Guriasz (Ochotin)

Guriasz
Nikołaj Ochotin
Arcybiskup nowogrodzki i staroruski
Kraj działania

Rosja

Data i miejsce urodzenia

26 października 1828
Urusowo

Data i miejsce śmierci

1 marca 1912
Nowogród Wielki

Arcybiskup nowogrodzki i staroruski
Okres sprawowania

1900-1910

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

2 grudnia 1889

Prezbiterat

10 kwietnia 1856

Chirotonia biskupia

21 stycznia 1890

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

21 stycznia 1890

Miejscowość

Petersburg

Miejsce

Ławra Aleksandra Newskiego

Konsekrator

Izydor (Nikolski)

Guriasz, imię świeckie Nikołaj Wasiljewicz Ochotin (ur. 26 października 1828 w Urusowie, zm. 1 marca 1912 w Nowogrodzie) – rosyjski biskup prawosławny.

Był synem cerkiewnego psalmisty. Ukończył seminarium duchowne w Symbirsku, a następnie w 1853 Petersburską Akademię Duchowną, gdzie uzyskał tytuł kandydata nauk teologicznych za pracę poświęconą dziejom Patriarchatu Aleksandryjskiego do czasów Atanazego Wielkiego. W latach 1853-1856 był wykładowcą historii Cerkwi w seminarium duchownym w Nowogrodzie Wielkim, następnie pracował w seminarium duchownym w Symbirsku, gdzie od 1856 był inspektorem i wykładowcą psychologii, logiki i patrologii. W 1874 został rektorem tejże szkoły. W tym samym roku, 10 kwietnia, został wyświęcony na kapłana jako celibatariusz przez biskupa symbirskiego Eugeniusza, zaś po czterech dniach otrzymał godność protoprezbitera[1]. Obowiązki rektora łączył z pracą wykładowcy Pisma Świętego i filozofii. Przyczynił się do podniesienia poziomu naukowego seminarium w Symbirsku. Od 1884 był również przewodniczącym eparchialnej rady ds. szkół i brał udział w organizacji sieci nowych szkół parafialnych[1].

2 grudnia 1889 złożył wieczyste śluby mnisze przed biskupem symbirskim Warsonofiuszem. 21 stycznia roku następnego został wyświęcony na biskupa smoleńskiego i dorogobuskiego. Ceremonii, która odbyła się w petersburskiej Ławrze Aleksandra Newskiego, przewodniczył metropolita nowogrodzki, petersburski i fiński Izydor. Po sześciu latach biskup Guriasz na własne życzenie odszedł z urzędu i został członkiem Świątobliwego Synodu Rządzącego oraz przewodniczącym rady ds. szkół. Dzięki jego działalności w znaczący sposób wzrósł poziom nauczania w szkołach cerkiewnych, biskup Guriasz doprowadził również do podniesienia nakładów państwowych na finansowanie szkół. Opracował również nowy program nauczania dwuklasowych szkół, opublikowany w 1902[1].

W 1900 objął katedrę nowogrodzką i staroruską. Nadal zasiadał w Synodzie i od 1904 był jego członkiem stałym. W 1903 reaktywował Monaster Terapontowski, sprowadzając do niego wspólnotę mniszek i przekazując z prywatnych funduszy 5 tys. na jego remont. Sfinansował także renowację staroruskiej cerkwi Przemienienia Pańskiego nad Nieriedicą. W czasie rewolucji 1905 roku sprzeciwił się zaangażowaniu politycznemu duchowieństwa, zaś ihumena Arseniusza (Aleksiejewa), jednego z liderów skrajnie prawicowego Związku Narodu Rosyjskiego, usunął z eparchii. W 1910 odszedł z urzędu biskupa nowogrodzkiego, zachowując stałe członkostwo w Synodzie i prawo zamieszkiwania w pałacu biskupim w Nowogrodzie[1].

Zmarł dwa lata później i został pochowany w soborze Mądrości Bożej w Nowogrodzie[1].

Przypisy

  1. a b c d e ГУРИЙ.