Gwiazdy typu widmowego K
Gwiazdy typu widmowego K – żółto-pomarańczowe gwiazdy o temperaturze fotosfery w granicach 3900 – 5200 K (chłodniejsze od Słońca), jeden z typów widmowych w klasyfikacji gwiazd.
Charakterystyka obserwacyjna
Widma tych gwiazd charakteryzują się bardzo słabymi liniami spektralnymi wodoru w zakresie optycznym; tym słabszymi, im późniejszy podtyp reprezentuje gwiazda. Równocześnie linie metali stają się silniejsze ze spadkiem temperatury (tj. dla późniejszych podtypów). W klasyfikowaniu gwiazd typu K użyteczne jest pasmo G, pochodzące od molekuły CH, które jest najsilniejsze dla podtypu K2, a dla późniejszych podtypów słabnie; do klasyfikacji używane są także linie widmowe chromu. Podczerwone linie serii Paschena wodoru mogą być użyteczne w ocenie temperatury fotosfery. W widmie uwidaczniają się także przejawy aktywności chromosferycznej tych gwiazd, w postaci szczególnych linii emisyjnych[1][2]. Gwiazdy typu widmowego K są mniej zróżnicowane spektralnie niż typ widmowy A czy F, chociaż w tej grupie również zdarzają się obiekty o nietypowym widmie (Kp, od ang. peculiar)[1].
Do typu widmowego K należą niektóre z gwiazd widocznych gołym okiem. Są wśród nich niektóre spośród najjaśniejszych gwiazd widocznych z Ziemi, w tym olbrzymy: Arktur i Polluks, a także bliskie Słońca gwiazdy ciągu głównego: alfa Centauri B i 61 Cygni[2].
Charakterystyka fizyczna
Na różnych etapach rozwoju gwiazdy mogą znaleźć się w obszarze temperatur odpowiadającym temu typowi: są to zarówno gwiazdy ciągu głównego – pomarańczowe karły, jak i niektóre olbrzymy i nadolbrzymy. Wiele młodych, niezbyt masywnych gwiazd przed osiągnięciem równowagi odpowiadającej ciągowi głównemu wieku zero, klasyfikowanych przeważnie jako gwiazdy typu T Tauri, może być zaliczone do typu K[1].
Gwiazdy typu K mogą posiadać układy planetarne. Pomarańczowe karły posiadają wprawdzie nieco węższe ekosfery niż gwiazdy podobne do Słońca, ale ze względu na długi czas życia i stabilność większą niż w przypadku wielu czerwonych karłów, są uważane za potencjalnie najbardziej sprzyjające rozwojowi życia pozaziemskiego na okrążających je planetach[3]. Obecnie znanych jest kilka układów z gwiazdą centralną typu K, w których odkryto planety krążące w ekosferze; należą do nich Kepler-62 i HD 40307[4].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c 5. The G-type and K-type Stars. W: Richard O. Gray, Christopher J. Corbally: Stellar Spectral Classification. Princeton University Press, 2009, s. 259-293. ISBN 0-691-12511-2.
- ↑ a b Krzysztof Rochowicz: Typ widmowy K. W: „Urania – PA” nr 4/2002 [on-line]. 2003. [dostęp 2014-11-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-13)].
- ↑ James F. Kasting, Daniel P. Whitmire, Ray T. Reynolds. Habitable Zones around Main Sequence Stars. „Icarus”. 101 (1), s. 108-128, 1993. DOI: 10.1006/icar.1993.1010. Bibcode: 1993Icar..101..108K.
- ↑ The Habitable Exoplanets Catalog: Graphical Catalog Results (ang.). W: Planetary Habitability Laboratory [on-line]. University of Puerto Rico at Arecibo. [dostęp 2014-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-23)].