Grzegorz Korczyński

Grzegorz Korczyński
Stefan Jan Kilanowicz
Grzegorz, Korczyński
Ilustracja
generał broni generał broni
Data i miejsce urodzenia

17 czerwca 1915
Brzeziny, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

22 października 1971
Algier, Algieria

Przebieg służby
Siły zbrojne

Emblem of the International Brigades.svg Brygady Międzynarodowe
Bonnet Phrygien.png Wolni Strzelcy i Partyzanci – Imigrancka Siła Robocza
Orl.jpg Gwardia Ludowa
Orl.jpg Armia Ludowa
Palemka MO.svg Milicja Obywatelska
Orzeł LWP.jpg Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Brygada im. Jarosława Dąbrowskiego
Grupa Operacyjna GL im. Tadeusza Kościuszki
Sztab Główny Gwardii Ludowej
Sztab Główny Armii Ludowej
Sztab Generalny Wojska Polskiego

Stanowiska

dowódca Oddziału GL im. Tadeusza Kościuszki, dowódca Grupy Operacyjnej GL im. T. Kościuszki, szef Oddziału I Operacyjnego Sztabu Głównego GL/AL, dowódca Obwodu II Lubelskiego AL, komendant wojewódzki Milicji Obywatelskiej, podsekretarz stanu w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, szef zarządu II Wywiadowczego Sztabu Generalnego LWP, wiceminister obrony narodowej

Główne wojny i bitwy

Hiszpańska wojna domowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Partyzancki Medal „Za waszą wolność i naszą” Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal za Warszawę 1939–1945 Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Złota odznaka „Za zasługi w zwalczaniu powodzi” (1961–1984) Złota Odznaka im. Janka Krasickiego Order Lenina Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”

Grzegorz Jan Korczyński, właśc. Stefan Jan[1] Kilanowicz, ps. „Grzegorz”, „Korczyński”[2] (ur. 17 czerwca 1915 w Brzezinach, zm. 22 października 1971 w Algierze[3]) – polski działacz komunistyczny, generał broni Wojska Polskiego, pomocnik Ministra Bezpieczeństwa Publicznego ds. operacyjnych (1946–1948), szef Zarządu II Sztabu Generalnego WP (1956–1965) (wywiadu wojskowego) (1956–1965), wiceminister obrony narodowej (1965–1971), członek Komitetu Centralnego PZPR (1959–1971), poseł na Sejm PRL III, IV i V kadencji.

Życiorys

Syn Szczepana i Antoniny. Po śmierci ojca w 1932 przerwał naukę w VII klasie gimnazjum. Pracował jako pracownik fizyczny, goniec, korepetytor i urzędnik. Należał do Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Życie”[4]. Z ostatniej pracy – w szpitalu przy ul. Karowej w Warszawie – został zwolniony po konflikcie z przełożonymi. Na początku 1937 roku wyjechał do Hiszpanii, gdzie brał udział w wojnie domowej, walcząc do 1939 po stronie republikańskiej w XIII Brygadzie im. Jarosława Dąbrowskiego wchodzącej w skład Brygad Międzynarodowych[5].

W 1940 kierował Centralną Techniką Partyjną, a potem Pomocą Ludową, w polskiej sekcji Francuskiej Partii Komunistycznej. Redagował też jej organ „Solidarność”. W 1942 kierował dywersją i sabotażem w okręgu paryskim[6].

W sierpniu 1942 przerzucony z Francji do Polski wraz z grupą Dąbrowszczaków przez dowódcę Gwardii Ludowej Bolesława Mołojca. Od 1942 członek Polskiej Partii Robotniczej i Gwardii Ludowej. Skierowany przez Dowództwo Główne Gwardii Ludowej na Lubelszczyznę celem utworzenia oddziałów partyzanckich. Dowódca oddziału GL im. Tadeusza Kościuszki działającego na południowej Lubelszczyźnie. Władysław Gomułka w swoich pamiętnikach stwierdzał, że „zdobył sobie sławę najlepszego dowódcy wśród dowódców oddziałów partyzanckich w całym kraju”[7].

