HMS M2
| ||
 | ||
| Klasa | okręt podwodny | |
| Typ | M | |
| Historia | ||
| Stocznia | Vickers, Barrow-in-Furness | |
| Położenie stępki | 13 lipca 1916 | |
| Wodowanie | 15 kwietnia 1919 | |
 Royal Navy | ||
| Wejście do służby | 14 lutego 1920 | |
| Los okrętu | zatonął w wypadku 26 stycznia 1932 | |
| Dane taktyczno-techniczne | ||
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu | 1788 ts 1950 ts | |
| Długość | 90,2 m | |
| Szerokość | 7,55 m | |
| Zanurzenie | 4,84 m | |
| Napęd | ||
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2400 shp 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1600 shp | ||
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu | 14,1 węzła 6,4 węzła | |
| Uzbrojenie | ||
| 1 działo plot. kal. 76 mm 1 km Lewis kal. 7,62 4 wyrzutnie torped kal. 450 mm | ||
| Wyposażenie lotnicze | ||
| wodnosamolot Parnall Peto, katapulta | ||
| Załoga | 55−60 oficerów i marynarzy | |
HMS M2 − brytyjski duży okręt podwodny z lat 20. XX wieku, należący do typu M, zaprojektowanego specjalnie do przenoszenia silnego uzbrojenia artyleryjskiego. W latach 1924−1928 przystosowany do przenoszenia wodnosamolotu, zatonął w tragicznym wypadku w styczniu 1932 roku.
Historia
W początkowym okresie I wojny światowej w brytyjskiej Admiralicji powstawały różne koncepcje prowadzenia działań przez okręty podwodne. Jedna z nich, wysunięta i promowaną przez Pierwszego Lorda Morskiego, admirała Johna Fishera, było uzbrojenie jednostek oceanicznych w działo okrętowe dużego kalibru, które miało być skuteczniejsze i tańsze w zwalczaniu nieprzyjacielskiej żeglugi. Już po odejściu lorda Fishera z zajmowanego stanowiska powstał projekt takiego okrętu i, po uzyskaniu akceptacji, został skierowany do realizacji. Dwie pierwsze z czterech zamówionych jednostek miała zbudować stocznia koncernu Vickersa w Barrow-in-Furness.
Stępkę pod przyszły HMS M2 położono 13 lipca 1916 roku, wodowanie odbyło się 15 kwietnia 1919 roku, zaś budowę zakończono 5 listopada tegoż roku. Po zakończeniu prób morskich okręt wszedł do służby w Royal Navy 14 lutego 1920 roku. Podobnie jak bliźniacze M1 i M3, działał w ramach Floty Atlantyckiej. W 1923 roku, w wyniku niekontrolowanego zanurzenia, zszedł na głębokość 73 metrów, o 12 m przekraczającą dopuszczalną bezpieczną głębokość ustaloną dla jednostek typu M. W następnym roku na okręcie doszło do najpierw poważnej awarii maszyn, zaś w kilka miesięcy później do przypadkowego rozerwania lufy armaty kal. 305 mm podczas strzału ćwiczebnego.
W latach 1924−1928 M2 został przebudowany w stoczni w Chatham na podwodny nosiciel wodnosamolotu. Konwersja ta spowodowana była po części ustaleniami traktatu waszyngtońskiego, zezwalającego na przenoszenie przez okręty podwodne dział o maksymalnym kalibrze 203 mm. W miejsce armaty wraz z osłoną zabudowano hangar dla niewielkiego wodnosamolotu Parnall Peto, którego dwa egzemplarze zbudowano specjalnie do tego celu w zakładach Parnall w Bristolu. Po ponownym wejściu do linii M2 był wykorzystywany jako okręt doświadczalny do sprawdzenia przydatności wprowadzonych rozwiązań i udoskonalenia procedur wykorzystania lotnictwa pokładowego przez okręty podwodne.
26 stycznia 1932 roku okręt wypłynął z bazy Portland na ćwiczenia, których celem było doprowadzenie do jak najszybszego startu wodnosamolotu po wynurzeniu na powierzchnię. Ostatni sygnał radiowy odebrano o godz. 10.11. Gdy do popołudnia M2 nie powrócił do bazy, Royal Navy zarządziła poszukiwania. Po kilku dniach wydano oświadczenie, że okręt prawdopodobnie zatonął wraz z cała załogą, w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Ostatecznie wrak odnaleziono 3 lutego. Próby podniesienia go na powierzchnie nie powiodły się, i pozostał na głębokości około 33 metrów, chroniony jako grób podwodny przez Protection of Military Remains Act. W katastrofie zginęło 59 członków załogi oraz obserwator ćwiczeń.
Bibliografia
- Wojciech Holicki: Pechowa dwójka. „Militaria XX Wieku”, 3 (7)/2008. ISSN 1896-9208.
- Dariusz Sieńkowski: Brytyjskie okręty podwodne typu M. „Okręty Wojenne”, nr 17. ISSN 1231-014X.
|
Media użyte na tej stronie
HMS M2 and her Sea Plane.
