Gustaw Alef-Bolkowiak

Gustaw Alef-Bolkowiak

Alef Gutman vel Gustaw Alef

Bolek

kpt. Gustaw Alef-Bolkowiak (trzeci od prawej w drugim od dołu rzędzie), początek sierpnia 1944
pułkownik
Data i miejsce urodzenia	3 lutego 1916 Łomża
Data i miejsce śmierci	7 sierpnia 1979 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Gwardia Ludowa Armia Ludowa Milicja Obywatelska Ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca oddziału partyzanckiego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa Bitwa pod Rąblowem Bitwa o warszawską Pragę
Odznaczenia

Gustaw Alef-Bolkowiak właściwie Alef Gutman ps. Bolek (ur. 3 lutego 1916 roku w Łomży, zm. 7 sierpnia 1979 w Warszawie) – pułkownik Sił Zbrojnych PRL^[1], partyzant Gwardii i Armii Ludowej.

Życiorys

Syn Izaaka. W latach 1934–1938 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1928 członek Haszomer Hacair, a od 1936 OMS „Życie”. W latach 1936–1938 redaktor w agencji prasowej „Żagos”, a w latach 1938–1939 sekretarz Komitetu Pomocy Uchodźcom z Niemiec w Zbąszyniu. We wrześniu 1939 służył w jednym z batalionów Obrony Narodowej, a następnie udał się na tereny zajęte przez Armię Czerwoną. Kierownik wydziału opałowego w zarządzie miasta, działacz związków zawodowych i agitator podczas „wyborów” do Rady Najwyższej ZSRR. W latach 1940–1941 kierownik państwowej konsultacji prawnej w Kolnie. Sekretarz oddziału związku zawodowego pracowników sądów. Działacz WKP(b), agitator miejscowego komitetu WKP(b). Blisko związany z partyzantką radziecką i NKWD. W czasie okupacji ukończył partyzancką Szkołę Oficerską. Od 1942 walczył w oddziałach GL i AL, zastępca dowódcy batalionu i dowódca oddziału specjalnego. Od lutego 1942 członek PPR, członek Komitetu Dzielnicowego (KD) PPR, dowódca organizacji dzielnicowej GL. Uczestnik kilku akcji, 30 września 1942 został ranny pod Ossą koło Drzewicy. Od stycznia 1943 wydawał w Mińsku Mazowieckim pismo informacyjne Komitetu Okręgowego (KO) PPR Warszawa-Prawa Podmiejska – „Wiadomości Codzienne”, a od kwietnia 1943, przeniesiony na Lubelszczyznę, „Wiadomości” i „Trybunę Ziemi Lubelskiej”. Objął dowództwo nad około stuosobowym oddziałem specjalnym Obwodu II (część oddziału stanowili ocaleni z Holocaustu Żydzi^[2]). Uczestnik bitwy pod Amelinem 7 maja 1944 i pod Rąblowem 14 maja. W 1945, jako dowódca oddziału do zadań specjalnych uczestniczył w walkach o Warszawę. Szef Wydziału Personalnego Komendy Głównej Milicji Obywatelskiej.

W 1945 został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału Spraw Zagranicznych Sztabu Generalnego WP. W latach 1946–1947 przeszedł roczny kurs lotniczy w Stanach Zjednoczonych. Od marca 1946 do kwietnia 1948 zastępca attaché wojskowego w Waszyngtonie, od 15 sierpnia 1948 do 15 września 1949 attaché wojskowy w Belgradzie^[3]. 16 września 1949 skierowany do dyspozycji Komitetu Centralnego PZPR. W latach 1955–1956 był dyrektorem gabinetu wicepremiera Franciszka Jóźwiaka w Urzędzie Rady Ministrów. W latach 1956–1958 pracował jako przedstawiciel PRL w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Kambodży i Laosie. Od 18 grudnia 1958 do 10 listopada 1964 szef Oddziału Propagandy w Głównym Zarządzie Politycznym WP.

Wziął udział w filmie Claude'a Lanzmanna Shoah, wywiadu udzielał po francusku^[4].

Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera B32-tuje-20)^[5].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Grunwaldu III klasy
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Partyzancki
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

i inne.

Przypisy

Bibliografia

• Sławomir Cenckiewicz, Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943-1991 (wprowadzenie do syntezy), Poznań 2011.
• Katalog pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa, bip.ipn.gov.pl [dostęp 2018-03-05] .
• Katalog kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL, bip.ipn.gov.pl [dostęp 2018-03-05] .
• Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1978.
• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T.1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 27–28. ISBN 83-211-0758-3.