14 września 1942 jego oddział zniszczył urządzenia kolejowe w Szastarce, rozbroił policjanta i skonfiskował z kasy pieniądze. Następnego dnia zniszczył urządzenia na stacji w Rzeczycy, a następnie podpalił pociąg wojskowy jadący na wschód (spłonął wówczas transport z silnikami lotniczymi) i rozbił niemiecki samochód na drodze Rzeczyca-Potok, zdobywając broń i amunicję. 24 września stoczył pod Szwedami zwycięską walkę z kompanią niemieckiej żandarmerii (zginęło 10 żandarmów, a 7 zostało rannych; gwardziści stracili 1 zabitego i 1 rannego). 9 października 1942 zniszczył w Trzydniku urząd gminny, pocztę i mleczarnię, uwolnił z aresztu jedną osobę i skonfiskował pieniądze i maszynę do pisania, a następnie, w nocy z 9 na 10 października zaatakował więzienie w Kraśniku i uwolnił kilkudziesięciu więźniów, w tym blisko związanego z oddziałem aktywistę PPR Edwarda Marszałka. 14 października stoczył potyczkę z Niemcami pod Łysakowem. 7 listopada jego oddział rozbił obóz koncentracyjny pod Janiszowem, uwalniając 500 więźniów żydowskich i zabijając komendanta obozu Petera Ignora[8].

Według prawicowych historyków, którzy powołują się na materiały ze śledztwa stalinowskiego ws. Korczyńskiego[9], między listopadem 1942 a lutym 1943 we wsi Ludmiłówka i jej okolicach w powiecie kraśnickim dowódca i podlegli mu partyzanci rzekomo zamordowali około 100 Żydów (głównie kobiet i dzieci). Według Piotra Gontarczyka, zbrodnia miała charakter rabunkowy[10][11]. Na początku lat 50. stalinowcy z powodu domniemanego mordu aresztowali Korczyńskiego i jego kompanów. Mordom na tle rasistowskim dokonanym przez Korczyńskiego zaprzecza Ryszard Nazarewicz. Jego zdaniem do jego oskarżenia posłużyły sfabrykowane, głównie przez Józefa Światłę, w latach 1949–1955 materiały w X Departamencie Ministerstwa Bezpieczeństwa Publiczkego przygotowywane do procesu Władysława Gomułki i innych działaczy. Twierdzi on, że zabójstwa Żydów dotyczyły likwidacji składającej się z Polaków i Żydów grupy określanej jako „banda Grochalskiego”, która u schyłku 1942 roku zamordowała kilku członków sztabu zgrupowania GL im. T. Kościuszki w Kraśnickiem i zrabowała m.in. kasę zgrupowania. Sam Grzegorz Korczyński miał wyciągnąć z getta rodziców swojej żony i przechowywać ich podczas okupacji u własnej rodziny, a podczas wojny mieć w swoim otoczeniu kilkudziesięciu Żydów-partyzantów[9][12]. Nazarewicz stwierdził też, że informacje dotyczące pogromów Korczyńskiego są „pomówieniami”, które mają skompromitować GL[13], a wykorzystywane przez prawicowych historyków materiały ze śledztwa zostały spreparowane przez MBP[9]. Ten sam historyk podał, że według informacji zebranych po destalinizacji przez rządzącą partię, Prokuraturę Generalną i Sąd Wojewódzki w Warszawie, Korczyńskiemu zarzucono popełnienie nieistniejących zbrodni lub tych popełnionych przez Narodowe Siły Zbrojne i innych sprawców. Ponadto do akt sprawy Korczyńskiego nie włączono dokumentów świadczących na korzyść dowódcy. Chodziło m.in. o zeznania żydowskich partyzantów, którzy podlegali Korczyńskiemu do końca wojny (w tym 35 z okolic Ludmiłówki)[9]. Sam Korczyński został później oczyszczony z zarzutów pogromu[5][14] [15] [16].

