Gustavo Becerra-Schmidt

Gustavo Becerra-Schmidt
Data i miejsce urodzenia

26 sierpnia 1925
Temuco

Pochodzenie

chilijskie

Data i miejsce śmierci

3 stycznia 2010
Oldenburg

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor

Strona internetowa

Gustavo Becerra-Schmidt (ur. 26 sierpnia 1925 w Temuco[1][2][3], zm. 3 stycznia 2010 w Oldenburgu) – chilijski kompozytor.

Życiorys

Ukończył konserwatorium w Temuco[1], później studiował w Conservatorio Nacional de Música w Santiago, gdzie jego nauczycielami byli Pedro Humberto Allende i Domingo Santa-Cruz (kompozycja), Armando Carvajal (dyrygentura) i Vicente Salas Viú (muzykologia)[1][3]. Od 1952 roku był wykładowcą kompozycji na Universidad de Chile[2][3]. W latach 1954–1956 przebywał w Europie[2].

Od 1959 do 1963 roku dyrektor Instituto de Extensión Musical w Santiago[1]. W 1968 roku wybrany na członka chilijskiej Academia de Bellas Artes[2]. Był redaktorem naczelnym czasopisma Revista musical chilena[3]. W 1971 roku mianowany przez prezydenta Salvadora Allende attaché kulturalnym przy ambasadzie w Bonn[4]. Po puczu wojskowym Augusto Pinocheta w 1973 roku uzyskał azyl polityczny w RFN[5]. Od 1974 roku był wykładowcą Uniwersytetu w Oldenburgu[4].

Twórczość

Po początkowych zainteresowaniach neoklasycznych zwrócił się ku serializmowi i nowym trendom w muzyce[4], aż do muzyki graficznej włącznie[1][4]. W późniejszych kompozycjach stosował zapis aleatoryczny[1]. Opracował własny system kompozycji, który wyłożył w opublikowanym w 1972 roku eseju Becerra („Revista musical chilena” XXVI)[1].

Skomponował m.in. opery La muerte de Don Rodrigo (1958) i Parsifae (1973), trzy symfonie (1955, 1958, 1960), oratoria La Araucana (1965), Machu Picchu (1966) i Lord Cochrane in Chile (1968), Missa brevis na chór żeński (1958), Juegos na fortepian, 12 piłeczek ping-pongowych, cegłę i taśmę (1966), koncert skrzypcowy (1950), koncert fletowy (1957), koncert fortepianowy (1958), cztery koncerty gitarowe (1964–1970), koncert na obój, klarnet, fagot i smyczki (1970), siedem kwartetów smyczkowych, kwartet saksofonowy, trzy sonaty skrzypcowe, sonatę altówkową, trzy sonaty wiolonczelowe[2][3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 219. ISBN 83-224-0113-2.
  2. ↑ a b c d e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 55. ISBN 0-674-37299-9.
  3. ↑ a b c d e Martha Furman Schleifer, Gary Galván: Latin American Classical Composers: A Biographical Dictionary. Lanham: Rowman & Littlefield, 2016, s. 69. ISBN 978-0-8108-8870-8.
  4. ↑ a b c d Encyclopedia of Contemporary Latin American and Caribbean Cultures. edited by Daniel Balderston, Mike Gonzalez and Ana M. López. T. 1. London: Routledge, 2000, s. 161–162.
  5. ↑ Carlos Prieto: The Adventures of a Cello: Revised Edition, with a New Epilogue. Austin: University of Texas Press, 2006, s. 273. ISBN 978-0-292-73479-1.