HMS M3

HMS M3
ilustracja
Klasaokręt podwodny
TypM
Historia
StoczniaArmstrong Whitworth, Newcastle upon Tyne
Położenie stępki4 grudnia 1916
Wodowanie14 października 1918
 Royal Navy
Wejście do służby9 lipca 1920
Wycofanie ze służby16 lutego 1932
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu

1670 ts
2006 ts
Długość92,3 m
Szerokość7,55 m
Zanurzenie4,84 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2400 shp
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1600 shp
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu

15 węzłów
9 węzłów
Uzbrojenie
4 km Lewis kal. 7,62
4 wyrzutnie torped kal. 533 mm
do 100 min morskich
Załoga55−60 oficerów i marynarzy

HMS M3brytyjski duży okręt podwodny z lat 20. XX wieku, należący do typu M, zaprojektowanego specjalnie do przenoszenia silnego uzbrojenia artyleryjskiego. W latach 1927−1928 przystosowany do przenoszenia 100 min morskich, został ostatecznie wycofany z linii w 1932 roku.

Historia

W początkowym okresie I wojny światowej w brytyjskiej Admiralicji powstawały różne koncepcje prowadzenia działań przez okręty podwodne. Jedną z nich, wysuniętą i promowaną przez Pierwszego Lorda Morskiego, admirała Johna Fishera, było uzbrojenie jednostek oceanicznych w działo okrętowe dużego kalibru, które miało być skuteczniejsze i tańsze w zwalczaniu nieprzyjacielskiej żeglugi. Już po odejściu lorda Fishera z zajmowanego stanowiska powstał projekt takiego okrętu i, po uzyskaniu akceptacji, został skierowany do realizacji. Dwie pierwsze z czterech zamówionych jednostek miała zbudować stocznia koncernu Vickersa w Barrow-in-Furness, dwie kolejne Armstrong Whitworth w Elswick.

Stępkę pod przyszły HMS M3 położono 4 grudnia 1916 roku, wodowanie odbyło się 14 października 1918 roku, okręt wszedł do służby w Royal Navy 9 lipca 1920 roku. Podobnie jak bliźniacze M1 i M2, działał w ramach Floty Atlantyckiej. W latach 1927−1928 został przebudowany w stoczni w Chatham na podwodny stawiacz min. Konwersja ta spowodowana była po części ustaleniami traktatu waszyngtońskiego, zezwalającego na przenoszenie przez okręty podwodne dział o maksymalnym kalibrze 203 mm. Po zdemontowaniu armat na pokładzie zamontowano nadbudówkę, mieszczącą tory minowe dla maksymalnie 100 min morskich.

Pierwszą próbę stawiania min w zanurzeniu przeprowadzono w grudniu 1929 roku. Została uznana za całkowicie udaną, zaś doświadczenia zebrane podczas krótkiej eksploatacji M3 w nowej roli były wykorzystane przy projektowaniu serii podwodnych stawiaczy min typu Porpoise/Grampus. Jednak, z powodu złych właściwości morskich, spowodowanych zmianą rozkładu mas i stawiającą duży opór wodzie nadbudówką, M3 został już w 1930 roku uznany za niezdolny do służby liniowej i ostatecznie skreślony z listy okrętów Royal Navy 16 lutego 1932 roku. W roku następnym sprzedano go firmie rozbiórkowej Cashmore z Newport.

Bibliografia

  • Wojciech Holicki: Pechowa dwójka. „Militaria XX Wieku”, 3 (7)/2008. ISSN 1896-9208.
  • Robert Hutchinson, Jane's Submarines: War Beneath the Waves. From 1776 to the Present Day, London: HarperCollins, 2001, ISBN 0-00-710558-4, OCLC 53783010.

Media użyte na tej stronie

HMSM M 3 FL4180.jpg
HMSM M 3
The Monitor Submarine alongside depot ship PANDORA with K 22 AND K 2 (ex K.13).