Gustaw Aleksander Hantke

Grób przemysłowca Bernarda Hantke (1826-1900) i przemysłowca Gustawa Aleksandra Hantke (1868-1939) na cmentarzu reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie

Gustaw Aleksander Hantke (ur. 26 lipca 1868, zm. 17 maja 1939) – polski przemysłowiec pochodzenia żydowskiego, choć sam od urodzenia wyznania ewangelicko-reformowanego.

Urodził się jako syn przemysłowca Bernarda Ludwika Hantke i Marii Zofii Regenhartów (1842-1897). Ukończył Politechnikę Ryską. W czasie studiów należał do Korporacji Akademickiej Welecja. Pracował jako dyrektor założonych przez ojca fabryk wyrobów metalowych w Jekaterynosławiu i Saratowie odpowiednio w latach 1900-1902 i 1902-1904. W latach 1904-1910 sprawował funkcję dyrektora Syndykatu Gwoździ i Drutu w Królestwie Polskim.

Udzielał się w życiu dobroczynnym, był razem z bratem wieloletnim dobrodziejem Domu Starców i Kalek zboru Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie, mieszczący się przy ul. Leszno 20, tuż obok kościoła. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera I-4-1)^[1].

Był dwukrotnie żonaty, po raz pierwszy z nieznaną z nazwiska, po raz drugi ze współwyznawczynią Wandą Emilią Diehl (1881-1932), córką Juliusza Roberta Diehla, z którą miał dwoje dzieci:

1. Gustawa Tadeusza Stanisława (1911-1940), absolwenta Wydziału Chemii Politechniki w Nancy (Francja), wychowanka Korpusu Kadetów w Rawiczu, zamordowanego w Katyniu.
2. Krystynę (zm. 1986), żonę Janusza Boergera, dziennikarkę i ostatnią z rodziny^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Kazimierz Reychman: Szkice genealogiczne, Serja I. Warszawa: Hoesick F., 1936, s. 91-93.