W połowie lutego 1943 oddział Korczyńskiego, przekształcony przez dowództwo Gwardii Ludowej w Grupę Operacyjną im. Tadeusza Kościuszki, wyruszył na Zamojszczyznę, celem podjęcia działań w celu walki z niemieckimi oddziałami pacyfikacyjnymi. Oddział liczył ok. 300 osób[17]. 27 lipca 1943 pod Modliborzycami partyzanci z Grupy Operacyjnej GL „Grzegorza” wciągnęli w zasadzkę kilka niemieckich samochodów osobowych, zabijając kilkunastu Niemców wracających z Lublina z narady prowadzonej przez Hansa Franka, w tym kreishauptmanna Karla Adama i innymi urzędnikami hitlerowskimi z Biłgoraja; samochody spalono[18]. W sierpniu 1943 oddziały pod dowództwem Korczyńskiego wraz z oddziałami radzieckimi zmuszone były, na skutek hitlerowskich działań antypartyzanckich o kryptonimie „Wehrwolf”, opuścić swoje dotychczasowe bazy i przebijać się z Puszczy Solskiej w kierunku Karpat. Po sforsowaniu Sanu doszło do dużej bitwy w rejonie wsi Kończyce i Nowosielec. Dalszy marsz był niemożliwy, gdyż tereny były opanowane przez oddziały ukraińskich nacjonalistów. Grzegorz Korczyński wraz z żołnierzami ponownie forsował San, by udać się w lasy lipskie. We wrześniu 1943 udał się do Warszawy, gdzie został mianowany podpułkownikiem i objął funkcję szefa wydziału operacyjnego Sztabu Głównego Gwardii Ludowej[19]. Od czerwca 1944 był dowódcą obwodu lubelskiego Armii Ludowej. W 1945 dokonywał pacyfikacji wiosek na terenie Lubelszczyzny, uznanych za współpracujące z antykomunistyczną partyzantką.

Od 15 marca 1946 do 5 września 1948 pełnił funkcję podsekretarza stanu i pomocnika ministra w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego do spraw operacyjnych (miał nadzór nad pracą Departamentu I, Wydziału I Samodzielnego, Zarządu Informacji, Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Głównego Urzędu Cenzury). W 1947 był zastępcą do spraw bezpieczeństwa dowódcy Grupy Operacyjnej „Wisła” podczas Akcji „Wisła”. W sierpniu 1948 za „chwiejność ideologiczną i pojednawczość wobec odchylenia prawicowo-nacjonalistycznego” zdegradowany z członka Komitetu Centralnego PPR na zastępcę członka[20].

Aresztowany 21 maja 1950 przez grupę operacyjną Biura Specjalnego MBP i po 4 latach śledztwa oskarżony i skazany w dniu 22 maja 1954 na dożywocie m.in. za mordy na ludności polskiej i żydowskiej. MBP zamierzała także wykorzystać materiał dowodowy, aby skłonić Korczyńskiego do zeznań przeciwko Władysławowi Gomułce. Więziony w latach 1950–1956. 24 grudnia 1954 Sąd Najwyższy zmienił wyrok na 15 lat więzienia. Na wolność wyszedł na fali politycznej „odwilży” w kwietniu 1956. W lipcu tegoż roku ówczesny I sekretarz KC PZPR Edward Ochab poinformował plenum KC o przywróceniu mu legitymacji partyjnej[21]. Na wniosek Prokuratury Generalnej Sąd Najwyższy postanowieniem z 10 listopada 1956 wznowił postępowanie oraz uchylił wyrok skazujący, uzasadniając uchylenie tym, że śledztwo prowadzone było przez organa MBP w sposób tendencyjny, a aresztowanie pod zarzutem szpiegostwa było spowodowane „chęcią wymuszenia od niego zeznań obciążających Władysława Gomułkę”. Podczas śledztwa stosowano wobec Korczyńskiego przymus fizyczny i psychiczny. Postanowieniem Prokuratora Generalnego z dnia 12 stycznia 1957 śledztwo przeciwko niemu umorzono[5]. Korczyński został sądownie zrehabilitowany[9].

