HMS Ardent (1929)
| ||
Klasa | niszczyciel | |
Typ | A | |
Historia | ||
Stocznia | Scotts Shipbuilding and Engineering Company, Greenock | |
Położenie stępki | 30 lipca 1928 | |
Wodowanie | 26 czerwca 1929 | |
Royal Navy | ||
Wejście do służby | 23 kwietnia 1930 | |
Zatopiony | 8 czerwca 1940 | |
Dane taktyczno-techniczne | ||
Wyporność | standardowa: 1350 t pełna: 1747 t | |
Długość | 98,5 m | |
Szerokość | 9,8 m | |
Zanurzenie | 3,7 m | |
Napęd | ||
3 kotły, 2 turbiny Parsonsa o łącznej mocy 34 000 KM, 2 śruby | ||
Prędkość | 35,25 węzłów | |
Zasięg | 4800 Mm przy 15 w | |
Uzbrojenie | ||
4 działa 120 mm (4xI) 2 działka 40 mm plot (2xI) 8 wt 533 mm (2xIV) 6 bg | ||
Załoga | 138 |
HMS Ardent – brytyjski niszczyciel typu A z lat 30. XX wieku. Brał udział w II wojnie światowej, podczas której został zatopiony 8 czerwca 1940 przez niemieckie pancerniki. Nosił znak taktyczny H41.
Budowa i modernizacje
HMS „Ardent” należał do pierwszego typu brytyjskich standardowych niszczycieli z lat 30. (grupy typów A–I). Został zamówiony 6 marca 1928 w ramach programu budowy floty z 1927 roku w szkockiej stoczni Scotts w Greenock (wraz z HMS „Anthony”). Stępkę pod jego budowę położono 30 lipca 1928, kadłub wodowano 26 czerwca 1929. Budowę ukończono 14 kwietnia 1930[1]. Okręt został wcielony do służby w marynarce brytyjskiej Royal Navy 23 kwietnia 1930[2]. Cena ofertowa (bez uzbrojenia) wynosiła ok. 220.300 funtów szterlingów[3].
Uzbrojenie okrętu odpowiadało innym niszczycielom typu A. Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowiły cztery armaty kalibru 120 mm, rozmieszczone po dwa na dziobie i rufie, w superpozycji. Do obrony przeciwlotniczej służyły dwa automatyczne działka 40 mm Vickers Mark II (tzw. pom-pom) na platformie między kominami. Na śródokręciu niszczyciel posiadał dwa poczwórne aparaty torpedowe kalibru 533 mm. Uzbrojenie przeciwpodwodne stanowiło tylko sześć bomb głębinowych w trzech zrzutniach na rufie[4]. Z powodu wczesnego zatopienia, okręt nie przechodził większych modernizacji. Możliwe, że wiosną 1940 jedynie zamieniono na nim drugi poczwórny aparat torpedowy na działo przeciwlotnicze 76 mm i wzmocniono uzbrojenie przeciwpodwodne do 2 miotaczy i 1 zrzutni bomb głębinowych z ok. 30–40 bombami (salwa z 5 bomb), lecz źródła są co do tego rozbieżne[5].
Służba
Przed wojną
HMS „Ardent” początkowo służył w 3. Flotylli Niszczycieli (3rd Destroyer Flotilla) na Morzu Śródziemnym. Przechodził w tym okresie kilka krótkich remontów oraz dłuższy remont od grudnia 1930 do listopada 1931 na Malcie. Od września do października 1936 i od listopada 1936 do kwietnia 1937 patrolował u wybrzeży ogarniętej wojną domową Hiszpanii, w ramach międzynarodowego Komitetu Nieinterwencji. W kwietniu 1937 został skierowany do Wielkiej Brytanii na remont do Sheerness, trwający do kwietnia 1938, podczas którego zainstalowano hydrolokator Asdic. Po remoncie, służył do wybuchu wojny w bazie Devonport, bez przydziału do flotylli (jako emergency destroyer)[2].
II wojna światowa
W chwili wybuchu II wojny światowej, HMS „Ardent” wchodził w skład 35. Dywizjonu 18. Flotylli Niszczycieli, działającego w składzie Sił kanału La Manche (Channel Force) Dowództwa Portsmouth i stacjonującego w Portland, a od 7 września – działającego w składzie Dowództwa Zachodnich Podejść (Western Approaches Command)[6][2]. Służył głównie w osłonie konwojów na zachód od Wysp Brytyjskich. 12 kwietnia 1940 został skierowany do służby na wodach norweskich w składzie Home Fleet (Floty Metropolii), działając ze Scapa Flow. W dniach 13–15 kwietnia „Ardent” osłaniał konwój NP.1 złożony z 5 statków pasażerskich przewożących wojsko z Wielkiej Brytanii do Norwegii (m.in. polskie „Chrobry” i „Batory”)[a]. 4 maja uszkodził kopułę hydrolokatora, po czym między 6 a 18 maja był naprawiany[7]. W dniach 22–25 maja eskortował wraz z bliźniaczym HMS „Acasta” transportowiec „Ulster Prince” z wojskiem w celu wymiany garnizonu brytyjskiego, wysadzonego w kwietniu na Wyspach Owczych[8].
