Gudrun Burwitz

Gudrun Burwitz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 sierpnia 1929
Monachium

Data i miejsce śmierci

24 maja 2018
Monachium

Rodzice

Heinrich Himmler
Margarete Boden

Gudrun z ojcem w 1935

Gudrun Burwitz, z domu Himmler (ur. 8 sierpnia 1929 w Monachium, zm. 24 maja 2018 tamże[1]) – jedyna córka Heinricha Himmlera i jego żony Margarete Boden.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość Gudrun Burwitz przypadły na czasy III Rzeszy i II wojny światowej. Towarzyszyła ojcu w podróżach służbowych, w tym także wizytacjach obozów koncentracyjnych. Po jednej z nich napisała w swoim dzienniku: „Dziś byliśmy w KL Dachau. Widzieliśmy zielnik, grusze i obrazy, które namalowali więźniowie. Śliczne!”[2] W chwili śmierci ojca miała niespełna 16 lat.

Po zakończeniu II wojny światowej przez 4 lata przebywała wraz z matką w areszcie pod nadzorem Brytyjczyków[3]. Mieszkała z nią także w zakładzie fundacji Bethel[4]. Wyszła za mąż za dziennikarza o neonazistowskich poglądach dr. Wulfa-Dietera Burwitza. Para doczekała się dwójki dzieci.

Gudrun Burwitz poświęciła się pielęgnowaniu pamięci o ojcu. Mieszkała w domu starców koło Monachium[5]. Była zaangażowana w pomoc i wspieranie byłych nazistowskich funkcjonariuszy III Rzeszy w ramach organizacji Cicha Pomoc (Stille Hilfe). Była aktywna od 1951 roku. Wspierała m.in. Antona Mallotha, Klausa Barbiego, Ericha Priebke, oskarżonych w procesie załogi Majdanka oraz Ernę Wallisch[6].

Przyczyniła się także do założenia w 1952 roku młodzieżowej organizacji Wiking-Jugend, zakazanej przez rząd niemiecki w 1994 roku. Przyjaźniła się z holenderską prawicową działaczką Florentine Rost van Tonningen – żoną Rosta van Tonningena. Brała udział w spotkaniach weteranów SS, organizowanych przez karyncką FPÖ. Sponsorowała również stale działalność młodych ruchów neonazistowskich.

Oliver Schröm w swojej książce opisującej działalność Cichej Pomocy nazwał Burwitz „olśniewającą nazistowską księżniczką posiadającą status bóstwa dla tych, którzy wierzą w stare, dobre czasy”[7][8]. O Gudrun Burwitz mówi się, iż „do tej pory zachowała miłość do zbrodniczego systemu i w miarę swoich możliwości stara się nadal mu służyć, choć nie na polu walki, tylko pomagając tym, którzy za brunatną przeszłość mają być dziś osądzeni”[9].

Przypisy

Bibliografia

  • „Cicha Pomoc i brunatni towarzysze”, oprac. Oliver Schröm i Andrea Röpke, wyd. 2002.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Gudrun Burwitz.jpg
Margarete and Gudrun Himmler aka Burwitz (right) at the International Military Tribunal trial of war criminals at Nuremberg.
Himmler bambina ariana.jpg
Heinrich Himmler nel 1935