Od końca grudnia 1956 do lipca 1965 szef Zarządu II Wywiadowczego Sztabu Generalnego Wojska Polskiego – wywiadu wojskowego. Wiceminister obrony narodowej w latach 1965–1971. Od 1965 główny inspektor obrony terytorialnej, od 1968 w stopniu generała broni.

Był jedną z niewielu osób, które publicznie, w obecności Władysława Gomułki, pozwalały sobie na polemikę i krytykę jego posunięć. Tłumaczono to ich szczególną zażyłością związaną z postawą Korczyńskiego, który mimo represji w czasach stalinowskich nie wystąpił przeciwko „Wiesławowi”[22].

W wydarzeniach marcowych w 1968 należał do wewnątrzpartyjnego stronnictwa „partyzantów” Mieczysława Moczara. W grudniu 1970 dowodził oddziałami Wojska Polskiego pacyfikującymi demonstracje robotnicze na Wybrzeżu, był jednym z głównych odpowiedzialnych za masakry robotników w czasie tamtych wydarzeń i został za to usunięty z zajmowanych stanowisk, a następnie wysłany jako ambasador PRL w Algierii. Zmarł tam 22 października 1971, według oficjalnej wersji z powodu zatrucia amebą.

Działacz PPR i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1959–1971 członek Komitetu Centralnego PZPR. W latach 1961–1971 poseł na Sejm PRL III, IV i V kadencji z okręgu Radzyń Podlaski.

Został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B2-tuje-12)[23]. W pogrzebie uczestniczyli m.in. członkowie Biura Politycznego KC PZPR: minister obrony narodowej gen. broni Wojciech Jaruzelski oraz sekretarz KC PZPR Mieczysław Moczar, a także były I sekretarz KC PZPR Władysław Gomułka. W imieniu kierownictwa MON gen. Korczyńskiego pożegnał wiceminister obrony narodowej gen. dyw. Józef Urbanowicz.

Jego brat, Jerzy Kilanowicz, również był działaczem komunistycznym, oficerem GL-AL i funkcjonariuszem UB.

Przebieg służby od 1944

  • 26 lipca 1944 – komendant wojewódzki Milicji Obywatelskiej w Lublinie.
  • 1 października 1944 – komendant wojewódzki Milicji Obywatelskiej w Warszawie.
  • 4 kwietnia 1945 – szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Gdańsku.
  • 8 czerwca 1945 – oddelegowany do pracy w Rządowej Komisji Walki z Bandytyzmem.
  • 15 marca 1946 – pomocnik ministra bezpieczeństwa publicznego ds. operacyjnych.
  • 6 września 1948 – odwołany z Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i przeniesiony do dyspozycji Departamentu Personalnego Ministerstwa Obrony Narodowej.
  • 17 sierpnia 1949 – przeniesiony do rezerwy.
  • sierpień 1949 – dyrektor administracyjny Centrali Handlowej Przemysłu Drzewnego.
  • 21 maja 1950 – aresztowany.
  • 22 maja 1954 – skazany na dożywocie m.in. za „mordowanie ludności żydowskiej”, także w związku ze sprawą Władysława Gomułki.
  • 24 grudnia 1954 – wyrok dożywocia decyzją Sądu Najwyższego zostaje zamieniony na 15 lat więzienia.
  • 25 kwietnia 1956 – zwolniony z więzienia.
  • 7 listopada 1958 – szef Zarządu II Sztabu Generalnego WP.
  • 8 lipca 1965 – Główny Inspektor Obrony Terytorialnej i jednocześnie wiceminister obrony narodowej.
  • 10 marca 1971 – odwołany.
  • 4 kwietnia 1971 – ambasador nadzwyczajny i pełnomocny PRL w Algierii.
  • 22 października 1971 – zmarł w Algierii w niewyjaśnionych okolicznościach.

