Gwiazdy epoki lodowcowej

Zawartość tej strony może naruszać prawa autorskie. Tekst źródłowy prawdopodobnie pochodzi z: Patrz raport [1] Nie usuwaj tego szablonu. Zostanie on usunięty, jeżeli prawa autorskie tego artykułu zostaną wyjaśnione. Jeżeli potrafisz, napisz artykuł tak, aby nie naruszał praw autorskich. Jeżeli masz prawa autorskie do tej treści lub masz zgodę na publikację zgodną z naszą licencją, prosimy, napisz o tym na stronie dyskusji tego artykułu i na stronie Wikipedia:Lista NPA oraz zastosuj procedurę zamieszczania haseł wcześniej opublikowanych. Artykuł zostanie usunięty, jeżeli status praw autorskich do zawartych w nim treści nie zostanie wyjaśniony. Powielanie materiałów chronionych prawami autorskimi – bez zezwolenia właściciela tych praw – jest pogwałceniem obowiązującego prawa, jest też sprzeczne z ustaleniami Wikipedii. Osobom, które regularnie wstawiają takie materiały, może zostać odebrane uprawnienie edytowania Wikipedii.

Gwiazdy epoki lodowcowej (lit. Ledynmečio žvaigždės) – powieść litewskiej pisarki Renaty Šerelytė wydana w 1999 roku. Debiutancka powieść o beznadziejnej egzystencji w małym litewskim miasteczku, gdzie rytm dnia wyznaczają kolejne kubki wypitego samogonu, a ludzie żyją według kościelnych obrzędów na równi z zabobonami^[1].

Fabuła

Debiutancka powieść Renaty Šerelyté przedstawia losy dziewczyny z małego litewskiego miasteczka, tonącego w oparach alkoholu i w bezsensie zsowietyzowanej rzeczywistości. Jako dorosła kobieta, pracująca jako redaktorka w świeżo skomercjalizowanym wydawnictwie, wraca pamięcią do lat dzieciństwa i wczesnej młodości. Prowincja litewska w jej oczach to świat zmierzający w kierunku zupełnej degradacji^[2]. Brutalność i prymitywizm, także wśród najbliższych, był codziennością, a nadzieją wyjazd na studia do Wilna. W chwilach rozpaczy najchętniej przywoływała Calderona, pocieszając się, że „całe życie to tylko sen”. Po przybyciu do stolicy Litwy otaczający ją świat zmienia się, ale nowa rzeczywistości ciągle jest paskudna, tyle że z innych powodów. Czuje się więc tak samo źle i doświadcza tej samej samotności co w dzieciństwie^[3].

W powieści granice między fikcją a rzeczywistością są rozmyte, głosy, zwidy i duchy są na porządku dziennym. Bohaterka tęskni za życiem w wielkim mieście, które z daleka wydaje się przybytkiem sztuki i spełnieniem ideałów, jednak wędrówka młodej dziewczyny labiryntami odkrywanego przez nią postkomunistycznego świata nierzadko prowadzi na manowce. Nawet praca w redakcji nie spełnia jej oczekiwań, rozczarowując poziomem intelektualnym^[4].

Przypisy