HMS Dreadnought (1960)
| ||
_after_launch_1960.jpg) | ||
| Klasa | okręt podwodny | |
| Historia | ||
| Stocznia | Vickers-Armstrongs, Barrow-in-Furness | |
| Położenie stępki | 12 czerwca 1959 | |
| Wodowanie | 21 października 1960 | |
 Royal Navy | ||
| Wejście do służby | 17 kwietnia 1963 | |
| Wycofanie ze służby | 1980 | |
| Los okrętu | odstawiony | |
| Dane taktyczno-techniczne | ||
| Wyporność | 3500 t nadwodna 4000 t podwodna | |
| Długość | 81 m | |
| Szerokość | 9,5 m | |
| Zanurzenie | 7,9 m | |
| Napęd | ||
| • 1 reaktor S5W • 2 turbiny parowe • 1 śruba • 15000 KM | ||
| Prędkość | 28 w podwodna 15 w nadwodna | |
| Wyrzutnie torpedowe | 6 wyrzutni torped 533 mm, 4 torpedy | |
HMS Dreadnought (S101) – pierwszy brytyjski okręt podwodny z napędem atomowym. HMS „Dreadnought” był okrętem myśliwskim (SSN), jednostką hybrydową – z brytyjską przednią częścią kadłuba i amerykańską rufą zaczerpniętą z okrętów typu Skipjack z kompletną siłownią z reaktorem S5W[1]. Miejsce połączenia brytyjskiej części dziobowej z amerykańską rufą, otrzymało nieoficjalną nazwę "Checkpoint Charlie"[2]. Rząd Stanów Zjednoczonych wykonał w ten sposób znaczący gest, podkreślając specjalne stosunki łączące USA i Wielką Brytanię, oraz umożliwiając Royal Navy przejście na napęd nuklearny znacznie szybciej, niż byłoby to możliwe w innym przypadku[2].
W marcu 1971 roku okręt dotarł do Bieguna Północnego[3]. Wycofany został ze służby w 1980 roku z powodu pęknięcia w reaktorze, po czym oczekuje kasacji w Rosyth (jak na 2016 rok)[4].
Przypisy
- ↑ Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
- ↑ a b Roy Burcher, Louis Rydill: Concepts in submarine design. Cambridge [England]: Cambridge University Press, 1995. ISBN 0-521-41681-7.
- ↑ Hassa 2016 ↓, s. 23.
- ↑ Hassa 2016 ↓, s. 24.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
The first nuclear-powered Royal Navy submarine HMS Dreadnought (S101) after launching, 21 October 1960.