Ordery i odznaczenia

Grób Grzegorza Korczyńskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Przypisy

  1. Kazimierz Krajewski, Tomasz Łabuszewski: Rzecz o dowolności dowodów zbrodni. marzec–kwiecień 2006. s. 95. [dostęp 2020-08-12].
  2. Dla ściślejszej konspiracji, jednym z rozkazów dziennych, zostały zmienione pseudonimy „Grzegorza” i „Orła”. „Grzegorza” na „Korczyński”, „Orła” zaś na „Grzybowski”. Źródło: Edward Gronczewski, Wspomnienia „Przepiórki”, rozdział IV
  3. Korczyński Grzegorz, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2020-08-12].
  4. Józef Bolesław Gargas: Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942–1945, Wydawnictwo MON 1971, s. 150.
  5. a b c Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2021-10-10].
  6. Kazimierz Sobczak 1975 ↓, s. 238.
  7. Władysław Gomułka: Pamiętniki t. II, s. 134, BGW 1994, ISBN 83-7066-552-7.
  8. Józef Bolesław Gargas: Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942–1945, Wydawnictwo MON 1971, s. 152.
  9. a b c d e Ryszard Nazarewicz, Armii Ludowej dylematy i dramaty, Warszawa 2000, s. 122–123.
  10. Piotr Gontarczyk: Polska Partia Robotnicza: droga do władzy (1941–1944). Warszawa: Fronda, 2006, s. 178–182. ISBN 83-60335-75-3.
  11. Marek Jan Chodakiewicz, Piotr Gontarczyk, Leszek Żebrowski: Tajne oblicze GL-AL i PPR: dokumenty. T. 2. Warszawa: „Burchard Edition”, 1997, s. 61–64. ISBN 83-904446-7-4.
  12. Ryszard Nazarewicz. 50-lecie Armii Ludowej (referat na Konferencję 18 stycznia 1994 r). „Głos Kombatanta Armii Ludowej”, s. 27, 1995. Warszawa: Rada Krajowa Żołnierzy Armii Ludowej przy ZG Związku Kombatantów RP i BWP. ISSN 12336076. 
  13. Ryszard Nazarewicz, Armii Ludowej dylematy i dramaty, Warszawa 2000, s. 98
  14. Piotr Gontarczyk: Polska Partia Robotnicza: droga do władzy (1941-1944). Warszawa: Fronda, 2006, s. 178-182. ISBN 83-60335-75-3.
  15. Marek Jan Chodakiewicz, Piotr Gontarczyk, Leszek Żebrowski: Tajne oblicze GL-AL i PPR: dokumenty. T. 2. Warszawa: „Burchard Edition”, 1997, s. 61-64. ISBN 83-904446-7-4.
  16. Piotr Gontarczyk. Z genealogii elit PZPR. Przypadek Stefana Kilianowicza vel Grzegorza Korczyńskiego. „Glaukopis”. Nr 1, s. 214-229, 2003. 
  17. Józef Bolesław Gargas: Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942–1945, Wydawnictwo MON 1971, s. 153–155.
  18. Jerzy Ślaski: Polska Walcząca t. III, Warszawa 1999, s. 1094.
  19. Józef Bolesław Gargas: Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942–1945, Wydawnictwo MON 1971, s. 158–159.
  20. Mirosław Szumiło, Roman Zambrowski 1909–1977, Warszawa: IPN, 2014, s. 243, ISBN 978-83-7629-621-0, OCLC 890410659.
  21. Mirosław Szumiło, Roman Zambrowski 1909–1977, Warszawa: IPN, 2014, s. 346, ISBN 978-83-7629-621-0, OCLC 890410659.
  22. Franciszek Szlachcic: Gorzki smak władzy, Wydawnictwo Fakt 1990, s. 51.
  23. Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 13.
  24. M.P. z 1945 r. nr 44, poz. 109.
  25. M.P. z 1947 r. nr 12, poz. 28.
  26. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43.

