Gwido Kawiński

Gwido Kawiński

Czesław, Rudolf, Wujek

Gwido Kawiński w stopniu majora w latach 20.
pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	20 lutego 1891 Tarnów
Data i miejsce śmierci	23 lipca 1962 Rzeszów
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	c. i k. 40 Pułk Piechoty Pułk Piechoty Ziemi Rzeszowskiej 1 Batalion Strzelców 72 Pułk Piechoty 27 Dywizja Piechoty Komenda Główna AK 7 Dywizja Piechoty AK „Orzeł”
Stanowiska	dowódca batalionu dowódca pułku piechoty dowódca piechoty dywizyjnej inspektor KG ZWZ-AK dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska II wojna światowa kampania wrześniowa akcja „Burza”
Odznaczenia

Szef Gabinetu MSWojsk. mjr dypl. kaw. Adam Korwin-Sokołowski (trzeci od prawej), w imieniu marszałka Józefa Piłsudskiego, odbiera od płk Gwido Kawińskiego odznakę pamiątkową i historię 72 pp. Trzeci od lewej stoi mjr dypl. piech. Aleksander Dmytrak. Warszawa 1932.

Gwido Karol Kawiński^[1] (także jako Gwidon) ps.: „Czesław”, „Rudolf”, „Wujek” (ur. 20 lutego 1891 w Tarnowie, zm. 23 lipca 1962^[2] w Rzeszowie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 20 lutego 1891 w Tarnowie, w rodzinie Grzegorza^[3]. Był oficerem c. i k. armii^[4]. Jako „frekwentant” (uczestnik) III rocznika Akademii Wojskowej awansował na porucznika (niem. Leutnant) ze starszeństwem z 1 września 1911 roku^[5]. W 1913 roku pełnił służbę w c. i k. 40 pułku piechoty w Rzeszowie^[6].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany w stopniu kapitana. W tym stopniu podczas wojny polsko-ukraińskiej dowodził II batalionem pułku piechoty Ziemi Rzeszowskiej, który walczył pod Przemyślem i m.in. zdobył fort Grochowce^[7]. W stopniu kapitana był szefem Oddziału I dowództwa Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego^[8]. Został mianowany do stopnia majora piechoty, następnie do stopnia podpułkownika piechoty.

2 listopada 1923 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia. 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisko szefa sztabu^[9]. 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 90. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. 25 października 1926 został przeniesiony do 19 pułku piechoty na stanowisko dowódcy II batalionu^[11]. 5 maja 1927 został przeniesiony do 1 batalionu strzelców w Chojnicach na stanowisko dowódcy^[12]. 6 lipca 1929 został przeniesiony na stanowisko dowódcy 72 pułku piechoty w Radomiu^[13][14]. W tym czasie był jednocześnie komendantem garnizonu Radom^[15]. W Radomiu działał w Polskim Czerwonym Krzyżu^[16]. 10 grudnia 1931 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[17]. Od października 1935 do 1939 pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej 27 Dywizji Piechoty w Kowlu^[18].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej wraz z macierzystą 27 Dywizją Piechoty^[18] (m.in. w bitwie pod Płockiem, w walkach pod Łąckiem^[19], Dobrzykowem). Po nastaniu okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej, a od 1942 w Armii Krajowej. Był Inspektorem Komendy Głównej ZWZ-AK od 1941 do 1943^[20] lub połowy 1944^[18] (używał pseudonimów: „Czesław”, „Rudolf”, „Wujek”). W swojej funkcji wizytował Okręg Lwów AK^[18]. W lipcu 1944 został dowódcą 7 Dywizji Piechoty AK „Orzeł”^[21], utworzonej przez Inspektorat Częstochowa AK (Okręg AK Radom-Kielce), sformowanej w lipcu 1944 i wchodzącej w skład Kieleckiego Korpusu Armii Krajowej. Jednostka brała udział w ramach akcji „Burza”^[22][23].

Samozwańczy Prezydent Wolnej Polski na Wychodźstwie (z lat 1972–1990) Juliusz Nowina-Sokolnicki 20 lutego 1978 mianował Gwidona Kawińskiego pośmiertnie do stopnia generała brygady ze starszeństwem od 1 stycznia 1945.

Zmarł 23 lipca 1962 roku w Rzeszowie. Spoczął na Cmentarzu komunalnym Pobitno w Rzeszowie (sektor XXVIII-15-4)^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[24]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[25]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[26]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
• Gwido Karol Kawiński. akokregkielce.pl. [dostęp 2015-04-01].