe ssaki i ptaki, ale ze względu na toksyczność jadu jego ugryzienie może być śmiertelne nawet dla człowieka – co roku notuje się w USA kilka śmiertelnych przypadków, aczkolwiek istnieje skuteczne antidotum w pełni zabezpieczające przed skutkami pokąsania.

Grzechotka na końcu ogona to narząd ostrzegawczy. Węże przed pierwszą wylinką jej nie mają, u dorosłych składa się z ok. 10 pustych komór, które szeleszczą trąc o siebie. Po każdej nowej wylince przybywa jedna komora grzechotki. Wąż ten ma najgłośniejszą grzechotkę ze wszystkich grzechotników. Czasami cała grzechotka może się oderwać i zaczyna rosnąć od nowa. Dużą grzechotkę słychać z kilkudziesięciu metrów. Przy grzechotce występują czarno białe paski.

Niektórzy nazywają go najgroźniejszym wężem północnoamerykańskim. Zajmuje pierwsze miejsce w statystyce, jeśli chodzi zarówno o osoby pokąsane, jak i wypadki śmiertelne. Zaraz po grzechotniku diamentowym jest największym jadowitym wężem Ameryki Północnej.

Ponieważ ma on poza człowiekiem tylko nielicznych wrogów, jest liczny na całym swoim rozległym obszarze występowania.

Odnośniki

Grzechotnik teksaski (Crotalus atrox Baird & Girard, 1853) - opis węża jadowitego

Przypisy