H-5 (1981)

H-5
H-5 (2017)
Klasa	holownik
Projekt	H-900/II
Oznaczenie NATO	Bucha
Historia
Stocznia	Stocznia Remontowa Nauta, Gdynia
Położenie stępki	1980
Wodowanie	1980 lub 1981
Polska
Wejście do służby	15 czerwca 1981
Los okrętu	w służbie (2019)
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 185 ton pełna: 218 t
Długość	25,5 m
Szerokość	6,8 m
Zanurzenie	3,35 m
Materiał kadłuba	stal
Napęd
silnik wysokoprężny o mocy 688 kW 1 śruba
Prędkość	11,5 węzła
Zasięg	1500 Mm przy prędkości 9 węzłów
Sensory
radar
Załoga	17

H-5 – holownik polskiej Marynarki Wojennej z okresu zimnej wojny i czasów współczesnych, jedna z czterech jednostek projektu H-900/II. Okręt został zbudowany w Stoczni Remontowej Nauta w Gdyni i wszedł w skład Marynarki Wojennej 15 czerwca 1981 roku. Intensywnie eksploatowana jednostka służyła początkowo w 45. Dywizjonie Pomocniczych Jednostek Pływających w Gdyni w ramach 3. Flotylli Okrętów, a po jego likwidacji w 1996 roku została przyporządkowana do Komendy Portu Wojennego Gdynia. Okręt nadal służy w polskiej flocie (stan na 2019 rok).

Projekt i budowa

Jednostki projektu H-900/II powstały w Stoczni Remontowej Nauta jako rozwinięcie wcześniejszego projektu H-800/IV^[1]. Główną zmianą w stosunku do poprzedników była instalacja silnika o większej mocy i wzmocnienie części dziobowej, pozwalające na operowanie w pokruszonym lodzie^[1][2]. Z założenia jednostki przeznaczone były do holowania okrętów MW, udziału w akcjach ratowniczo-gaśniczych oraz holowania tarcz artyleryjskich^[1].

H-5 został zamówiony i zbudowany w Stoczni Remontowej Nauta w Gdyni^[1][2]. Stępkę okrętu położono w 1980 roku, a zwodowany został w 1980 lub w 1981 roku^[3].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt jest holownikiem portowo-redowym o długości całkowitej 25,5 metra (23 metry między pionami), szerokości 6,8 metra i zanurzeniu maksymalnym 3,35 metra (na rufie)^[1]. Wyporność standardowa wynosi 185 ton, zaś pełna 218 ton^[1]. Siłownię jednostki stanowi silnik wysokoprężny Cegielski-Sulzer 6AL25/30 o mocy 688 kW (935 KM) przy 750 obr./min, napędzający poprzez przekładnię redukcyjną i linię wałów pojedynczą trójłopatową śrubę nastawną Zamech-Liaaen 3CP56 ACG50 umieszczoną w dyszy Korta, mogącą obracać się w zakresie 35° na obie burty^[1][4]. Prędkość maksymalna okrętu wynosi 11,5 węzła, zaś zasięg wynosi 1500 Mm przy prędkości 9 węzłów^[1][2]. Holownik zabiera na pokład 21,35 tony paliwa^[1]. Uciąg na palu ma wartość 12 T^[1][2]. Energię elektryczną zapewniają dwa zespoły prądotwórcze ZE400/E o mocy 52 kVA każdy i napięciu 3 x 400/231V/50Hz (składające się z prądnicy prądu przemiennego i silnika Leyland SW400/E o mocy 55 kW przy 1500 obr./min)^[1].

Wykonany ze stali St 41 kadłub jednostki podzielony jest na pięć przedziałów wodoszczelnych. Za tylną ścianą nadbudówki na pokładzie głównym umieszczony jest główny hak holowniczy Kronos o uciągu 15 T z amortyzatorem sprężynowym i hydraulicznym oraz hak pomocniczy o takim samym uciągu^[1][4]. Sprzęt ratowniczy stanowią dwie pompy przeciwpożarowo-ratownicze 63WPs-254A/Z o wydajności 63 m³/h i wysokości podnoszenia słupa wody wynoszącej 60 metrów, zasilające działko wodno-pianowe^[1][4]. Jednostka wyposażona jest w radar nawigacyjny SRN-206^[1][2]. Autonomiczność okrętu wynosi 14 dób^[1].

Załoga holownika składa się z 17 osób^[1][a]. Okręt ma możliwość krótkotrwałego przyjęcia na pokład grodziowy 50 osób^[2][3].

Służba

H-5 został przyjęty w skład Marynarki Wojennej 15 czerwca 1981 roku^[1][2]. Holownik został wcielony do 45. Dywizjonu Pomocniczych Jednostek Pływających 3. Flotylli Okrętów w Gdyni^[1][2]. W dniach 4–26 maja 1983 roku okręt wziął udział w wielkich ćwiczeniach sił Marynarki Wojennej o kryptonimie Reda-83^[5]. Po likwidacji dywizjonu 1 lipca 1996 roku holownik został przyporządkowany Komendzie Portu Wojennego Gdynia^[1][6]. W dniach od 16 do 20 kwietnia 2007 roku H-5 wziął udział w ćwiczeniach MW zgrywających działania 3. Flotylli Okrętów, 8. Flotylli Obrony Wybrzeża i lotnictwa^[7]. Od 16 do 20 marca 2009 roku holownik wraz z bliźniaczym H-7 wziął udział w ćwiczeniach 3. Flotylli Okrętów^[8]. W dniach 20-24 kwietnia 2015 roku H-5 zabezpieczał strzelania artyleryjskie ćwiczeń Okrętowej Grupy Zadaniowej 3. Flotylli Okrętów^[9].

Holownik nadal służy w polskiej flocie, wchodząc w skład Grupy Jednostek Pływających Dywizjonu Okrętów Wsparcia 3. Flotylli Okrętów (stan na 2019 rok)^[4].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Jarosław Ciślak, Janusz Walczak. Kronika Polskiej Marynarki Wojennej: Ćwiczenia 3. Flotylli Okrętów. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 5/2009 (89), 2009. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
• Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995: okręty, samoloty i śmigłowce, uzbrojenie, organizacja. Wyd. I. Warszawa: Lampart & Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej, 6. ISBN 83-86776-08-0.
• Tomasz Grotnik. Mistrzowie drugiego planu. „Morze”. Nr 9/2017 (24), 2017. Zespół Badań i Analiz Militarnych. ISSN 2543-5469. 
• Historia. Komenda Portu Wojennego Gdynia. [dostęp 2019-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-30)].
• Witold Koszela: Okręty Floty Polskiej. T. II. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-68-9.
• Jarosław Malinowski, Tadeusz Grzesikowski: Marynarka Wojenna RP 1994. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”, 1994.
• Robert Rochowicz. Reda-83 – kiedyś to były ćwiczenia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8 (1999), 2020. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
• Mieczysław Serafin: Polska Marynarka Wojenna 1945-2007. Kronika wydarzeń. Gdynia: Zespół Redakcyjno-Wydawniczy Marynarki Wojennej, 2008. ISBN 978-83-88698-03-3.
• Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1990-91. London: Jane’s Defence Data, 1990. ISBN 0-7106-0904-3. (ang.)
• Okręty wyszły na morze. 3. FLOTYLLA OKRĘTÓW. [dostęp 2019-04-20].