HCP 115N

115N^[1][2]

Tramwaj HCP 115N
Dane ogólne
Kraj produkcji	Polska
Producent	HCP
Miejsce produkcji	Poznań
Premiera	MTP 1995
Lata produkcji	1995
Dane techniczne
Liczba członów	3
Długość	26 500 mm
Szerokość	2358 mm
Wysokość	3160 mm
Masa	35 000 kg
Rozstaw osi w wózkach	1900 mm
Moc silników	8 × 41,5 kW
Wnętrze
Liczba miejsc siedzących	34
Liczba miejsc ogółem	235
Niskopodłogowość	19,2%
Wysokość podłogi	350 / 930 mm
Portal Transport szynowy

HCP 115N (typ nadany przez OBRPS – 115N, typ wprowadzony przez producenta i używany przez przewoźnika – 105N/2^[3], nazwa zwyczajowa – glizda^[4]) – pierwszy polski prototypowy częściowo niskopodłogowy tramwaj produkowany w zakładach H. Cegielski w Poznaniu. W 1995 powstał jeden pojazd na bazie dwóch wagonów Konstal 105N należących do MPK Poznań i był eksploatowany do 2006. W 2011 został zezłomowany.

Historia

Geneza

Na początku lat 90. podjęto decyzję, że tory budowanego wówczas Poznańskiego Szybkiego Tramwaju zostaną połączone z siecią tramwajową miasta, w związku z czym zaistniała potrzeba zakupu taboru o dużej pojemności. Mimo powodzenia wcześniejszych testów składów złożonych z 4 wagonów typu 105Na, przewoźnik chciał kupić pojazdy niskopodłogowe. Jako że oferta europejskich producentów tramwajów tego typu była poza zasięgiem możliwości finansowych miasta, a na rynku krajowym nie było pojazdu spełniającego wymagania MPK, zdecydowano się na budowę tramwaju nowego typu^[4].

Produkcja i premiera

W 1994 poznańskie zakłady H. Cegielski odkupiły od MPK wagony typu 105N o numerach bocznych 163 i 164^[2]. W tym samym roku poznańskie MPK, z myślą o kolejnych egzemplarzach nowego pojazdu, zakupiło od Przedsiębiorstwa Komunikacji Tramwajowej w Katowicach kolejnych 5 wagonów tego typu^[5]. W połowie 1995 ukończono budowę tramwaju o nowej charakterystyce trakcyjnej z wykorzystaniem pojazdów kupionych przez zakłady HCP^[2].

W czerwcu 1995 nowy tramwaj typu 115N został zaprezentowany na Międzynarodowych Targach Poznańskich. Z powodu prac wykończeniowych w elektronice, skład nie mógł wykonać jazd pokazowych^[2].

Upadek projektu

W 1996 zakłady HCP zaproponowały wagony typu 115N w przetargu na tramwaje niskopodłogowe dla Poznania^[2], ale ich oferta została odrzucona jako niespełniająca wymogów, gdyż MPK chciało zakupić pojazdy fabrycznie nowe^[5]. Ponadto ze względu na dużą awaryjność prototypu nie zdecydowano się na produkcję seryjną pojazdu^[1]. W związku z tą decyzją wagony kupione od PKT Katowice w celu przebudowy, z wyłączeniem jednego wprowadzonego wcześniej do eksploatacji, zostały rozebrane na części^[5].

Konstrukcja

Nadwozie

Środkowy człon niskopodłogowy

Tramwaj typu 115N miał 3 człony. Pierwszy i ostatni z nich powstał w wyniku przebudowy zakupionych przez producenta wagonów typu 105N i dostosowania ich do połączenia osłoniętym czarną gumową harmonią przegubem z nowo zbudowanym niskopodłogowym członem środkowym^[2].

Człon środkowy posiadał dwie pary dwuskrzydłowych drzwi. Wszystkie drzwi w pojeździe były plastikowe oraz wyposażone w przyciski indywidualnego otwierania^[6].

Wnętrze

Wnętrze pierwszego członu

Widok na człon niskopodłogowy

Tramwaj posiadał 34 wandaloodporne miękkie tapicerowane siedzenia^[6][2]. W członach skrajnych było ich po 15, a w nowym członie środkowym 4. Zamontowano okna uchylne^[1].

Niska podłoga w członie środkowym pojazdu znajdowała się na wysokości 350 mm i stanowiła 19,2% długości całego pojazdu^[2]. Wyposażenie i rozplanowanie wnętrza członu środkowego przystosowano do przewozu osób niepełnosprawnych na wózkach inwalidzkich i wózków dziecięcych. Wydzielono dla nich 3 miejsca^[1] wyposażone w pasy bezwładnościowe^[6].