8 czerwca 1940 eskortował wraz z „Acastą” do Wielkiej Brytanii z Norwegii lotniskowiec HMS „Glorious”. Między innymi na skutek błędów popełnionych przez dowódcę lotniskowca, zespół został po godz. 16 (czasu brytyjskiego) przechwycony przez niemieckie pancerniki „Scharnhorst” i „Gneisenau”, które następnie zatopiły wszystkie trzy okręty. „Ardent” podjął początkowo, o 16.52 próbę ataku torpedowego, lecz torpedy były niecelne lub zostały wymanewrowane przez Niemców[9]. Ostrzeliwany przez pancerniki „Ardent” zatonął jako pierwszy, ok. 17.22[9], w rejonie pozycji 68°45′N 4°30′E/68,750000 4,500000. Zginęły 152 osoby, w tym 10 oficerów wraz z dowódcą[2]. Niemiecki wodnosamolot uratował 11 czerwca tylko 2 marynarzy, z których jednak jeden zmarł w Trondheim[9].
Za służbę HMS „Ardent” otrzymał 3 wyróżnienia bitewne battle honours: Atlantyk 1940, Norwegia 1940, walka z „Scharnhorstem” 1940[7]. Dowódca kmdr ppor. John Frederick Barker został pośmiertnie uhonorowany wyróżnieniem w rozkazie (Mentioned in Despatches). W lipcu otrzymał ponadto pośmiertnie, z okazji urodzin króla Distinguished Service Cross[10].
Dowódcy podczas II wojny św.
- 14 października 1938 – 8 czerwca 1940†: Lt.Cdr (kmdr ppor.) John Frederick Barker[10]
Dane
Uzbrojenie:
- 4 działa 120 mm Mk.IX L/41 na podstawach Mk.XIV (4xI)
- 2 działka automatyczne plot 40 mm Vickers Mark II (2xI)
- 4 karabiny maszynowe 7,7 mm Lewis
- 8 wyrzutni torped 533 mm w poczwórnych aparatach QR.III (2xIV)
- 3 pojedyncze zrzutnie bomb głębinowych (6 bomb)
Wyposażenie
- 3-metrowy dalmierz MQ.1
- dalocelownik DDS
- stacja hydrolokacyjna Asdic
- trał TSDS
Uwagi
- ↑ Konwój NP.1: statki pasażerskie „Empress of Australia” (19.665 BRT), „Reina del Pacifico” (17.707 BRT), „Monarch of Bermuda” (22.424 BRT), „Chrobry” (11.442 BRT), „„Batory” (14.287 BRT) – osłona w składzie krążowników „Manchester”, „Birmingham”, „Cairo”, niszczycieli „Acasta”, „Ardent”, „Codrington”, „Fearless”, „Brazen”, „Griffin”, „Highlander”, „Vanoc”, „Whirlwind”, „Volunteer”, „Witherington” i okrętu warsztatowego „Vindictive” – Don Kindell, NAVAL EVENTS, APRIL 1940, Part 2 of 4 w serwisie naval-history.net [dostęp 2009-06-26].
Przypisy
- ↑ J. English, Amazon..., s. 15; M.J. Whitley, Zerstörer im Zweiten Welkrieg, Stuttgart 1997, ISBN 3-613-01426-2, s. 94.
- ↑ a b c d J. English, Amazon..., s. 23–24.
- ↑ J. English, Amazon..., s. 15 podaje cenę za dwa okręty 440.600 funtów szt.
- ↑ A. Daszjan, Korabli...
- ↑ M. Morozow, Britanskie esmincy..., s. 10, 16.
- ↑ Don Kindell, ROYAL NAVY SHIPS, SEPTEMBER 1939 [dostęp 2010-11-15].
- ↑ Don Kindell, NAVAL EVENTS, APRIL 1940, Part 2 of 4 w serwisie naval-history.net [dostęp 2010-11-16].
- ↑ a b c T. Klimczyk: Utrata..., s. 30–32.
- ↑ a b Royal Navy (RN) Officers 1939–1945 [dostęp 2010-11-11].
Bibliografia
- John English: Amazon to Ivanhoe. British Standard Destroyers of the 1930s. Kendal: World Ship Society, 1993. ISBN 0-905617-64-9. (ang.)
- A. Daszjan: Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS Wielikobritanii. Czast 2 (Корабли Второй мировой войны. ВМС Великобритании. Часть 2), Morskaja Kollekcja 5/2003 (ros.)
- M. Morozow (red.): Britanskie esmincy w boju. Czast 3 (Британские эсминцы в бою. Часть 3), 1997, ISBN 5-88711-054-6 (ros.)
- Tadeusz Klimczyk, Utrata lotniskowca HMS Glorious, w: „Morze, Statki i Okręty” nr 3/2004.