Gustaw Dobrucki

Gustaw Dobrucki

Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1873 Mizuń
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1943 Warszawa
Minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego
Okres	od 9 stycznia 1927 do 27 czerwca 1928
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Kazimierz Bartel
Następca	Kazimierz Świtalski
Odznaczenia

Grób Gustawa Dobruckiego na cmentarzu Powązkowskim

Gustaw Karol Dobrucki (ur. 4 kwietnia 1873 w Mizuniu, zm. 12 czerwca 1943 w Warszawie) – polski chirurg, ginekolog, polityk, minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, senator I kadencji w II RP.

Życiorys

Urodził się 4 kwietnia 1873 we wzi Mizuń, w ówczesnym powiecie dolińskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wiktora, inspektora leśnictwa, i Matyldy z Lettnerów^[1]. Naukę gimnazjalną odbył w Stanisławowie. W 1896 ukończył studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po zakończeniu studiów powrócił do Stanisławowa i zając się praktyką lekarską. W Stanisławowie był także prezesem Związku Strzeleckiego.

W okresie I wojny światowej służył w wojsku jako lekarz w Karpatach, Tyrolu i we Włoszech. Był także lekarzem Polskiej Organizacji Wojskowej i kierownikiem starostwa w Stanisławowie. W czasie wojny polsko-ukraińskiej w Galicji Wschodniej więziony przez Ukraińców.

Po wojnie ponownie osiadł w Stanisławowie, gdzie w latach 1920-1922 był dyrektorem szpitala powszechnego. W latach 1922–1927 był senatorem. Wybrany został z listy PSL „Wyzwolenie”, jednak w trakcie kadencji znalazł się wśród założycieli Klubu Pracy. Od 9 stycznia 1927 do 27 czerwca 1928 był ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego w rządzie Józefa Piłsudskiego. Jako minister wprowadził m.in. obowiązek nauczania języka białoruskiego w gimnazjach na terenach zamieszkanych w większości przez Białorusinów.

Od 1928 mieszkał w Warszawie, gdzie prowadził prywatną praktykę lekarską.

Zmarł 12 czerwca 1943 i został pochowany na warszawskich Powązkach (kwatera 284a wprost-5-17)^[2].

Jego małżonką była Janina Berezowska, z którą miał córkę i syna.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 7 lipca 1931 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[3]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – 1922 za służbę w POW w b. zaborze austriackim i b. okupacji austriackiej^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
• Małgorzata Smogorzewska, Posłowie i Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny. Tom I (A-D), Wydawnictwo Sejmowe 1998
• Kto był kim w II Rzeczypospolitej, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej