HMS M3
| ||
Klasa | okręt podwodny | |
Typ | M | |
Historia | ||
Stocznia | Armstrong Whitworth, Newcastle upon Tyne | |
Położenie stępki | 4 grudnia 1916 | |
Wodowanie | 14 października 1918 | |
Royal Navy | ||
Wejście do służby | 9 lipca 1920 | |
Wycofanie ze służby | 16 lutego 1932 | |
Dane taktyczno-techniczne | ||
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu | 1670 ts 2006 ts | |
Długość | 92,3 m | |
Szerokość | 7,55 m | |
Zanurzenie | 4,84 m | |
Napęd | ||
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2400 shp 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1600 shp | ||
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu | 15 węzłów 9 węzłów | |
Uzbrojenie | ||
4 km Lewis kal. 7,62 4 wyrzutnie torped kal. 533 mm do 100 min morskich | ||
Załoga | 55−60 oficerów i marynarzy |
HMS M3 − brytyjski duży okręt podwodny z lat 20. XX wieku, należący do typu M, zaprojektowanego specjalnie do przenoszenia silnego uzbrojenia artyleryjskiego. W latach 1927−1928 przystosowany do przenoszenia 100 min morskich, został ostatecznie wycofany z linii w 1932 roku.
Historia
W początkowym okresie I wojny światowej w brytyjskiej Admiralicji powstawały różne koncepcje prowadzenia działań przez okręty podwodne. Jedną z nich, wysuniętą i promowaną przez Pierwszego Lorda Morskiego, admirała Johna Fishera, było uzbrojenie jednostek oceanicznych w działo okrętowe dużego kalibru, które miało być skuteczniejsze i tańsze w zwalczaniu nieprzyjacielskiej żeglugi. Już po odejściu lorda Fishera z zajmowanego stanowiska powstał projekt takiego okrętu i, po uzyskaniu akceptacji, został skierowany do realizacji. Dwie pierwsze z czterech zamówionych jednostek miała zbudować stocznia koncernu Vickersa w Barrow-in-Furness, dwie kolejne Armstrong Whitworth w Elswick.
Stępkę pod przyszły HMS M3 położono 4 grudnia 1916 roku, wodowanie odbyło się 14 października 1918 roku, okręt wszedł do służby w Royal Navy 9 lipca 1920 roku. Podobnie jak bliźniacze M1 i M2, działał w ramach Floty Atlantyckiej. W latach 1927−1928 został przebudowany w stoczni w Chatham na podwodny stawiacz min. Konwersja ta spowodowana była po części ustaleniami traktatu waszyngtońskiego, zezwalającego na przenoszenie przez okręty podwodne dział o maksymalnym kalibrze 203 mm. Po zdemontowaniu armat na pokładzie zamontowano nadbudówkę, mieszczącą tory minowe dla maksymalnie 100 min morskich.
Pierwszą próbę stawiania min w zanurzeniu przeprowadzono w grudniu 1929 roku. Została uznana za całkowicie udaną, zaś doświadczenia zebrane podczas krótkiej eksploatacji M3 w nowej roli były wykorzystane przy projektowaniu serii podwodnych stawiaczy min typu Porpoise/Grampus. Jednak, z powodu złych właściwości morskich, spowodowanych zmianą rozkładu mas i stawiającą duży opór wodzie nadbudówką, M3 został już w 1930 roku uznany za niezdolny do służby liniowej i ostatecznie skreślony z listy okrętów Royal Navy 16 lutego 1932 roku. W roku następnym sprzedano go firmie rozbiórkowej Cashmore z Newport.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
HMSM M 3
The Monitor Submarine alongside depot ship PANDORA with K 22 AND K 2 (ex K.13).