Gumowa kaczuszka
Gumowa kaczuszka – gumowa zabawka przypominająca kształtem kaczkę. Ma dodatnią pływalność (utrzymuje się na powierzchni wody), służy do zabaw w wannie.
Wygląd i budowa
Typowa gumowa kaczuszka jest żółtego koloru (jak pisklęta Anas platyrhynchos), ma słabo zaznaczone skrzydła i ogon, nie ma natomiast wyraźnych cech płciowych ani kończyn dolnych. Wersje dla małych dzieci są wodoszczelne[1]. Pierwsze zabawki tego rodzaju wykonywane były z gumy, jednak pod koniec lat pięćdziesiątych tworzywo to zastąpione zostało polichlorkiem winylu[1]. Do niedawna w charakterze zmiękczacza dodawany był ftalan diizononylu, jednakże ze względu na swą potencjalną szkodliwość substancja ta jest eliminowana z kaczuszek przeznaczonych dla małych dzieci[1].
Historia
Produkcja gumowych zabawek rozpoczęła się w połowie XIX w., wraz z rozwojem przemysłu gumowego[1][2]. Nie wiadomo, kiedy pojawiły się pierwsze gumowe kaczuszki, ani kto produkował je jako pierwszy – przypuszcza się jednak, że powstały wraz z upowszechnieniem się instalacji sanitarnych[1]. Wiadomo, że w USA gumowe kaczuszki były sprzedawane już w latach czterdziestych XX wieku[1]. Zabawka spopularyzowana została przez Jima Hensona piosenką „Rubber Duckie”, wyemitowaną w 1970 r. w serialu dla dzieci Ulica Sezamkowa[1].
Gumowe kaczuszki stały się przedmiotem zainteresowania kolekcjonerów. Powstały społeczności hobbystów, wymieniających się kaczuszkami i informacjami na ich temat[3]. Największa kolekcja tego rodzaju zabawek w 2011 r. liczyła 5631 egzemplarzy[4]. Organizowane są wyścigi gumowych kaczek – setki (niekiedy tysiące) zabawek są wpuszczane na wodę, a właściciel tej, która pierwsza dopłynie do mety, wygrywa. Podczas wyścigu w Londynie w 2007 r. użyto ponad stu sześćdziesięciu tysięcy kaczuszek, a główna nagroda na wyścigu w 2002 r. w Singapurze sięgnęła miliona dolarów[2].
Oceanografia
Podczas sztormu na Pacyfiku 10 stycznia 1992 r. trzy kontenery zawierające około 29 tysięcy zabawek Friendly Floatees zostały zmyte z pokładu statku, a ich zawartość znalazła się w wodzie[5]. Dwie trzecie z nich popłynęło na południe i wylądowało na brzegach Indonezji, Australii i Ameryki Południowej. Reszta (10 tys.) skierowała się na północ, w kierunku Alaski. Ich ruchy pozwoliły oceanografom (m.in. Curtisowi Ebbesmeyerowi) na badanie prądów morskich.
Przez pewien czas w 2003 r. producent zabawek firma First Years Inc. oferowała nagrodę w wysokości 100 dolarów za każdą zabawkę znalezioną na terenie Nowej Anglii, Kanady i Islandii[6].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Lotte Larsen Meyer. Rubber Ducks and Their Significance in Contemporary American Culture. „The Journal of American Culture”, marzec 2006. DOI: 10.1111/j.1542-734X.2006.00271.x. ISSN 1542-734X. [dostęp 2012-05-23]. (ang.).
- ↑ a b Victoria De Rijke: Duck. Londyn: Reaktion Books, 2008, s. 137–139. ISBN 978-1-86189-350-5. OCLC 495293978. (ang.).
- ↑ Donald O. Case. A model of the information seeking and decision making of online coin buyers. „Information Research: an international electronic journal”, grudzień 2010. ISSN 1368-1613. [dostęp 2012-05-23]. (ang.).
- ↑ Largest collection of rubber ducks. [w:] Guinness World Records [on-line]. kwiecień 2011. [dostęp 2012-05-23]. (ang.).
- ↑ Curtis C. Ebbesmeyer, W. James Ingraham Jr.. Pacific Toy Spill Fuels Ocean Current Pathways Research. „Eos Transactions American Geophysical Union”. 75 (37), s. 425, 1994. DOI: 10.1029/94EO01056. [dostęp 2012-05-23]. [zarchiwizowane z adresu 5 października 2006]. (ang.).
- ↑ Lauren Johnston: Rubber Duckies Map The World. [w:] CBS News [on-line]. 31 lipca 2003. [dostęp 2012-05-23]. (ang.).
Media użyte na tej stronie