Gwido Chmarzyński

Gwido Chmarzyński

Data i miejsce urodzenia	20 lipca 1906 Nakło nad Notecią
Data i miejsce śmierci	30 lipca 1973 Kamień Pomorski
profesor kontraktowy nauk humanistycznych
Specjalność: historia sztuki
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Doktorat	1932
Profesura	1959
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Okres zatrudn.	1935-1973
Odznaczenia

Dom w Kamieniu Pomorskim, gdzie Gwido Chmarzyński przebywał w latach 1962–1973

Gwido Chmarzyński (ur. 20 lipca 1906 w Nakle nad Notecią, zm. 30 lipca 1973 w Kamieniu Pomorskim) – polski historyk sztuki i muzeolog.

Pochodził z rodziny inteligenckiej, jego wujem był Szczęsny Dettloff. Uczęszczał do gimnazjum państwowego w Nakle (1913–1921), a następnie do Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, gdzie w 1924 roku zdał maturę.

Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (1924–1925), Poznańskim (1925–1928) oraz Jagiellońskim. Jego wykładowcami byli m.in. Szczęsny Dettloff oraz muzykolog Łucjan Kamieński. W 1932 roku uzyskał stopień doktora cum laude na Uniwersytecie Poznańskim, tematem jego pracy był Sarkofag Bolesława Chrobrego w Poznaniu i problem średniowiecznej plastyki sarkofagowej.

1 lipca 1929 został powołany na stanowisko kustosza Muzeum Miejskiego w Toruniu. Kierował nim do 1934 roku. Doprowadził do tego, że w 1930 zbiory Towarzystwa Naukowego przekazano w depozyt, powiększając Muzeum Miejskie. 19 lutego 1931 (w rocznicę urodzin Kopernika) uroczyście otwarto nowy budynek Muzeum, w Ratuszu Staromiejskim przy Rynku Staromiejskim. W latach 1929–1931 Chmarzyński pełnił obowiązki Okręgowego Konserwatora Zabytków na Pomorzu. W 1935 roku został zatrudniony na stanowisku adiunkta w Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Poznańskiego.

W czasie II wojny światowej przebywał w Krakowie, zaangażował się w tajne nauczanie na UJ (1943–1944), trafił do obozu w Płaszowie. W latach 1944–1945 pełnił funkcję przewodniczącego rady nadzorczej Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik” w Krakowie.

W 1945 roku wrócił do Poznania, kontynuował pracę naukową na UP, w latach 1945–1948 był też dyrektorem Muzeum Narodowego w Poznaniu. 29 października 1947 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[1].

Od 1951 roku współpracował z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu, początkowo prowadząc wykłady i ćwiczenia, w 1959 roku został zatrudniony na 1/2 etatu jako profesor kontraktowy w Katedrze Historii Sztuki, w 1960 roku na pełny etat. Od 1959 do 1969 roku był kierownikiem tej katedry. W latach 1962–1964 pełnił funkcję dziekana Wydziału Sztuk Pięknych.

Zmarł w Kamieniu Pomorskim, ale pochowany został na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.

Wybrane publikacje

• Toruń dawny i dzisiejszy (1933)
• Sztuka w Toruniu: zarys dziejów (1934)
• Sztuka pomorska (1937)
• Sarkofagi polskie XIV wieku (Bolesława Chrobrego w Poznaniu, Henryka IV we Wrocławiu i Władysława Łokietka w Krakowie) (1938)
• Zamek w Łagowie (1948, wspólnie z Michałem Sczanieckim)
• Rozwój metodologii historii i teorii sztuk plastycznych (1955, współautor)

Przypisy

Bibliografia

• SławomirS. Kalembka SławomirS. (red.), Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–2004. Materiały do biografii, Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 137, ISBN 83-231-1988-0 .
• Henryk Kondziela, Chmarzyński Gwido, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, red. Henryk Kondziela, Hanna Krzyżanowska, z. 2, Poznań, Wydaw. Poznańskie 2006, ISBN 83-7177-416-8