Guillaume de Chartres

(c) Odejea, CC BY-SA 3.0

Guillaume de Chartres (zm. 26 sierpnia 1219) – czternasty wielki mistrz zakonu templariuszy.

Pochodził z rodu związanego z biskupami z Chartres. Wstąpił do zakonu w Ziemi Świętej w 1193 r. i przekazał część swych dóbr komandorii w Sours koło Chartres.

Kontynuował wojnę rozpoczętą za czasów poprzedniego mistrza z królem Armenii Małej Leonem II o zwrot zamków zakonnych. Walki trwały aż do 1213, kiedy to Leon skapitulował, oddał templariuszom zamki i ukorzył się przed papieżem. Za rządów Wilhelma wybudowano Zamek Pielgrzyma na cyplu Atlit.

Zmarł pod Damiettą podczas V krucjaty wskutek zapadnięcia na chorobę zakaźną dziesiątkującą wówczas krzyżowców.

Wielcy mistrzowie zakonu templariuszy Hugues de Payns (1118–1136) Robert de Craon (1136–1147) Évrard des Barrès (1147–1151) Bernard de Tramelay (1151–1153) André de Montbard (1153–1156) Bertrand de Blanquefort (1156–1169) Philippe de Milly (1169–1171) Eudes de Saint-Amand (1171–1179) Arnaud de Toroge (1181–1184) Gérard de Ridefort (1185–1189) Robert de Sablé (1191–1193) Gilbert Hérail (1193–1200) Philippe du Plaissis (1201–1208) Guillaume de Chartres (1209–1218) Pierre de Montaigu (1218–1230) Armand de Périgord (1232–1244) Richard de Bures (1245–1247) Guillaume de Sonnac (1247–1250) Reynald de Vichiers (1250–1256) Thomas Béraud (1256–1273) Guillaume de Beaujeu (1273–1291) Thibaud Gaudin (1291–1292) Jacques de Molay (1292–1314)