Gwidon Borucki

Gwidon Borucki

Scena zbiorowa z programu Sprzedajemy Warszawę. Od lewej: Ludwik Sempoliński, Lena Żelichowska, Stefania Grodzieńska, B. Kersen, L. Kitajewicz, Gwidon Borucki i Orchoń
Imię i nazwisko	Gwidon Alfred Gottlieb
Data i miejsce urodzenia	2 września 1912 Kraków, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	31 grudnia 2009 Melbourne, Australia
Zawód	aktor teatralny i rewiowy, piosenkarz, producent
Współmałżonek	Iryna Jarosewycz, Ewa Borucka
Lata aktywności	1937–2009
Odznaczenia

Gwidon Borucki, Guy Borucki, Guido Lorraine, właściwie Gwidon Alfred Gottlieb (ur. 2 września 1912 w Krakowie, zm. 31 grudnia 2009 w Melbourne^[1]) – polski aktor, muzyk, piosenkarz, żołnierz armii gen. Władysława Andersa.

Życiorys

Pochodził z rodziny żydowskiej. Urodził się w Krakowie jako Gwidon Alfred Gottlieb. Ukończył warszawskie gimnazjum „Askola”. Po uzyskaniu matury w 1930 roku w Berlinie, studiował we Lwowie w Wyższej Szkole Handlowej. Tam zarabiał jako śpiewak w restauracjach oraz orkiestrach tanecznych. W 1937 zaangażowano go do Cyrulika Warszawskiego.

W czasie okupacji radzieckiej Kresów Wschodnich występował w teatrzyku rewiowym Feliksa Konarskiego (Ref-Rena)^[2]. Podczas drugiej wojny światowej wraz z grupą teatralną objeżdżał pola walki dając rozrywkę i podnosząc na duchu zmęczonych walką żołnierzy. W maju 1944, wkrótce po wygranej przez 2 Korpus Polski pod dowództwem generała Władysława Andersa bitwy o Monte Cassino, Gwidon Borucki po raz pierwszy w historii zaśpiewał patriotyczną pieśń Czerwone maki na Monte Cassino.

Po wojnie zamieszkał w Londynie. Przyjął wtedy pseudonim Guy Borucki i często występował w brytyjskim radiu i telewizji. W 1959 przyjechał do Australii z operetką/musicalem „Grab me a Gondola” w roli głównej, i przeniósł się na stałe do Melbourne. Gwidon Borucki pod pseudonimem Guido Lorraine zagrał w 28 filmach, a także licznych sztukach teatralnych i programach TV. W czasie pobytu w Australii prowadził własny program telewizyjny, organizował rewie, kabarety, występy dla Polonii australijskiej. Stworzył także agencję artystyczną i australijską filię ZASP-u.

Pierwszą żoną Boruckiego była artystka Irena Anders (pseudonim sceniczny: Renata Bogdańska), późniejsza druga żona generała Władysława Andersa. Drugą jego żoną była Ewa.

Zmarł w wieku 97 lat wskutek urazu czaszki po uderzeniu w betonowe schody w swoim ogrodzie.

Filmografia (wybór)

• 1959: Great Van Robbery jako Leprave (niektóre źródła podają rok prod. 1957)
• 1957: The Break in the Circle jako Franz
• 1957: That Woman Opposite (City After Midnight) jako prefekt Aristide Goron
• 1956: Blue Murder at St. Trinian's jako książę Bruno
• 1956: Port Afrique jako Abdul
• 1956: Loser Takes All jako kelner
• 1956: Alias John Preston – rola niewymieniona w czołówce
• 1955: They Can't Hang Me – jako Piotr Revsky
• 1955: Value for Money jako starszy kelner
• 1955: Break in the Circle jako Franz
• 1955: The Colditz Story jako polski oficer
• 1955: Gentlemen Marry Brunettes jako Monsieur Marcel
• 1955: Above Us the Waves jako officer tłumacz
• 1954: Father Brown (The Detective) jako stały klient kawiarni
• 1953: Single-Handed (Sailor of the King) – jako niemiecki oficer
• 1953: Das Pestalozzidorf (The Village) (Sie fanden eine Heimat) jako pan Karginski
• 1953: The Red Beret (Paratrooper) jako niemiecki oficer
• 1952: Mr. Potts Goes to Moscow (Top Secret) – rola niewymieniona w czołówce
• 1951: Hotel Sahara jako kapitan Giuseppi
• 1951: Encore jako rosyjski książę w części „Gigolo and Gigolette”
• 1950: State Secret (The Great Manhunt) jako porucznik Prachi
• 1949: The Passionate Friends (One Woman's Story) jako menadżer hotelu

Seriale i programy TV

1954:

• Douglas Fairbanks Jr., Presents, (1 odcinek) jako Valda

1955:

• The Vise (2 odcinki) jako D'Argence
• Death Takes No Holiday jako Gino
• The Bargain jako D'Argence

1956:

• Assignment Foreign Legion (1 odcinek) jako porucznik Bourdon
• The Search jako porucznik Bourdon

1957:

• The Jack Benny Program (The Jack Benny Show) (1 odcinek)
• Jack in Paris
• The Missing Daughter Story
• The New Adventures of Martin Kane" (1 odcinek)
• Out of the Blue jako inspector Policji Veroni

Spektakle teatralne (wybór)

• 1938 – Romans z Urzędem Skarbowym, Cyrulik Warszawski
• 1938 – Sprzedajemy Warszawę, Cyrulik Warszawski
• 1955 – Gałązka rozmarynu, Teatr Polski ZASP Londyn
• 1955 – Porwanie Sabinek, Teatr Aktora Londyn
• 1955 – Wodewil warszawski, Teatr Polski ZASP Londyn

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (28 sierpnia 2000, za wybitne zasługi w propagowaniu polskiej kultury)^[3]
• Srebrny Medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” (13 września 2007)^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Ludwik Sempoliński: Wielcy artyści małych scen. Warszawa: Czytelnik, 1977.
• Syrena Record : pierwsza polska wytwórnia fonograficzna = Poland's first recording company : 1904-1939. ISBN 83-917189-0-5.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcie Gwidon Borucki
• Gwidon Borucki, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2021-04-09] .
• Gwidon Borucki w bazie Filmweb
• Gwidon Borucki w bazie Filmoteki Narodowej „Nitrofilm”