Gwoździec (obwód iwanofrankiwski)

Gwoździec

Kościół Bernardynów w Gwoźdźcu
Herb
Państwo	Ukraina
Obwód	iwanofrankiwski
Powierzchnia	2,22 km²
Populacja (2018) • liczba ludności	1926[1]
Kod pocztowy	78260
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego Gwoździec
Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Gwoździec
48°35′N 25°17′E/48,583333 25,283333
Strona internetowa
Portal Ukraina

Zrekonstruowane sklepienie i bima synagogi w Gwoźdźcu

Gwoździec (ukr. Гвіздець, Hwizdeć) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie kołomyjskim, nad Czerniawą.

Położone jest 19 km na północny wschód od Kołomyi i 58 km na południowy wschód od Iwano-Frankiwska; stacja kolejowa Gwoździec, szkoła, urząd pocztowy, cerkiew i ruiny kościoła.

Historia

Parafię założono w 1475 roku z fundacji podczaszego halickiego Prokopa z Gwoźdzca. W latach 1618–1621 miejscowość zniszczyli Tatarzy. Parafię ponownie odnotowano w 1710 roku. W latach 1918–1939 miejscowość wchodziła w skład II Rzeczypospolitej i była siedzibą gminy Gwoździec Miasto w powiecie kołomyjskim, w województwie stanisławowskim.

Demografia

• 1765 rok: 900 osób, w tym 60% Żydów^[2];
• 1880 rok: 1887 osób, w tym 1263 Żydów^[2];
• 1900 rok: 2442 osób, w tym 1683 Żydów^[2];
• 1921 rok: 1992 osób, w tym 1234 Żydów, 464 Ukraińców i 294 Polaków^[3];
• 1931 rok: 2708 osób^[3];
• 1939 rok: 2850 osób, w tym 1550 Żydów. W 1942 roku Niemcy dokonali zagłady ludności żydowskiej. Około 750 osób zabito na miejscu (spalono, rozstrzelano), 300 osób rozstrzelano w lesie k. wsi Gwoździec Stary, pozostałych przesiedlono do Kołomyi, gdzie byli zabijani na miejscu, względnie stamtąd byli deportowani do obozu śmierci w Bełżcu. Gwoździec był także miejscem, gdzie przed deportacją Niemcy czasowo osiedlali Żydów z mniejszych miejscowości. Łącznie przez miejscowość przeszło 3450 Żydów^[4];
• 1989 rok: 2108 osób^[5]
• 2013 rok: 1943 osób^[6].

Zabytki

• Cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny zbudowana w latach 1850–1855.
• Kościół św. Antoniego i dawny klasztor bernardynów – z inicjatywy księcia Michała Puzyny w 1715 roku do Gwoźdzca przybyli bernardyni, którzy wybudowali drewniany kościółek. W 1730 roku rozpoczęto budowę kościoła murowanego. W 1740 roku ukończono budować klasztor. W 1773 roku rozpoczęto remont wg projektu Franciszka Ksawerego Kulczyckiego, a konsekracji dokonano w 1775 roku. W 1888 roku spaliło się wyposażenie kościoła i dachy. Po remoncie kościół poświęcono w 1896 roku. W latach 1920–1922 naprawiono uszkodzenia dokonane podczas działań wojennych w 1916 roku. Klasztor został opuszczony w 1945 roku po wysiedleniu ludności polskiej^[7].
• Po dawnym zameczku obronnym Buczackich do 1939 r. pozostały tylko wały ziemne. Nowy dwór murowany wybudowano w 1875 r. na miejscu starszego.

Synagoga

W miasteczku znajdowała się drewniana synagoga wzniesiona około roku 1640 i spalona przez Niemców po roku 1941. Drewniane sklepienie tej synagogi z bogatym wystrojem malarskim zostało zrekonstruowane w roku 2014 w Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie, co stało się możliwe dzięki opracowaniu malarza Karola Zyndrama Maszkowskiego z końca XIX wieku.

Ludzie związani z Gwoźdźcem

• Mieczysław Brykczyński (1865–1913) – ziemianin, działacz gospodarczy,
• Aleksander St. Dzieduszycki herbu Sas (1813–1879) – syn St. Kostki Dzieduszyckiego i Marianny z Pietruskich; polityk galicyjski,
• Jerzy Kawalerowicz (1922–2007) – polski reżyser i scenarzysta,
• Stanisław Łążyński (1842–1939) – powstaniec styczniowy, zamieszkujący w Gwoźdźcu,
• Dominik Alojzy Magnuszewski (1809–1845) – polski dramatopisarz, poeta, prozaik,
• Ferdynand Pawlikowski (1850–1915) – honorowy obywatel Gwoźdzca^[8]
• Jarosław Pstrak (1878–1916) – ukraiński malarz,
• Jan Duklan Puzyna (1842–1911) – polski kardynał, sufragan lwowski, biskup krakowski,
• Leon Puzyna (1868–1932) – ziemianin, działacz gospodarczy, poseł na galicyjski Sejm Krajowy
• Andrij Szewczenko (ur. 1976) – ukraiński polityk, dziennikarz i dyplomata,
• Edmund Wełdycz (1880–1948) – sędzia C. K. Sądu Powiatowego w Gwoźdźcu (1911).

Przypisy

Bibliografia

• RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 67–69, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .
• Andrzej Betlej: Kościół p. w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Panny Marii i klasztor bernardynów w Gwoźdźcu. [W:] Materiały do dziejów sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej. Cz. I : Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego. T. 4. Kraków: Międzynarodowe Centrum Kultury, wydawnictwo Antykwa, 1996, 211 s., 402 il., s. 19–38. ISBN 83-85739-34-3.

Linki zewnętrzne

• Gwoździec, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 924 . (1881)
• Gwoździec-Miasto na mapie Wojskowego Instytutu Geograficznego (P54 S40 Kołomyja), 1:100 000 (1933)
• Historia Żydów w Gwoźdźcu na portalu Wirtualny Sztetl
• Rzymskokatolicka parafia w Gwoźdźcu (strona o ratowaniu kościoła)
• Гвіздець–Новини (wiadomości) (ukr.)
• Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona