HMS Vanguard (1944)

HMS Vanguard

Historia
Stocznia	John Brown & Company, Clydebank
Położenie stępki	2 października 1941
Wodowanie	30 listopada 1944
Royal Navy
Wejście do służby	9 sierpnia 1946
Wycofanie ze służby	9 października 1959
Los okrętu	złomowany 1960
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 46 102 ts pełna: 51 420 ts[1]
Długość	248,2 m
Szerokość	32,92 m
Zanurzenie	10,6–11 m
Napęd
8 kotłów opalanych olejem opałowym, 4 turbiny Parsonsa o mocy 130 000 KM, 4 śruby, 1 ster
Prędkość	30 węzłów
Zasięg	6950 Mm przy prędkości 20 w.
Uzbrojenie
8 dział 381 mm Mark I (4xII) 16 dział 133 mm 73 działa przeciwlotnicze Bofors 40 mm
Opancerzenie
burty: 114–356 mm pokłady: 127–152 mm wieże artylerii głównej: przód 330, góra 102, boki 279, barbety 406 wieże artylerii średniej: 25 mm stanowisko dowodzenia: 25–76 mm
Załoga	1893

HMS Vanguard – brytyjski pancernik, który wszedł do służby po II wojnie światowej. Był to ostatni i największy z brytyjskich pancerników.

Historia

W 1939 w związku z napiętą sytuacją międzynarodową w Wielkiej Brytanii pojawiła się propozycja, aby pozostające od 1925 w magazynach wieże artylerii głównej, zdjęte z krążowników HMS „Courageous” i HMS „Glorious”, zamontować na nowym pancerniku. Początkowo planowano zainstalować te wieże na kadłubie King George V wyposażonym w siłownię zaprojektowaną dla planowanych pancerników typu Lion.

Ostatecznie podjęto decyzję o budowie nowego typu szybkiego pancernika wyposażonego w siłownię zaprojektowaną dla jednostek typu Lion. Zamówienie na budowę okrętu zostało złożone 14 marca 1941 w stoczni John Brown & Company Clydebank. Położenie stępki miało miejsce 2 października 1941. Początkowo prace na okręcie traktowano priorytetowo i prowadzono je kosztem innych projektów. Tempo prac uległo spowolnieniu w momencie utraty znaczenia pancerników na rzecz lotniskowców.

Na konstrukcję okrętu znaczny wpływ wywarły doświadczenia bojowe zdobyte przez inne pancerniki Royal Navy. Np. pionowe szyby ewakuacyjne wprowadzono po zatopieniu przez japońskie lotnictwo pancernika HMS „Prince of Wales”.

Wodowanie „Vanguarda” miało miejsce 30 listopada 1944, wejście do służby 9 sierpnia 1946. Matką chrzestną była późniejsza królowa Elżbieta II.

W lutym 1947 okręt udał się w rejs do RPA z królem Jerzym VI na pokładzie. W 1949 okręt przydzielono do floty śródziemnomorskiej, a następnie do eskadry szkolnej Home Fleet, gdzie pełnił funkcję okrętu flagowego. W tym czasie planowano jego przebudowę na okręt rakietowy, jednak ostatecznie zrezygnowano z tego projektu. Okręt wycofano ze służby 9 października 1959 i sprzedano na złom w 1960. Złomowanie okrętu zakończyło się w 1961.

Opancerzenie i uzbrojenie

HMS „Vanguard” na kotwicy, widoczny wystający pancerz burtowy

Okręt opancerzono podobnie jak pancerniki typu King George V. Masa pancerza wynosiła ok. 1/3 masy całego okrętu (ok. 15 000 ton). Zastosowano system „wszystko albo nic”. Cytadela zaczynała się przed pierwszą wieżą artylerii głównej i kończyła za ostatnią. Od góry cytadeli znajdował się główny pokład pancerny. Pancerz burtowy wykonano w postaci pasa pancernego przymocowanego na zewnątrz kadłuba. Ochrona przeciwtorpedowa opierała się na grodziach wzdłużnych przedzielanych grodziami poprzecznymi.

Okręt wyposażono w artylerię główną kalibru 381 mm, podobnie jak wiele innych jednostek europejskich marynarek wojennych (np. „Bismarck”, „Vittorio Veneto”, „Richelieu”). Zastosowana na HMS „Vanguard” artyleria pochodziła jednak z czasów I wojny światowej i nie dorównywała konstrukcjom nowocześniejszym. Można spotkać się z opinią, że HMS Vanguard był okrętem niedozbrojonym^[2].

Okręt charakteryzował się dużą dzielnością morską, był także wyposażony w klimatyzację. System kierowania ogniem należał wówczas do najnowocześniejszych.

Przypisy

Bibliografia

• William H. Garzke, Robert O. Dulin: British, Soviet, French and Dutch battleships of World War II. London: Jane’s Publishing Company, 1980. ISBN 7106-0078-X. (ang.)

Linki zewnętrzne

• www.hms-vanguard.co.uk (ang.)