Gustaw Zieliński (poseł)

Gustaw Zieliński
Data urodzenia

18 listopada 1890

Data i miejsce śmierci

17 listopada 1945
Paryż

Poseł na Sejm II kadencji
(II Rzeczypospolitej)
Okres

od 1928
do 1930

Przynależność polityczna

BBWR

Gustaw Zieliński (ur. 18 listopada 1890, zm. 17 listopada 1945 w Paryżu) – polski działacz niepodległościowy, społeczny, polityczny i związkowy, poseł na Sejm II kadencji w II Rzeczypospolitej.

Życiorys

Gustaw Zieliński ukończył Gimnazjum Konopczyńskiego w Warszawie. W czasach szkolnych należał do Organizacji Młodzieży Narodowej i został przyjęty do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Studiował na Wyższych Kursach Handlowych im. Augusta Zielińskiego, w czasie studiów został przyjęty do Koła Braterskiego „Zet”-u. W czasie I wojny światowej był Starszym warszawskiego Koła Braterskiego. W 1914 roku był jednym z inicjatorów i kierowników Wolnej Szkoły Wojskowej[1].

Po studiach rozpoczął karierę urzędniczą, początkowo w MSW, później w związkach zawodowych i w Towarzystwie Straży Kresowej (i w powołanym przez nie Związku Rad Ludowych[2]. Był sekretarzem generalnym i członkiem Komitetu Wykonawczego Towarzystwa Straży Kresowej[3].

Pracując zawodowo, czynnie pracował społecznie. W 1918 roku był członkiem założycielem Związku Patriotycznego, do którego należał przez cały okres międzywojenny, był członkiem jego Komitetu Centralnego w latach 1919–1921, 1924, 1927, 1931–1932[4][5]. Na parę lat przed II wojną światową wziął z niego „urlop bezterminowy”[6]. Należał do Rady Naczelnej Senioratu OMN[7], która w 1927 roku weszła w skład ZPMD[8]. W 1926 roku wszedł do Związku Naprawy Rzeczypospolitej[9], następnie w Zjednoczeniu Pracy Wsi i Miast i w od listopada 1928 roku – we władzach powołanej przez nie Generalnej Federacji Pracy[10] (był prezesem tej federacji[11]).

W 1928 roku został wybrany na posła z listy BBWR[12][13]. W latach 30. zajmował kierownicze stanowiska (naczelnik wydziału, dyrektor Gabinetu Ministra, dyrektor Departamentu Ogólnego) w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej[2].

W 1936 roku stał na czele komitetu organizacyjnego obchodów 50-lecia „Zet-u”[2][14].

Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się wraz z rządem do Rumunii, następnie do Francji. Pracował tam w Polskim Czerwonym Krzyżu i Polsko-Amerykańskim Komitecie Pomocy Uchodźcom. Brał też tam udział w ruchu oporu. W 1940 roku został wraz z synem aresztowany przez Gestapo i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie przebywał do końca wojny. Wkrótce po uwolnieniu przez aliantów zmarł w Paryżu w wyniku pobytu w obozie. Został pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency[2].

Przypisy

  1. ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 313.
  2. ↑ a b c d Nowicki 1996 ↓, s. 566.
  3. ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 137.
  4. ↑ Ludwik Hass. Związek Patriotyczny 1918–1926: z dziejów infrastruktury życia politycznego Drugiej Rzeczypospolitej. „Kwartalnik Historyczny”. 85 (4), s. 913–942, 1978. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. 
  5. ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 328, 1932), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
  6. ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 146, 566.
  7. ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 387, 1938), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
  8. ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 384.
  9. ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 364.
  10. ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 239, 566.
  11. ↑ Grzegorz Zackiewicz, Syndykaliści w obozie „rewolucji majowej” (1926–1935), „Studia Podlaskie”, 16, Białystok 2006, s. 63–83.
  12. ↑ Nowicki 1996 ↓, s. 208, 566.
  13. ↑ Profil Gustawa Zielińskiego na stronie „Parlamentarzyści” Biblioteki Sejmowej [dostęp 2016-12-04].
  14. ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (zeszyt 364, 1936), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.

Bibliografia

  • Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-12142-4.