System informacji pasażerskiej składał się z urządzenia rozgłoszeniowego umieszczonego w pulpicie i obsługiwanego przez motorniczego oraz głośników umieszczonych w suficie. Informacje mogły być odtwarzane z taśmy magnetofonowej lub wygłaszane przez mikrofon^[1]. Ponadto na czole pojazdu zamontowano przewijaną tablicę kierunkową^[6].

Wózki

Wózek środkowy

Wszystkie cztery wózki tramwaju były wózkami napędnymi typu 2NN zmodernizowanymi przez HCP^[1]. Były one wyposażone w II stopień usprężynowania^[6]. Rozstaw osi wynosił 1900 mm. Odległość między wózkami środkowymi wynosiła 7000 mm, a między wózkiem skrajnym i środkowym 6000 mm^[2].

Układ napędowy

Glizda była zasilana prądem stałym pobieranym z napowietrznej sieci trakcyjnej za pomocą umieszczonego na dachu automatycznie opuszczanego pantografu typu OTK1. Napęd zapewniało 8 silników prądu stałego o mocy 41,5 kW każdy. Układ rozruchu pochodził z tramwaju typu 105Na^[2].

Eksploatacja

Odstawiona glizda, 2007

Państwo	Miasto	Przewoźnik	Liczba sztuk	Numery boczne	Lata dostaw	Lata eksploatacji
Polska	Poznań	MPK Poznań	1	400	1995	1995–2006	[4][1]

12 lipca 1995 glizda została dostarczona na teren MPK Poznań. Nadano jej numer boczny 400 i przydzielono do zajezdni S1 Głogowska. Pojazd otrzymał nowe żółto-jasnozielone barwy przewoźnika^[2].

W połowie września 1995 rozpoczęto eksploatację wagonu numer 400 na linii 6. Jako że wagony typu 105N o numerach 163 i 164, z których powstał nowy tramwaj, skreślono z inwentarza 1 września 1995, a przewoźnik kupił pojazd typu 115N od producenta dopiero 16 grudnia 1996, do tego czasu kursy nowego wagonu zapisywano jako składu dwuwagonowego 105N-163+164. Do chwili uruchomienia PST w 1997 tramwaj typu 115N bardzo rzadko obsługiwał inne trasy. Po tym wydarzeniu sytuacja zmieniła się i pojazd można było spotkać na linii 14 oraz innych trasach obsługiwanych przez zajezdnię Głogowska^[2].

Podczas eksploatacji pierwotnie zamontowane tapicerowane siedzenia wymieniono na takie jak w pojazdach 105N poznańskiego MPK, a czołową tablicę kierunkową zamieniono na kaseton do plastikowych tablic^[2].

Ze względu na częste awarie, głównie drzwi, przetwornic i przewodów przecierających się w przegubach, pojazd był odstawiany, niekiedy nawet na parę miesięcy^[2][4]. Tramwaj nie wyjechał na trasę w okresie od lipca do września 1998, we wrześniu 2000, w wakacje letnie w 2001, od czerwca do sierpnia 2002 i w styczniu 2003^[2].

W maju 2003 pojazd numer 400 wziął udział w akcji Maturalny tramwaj Rexony, w związku z czym obsługiwał linię 5 i przybrał biało-niebiesko-fioletowe barwy. Po wydarzeniu pojazdowi przywrócono pierwotny schemat malowania z wyjątkiem atrapy między przednimi światłami, która pozostała biała i na której widniał niebieski piktogram informujący o przystosowaniu do przewozu osób niepełnosprawnych^[2].

W 2006^[1], ponownie z powodu przetarcia przewodów w przegubie, pojazd zjechał do zajezdni, a następnie został odstawiony na tory odstawcze na Budziszyńskiej. Mimo przygotowanego projektu racjonalizatorskiego mającego wyeliminować wadę wagonu, nie powrócił on już na trasę^[7]. Na początku 2008 tramwaj przetransportowano do zakładów Modertrans, skąd niebawem powrócił na tory odstawcze. 14 kwietnia 2010 tramwaj typu 115N został skreślony z inwentarza MPK Poznań^[4], a w sierpniu 2011 został sprzedany Modertransowi^[1]. Zabiegano o pozostawienie pojazdu jako eksponat, ale ostatecznie 24 sierpnia 2011 tramwaj opuścił tory odstawcze i dzień później glizda została zezłomowana i wywieziona na złomowisko w Śremie^[4].

Zobacz też

• lista tramwajów produkowanych w Polsce

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Panorama sferyczna wnętrza wagonu (wymaga nieobsługiwanej już wtyczki Adobe Flash)