Bibliografia

  • Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. III, s. 292.
  • M. J. Chodakiewicz, P. Gontarczyk, L. Żebrowski: oprac. Tajne oblicze GL-AL, PPR. Dokumenty, Burchard Edition, t. II, Warszawa 1997.
  • J. B. Garas: Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942–1945, Warszawa 1971.
  • J. Ślaski: Polska Walcząca, t. II i III, Warszawa 1999.
  • P. Gontarczyk: Polska Partia Robotnicza. Droga do władzy 1941–1944 Warszawa 2003.
  • W. Czyżewski: Barwy życia i walki, część II, Wydawnictwo Projekt, Warszawa 2000.
  • J. Eisler: Grudzień ’70, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1995.
  • H. P. Kosk: Generalicja Polska, tom I, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1999.
  • J. Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010.
  • Kazimierz Sobczak: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: 1975.
  • Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2021-06-06].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Palemka MO.svg
This design was on a collar patch of Milicja Obywatelska (Citizens' Militia or Civic Militia) - a state police institution in the People's Republic of Poland.
POL Order Sztandaru Pracy 1 klasy BAR.svg
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
POL Order Krzyża Grunwaldu 2 Klasy BAR.svg
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu II klasy
POL Krzyż Partyzancki BAR.svg
Baretka: Krzyż Partyzancki
POL Za Warszawę 1939-1945 BAR.svg
Baretka: Medal za Warszawę 1939-1945
POL Medal Zwycięstwa i Wolności BAR.svg
Baretka: Złoty Medal Zwycięstwa i Wolności
POL Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny BAR.svg
Baretka: Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
POL Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny BAR.svg
Baretka: Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
POL Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny BAR.svg
Baretka: Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
Order of Lenin Ribbon Bar.svg
Ribbon bar for the Soviet decoration Order of Lenin. Drawn by Zscout370.
SU Medal For the Victory over Germany in the Great Patriotic War 1941-1945 ribbon.svg
Ribbon bar of the Medal "For the Victory over Germany in the Great Patriotic War 1941–1945". The Soviet Union (USSR).
Grzegorz Korczyński grób.JPG
Grzegorz Korczyński grób - Warszawa, Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Grzegorz Korczyński.jpg
Grzegorz Korczyński, Communist general, partisan, d. in 1972
Orl.jpg
Autor: Marek Ruszczyc, Licencja: CC BY-SA 4.0
Orzełek Gwardii i Armii Ludowej
Emblem of the International Brigades.svg
Autor: MyName (Roger Davies), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Emblem of the International Brigades, Spanish Civil War
Ribbon Medal For The Liberation Of Warsaw.png
Ribbon bar Medal For the Liberation of Warsaw
POL Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju BAR.svg
Baretka: Brązowy Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
POL Złota Odznaka Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi BAR.png
Baretka Złotej Odznaki "Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi
100 lenin rib.png
100th Anniversary of Lenin's Birth medal ribbon
Bonnet Phrygien.png
Bonnet Phrygien arborant la cocarde tricolore, symbole de la première République française
POL Medal Za Wolność Naszą i Waszą BAR.svg
Baretka: Za Wolność Naszą i Waszą
POL Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego BAR.png
Baretka Odznaki 1000-lecia Państwa Polskiego
POL Złota Odznaka im. Janka Krasickiego BAR.png
Baretka Złotej Odznaki im. Janka Krasickiego
POL Order Krzyża Grunwaldu 3 Klasy BAR.svg
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu III klasy
30 years saf rib.png
Ribbon bar of the Jubilee Medal "30 Years of the Armed Forces of the USSR".
POL Srebrny Medal za Zasługi dla Obronności Kraju BAR.svg
Baretka: Srebrny Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".