Halina Kunicka

Halina Kunicka
Ilustracja
Halina Kunicka, aut. Marcin Kydryński
Imię i nazwisko

Halina Kydryńska

Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1938
Lwów

Gatunki

muzyka rozrywkowa

Zawód

piosenkarka

Aktywność

od 1957

Wydawnictwo

Pronit

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Strona internetowa

Halina Irena Kunicka-Kydryńska (ur. 18 lutego 1938 we Lwowie) – polska piosenkarka.

Debiutowała na scenie w latach 50. XX wieku, a szczególnie popularna była w latach 60. i 70. Od tego czasu koncertuje ze swoim recitalem po Polsce, w przeszłości występowała także w Europie, Izraelu, USA, Kanadzie i Australii. Podczas koncertów często akompaniowali jej Czesław Majewski i Jerzy Derfel. Wydała łącznie 12 płyt, które sprzedały się w łącznym nakładzie ok. 1 mln egzemplarzy, a trzy z nich doczekały się statusu złotych[1]. Śpiewa różnorodny repertuar, głównie popowy, ale sięga też m.in. po klasykę przedwojennego kabaretu i romanse rosyjskie. Do jej największych przebojów należą: „Orkiestry dęte”, „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, „Lato, lato czeka”, „Od nocy do nocy”, „To były piękne dni” i „Gwiazda naszej miłości”.

Odznaczona nagrodami branżowymi i odznaczeniami państwowymi, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Życiorys

Urodziła się 18 lutego 1938 we Lwowie, a mieszkała w Hoszczy pod Lwowem[2]. Jest córką Wacława Kunickiego[3] (ur. 18 maja 1906) i Zofii z domu Bek[4]. Jej ojciec był oficerem Korpusu Ochrony Pogranicza – pełnił funkcję dowódcy plutonu w 1 kompanii Batalionu KOP „Hoszcza”[2], a podczas wojny obronnej 1939 walczył jako dowódca 1 kompanii ckm w 98 Pułku Piechoty; jego dalsze losy nie są znane[2][5][6][7]. Jako dziecko kilkukrotnie przeprowadzała się z matką, mieszkały w Grójcu, Radości i Warszawie[8]. Muzyką zainteresowała się dzięki matce, która śpiewała i grała na pianinie, a także zapoznawała córkę z piosenkami harcerskimi, przedwojennymi i powstańczymi, jak też z repertuarem kabaretowym i muzyką lwowską[9][10].

W wieku 16 lat zdała maturę[10] w VII Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Warszawie[11]. Za namową ojczyma, adwokata Mieczysława Góralewicza[12], podjęła studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończyła w 1959 na podstawie pracy magisterskiej pt. Udział prokuratora w procesie prywatnoskargowym[13][14]. Będąc na trzecim roku studiów, za namową matki, wzięła udział w konkursie piosenkarzy-amatorów, organizowanym przez Polskie Radio[15]. Ostatecznie dotarła do finału i zdobyła wyróżnienie, a w nagrodę dostała się do studia piosenkarskiego, w którym pobierała lekcje śpiewu i solfeżu u jurorów konkursu – Hanny Skarżanki, Igora Śmiałowskiego i Tomasza Dąbrowskiego[16]. Ponadto doskonaliła emisję głosu u Wandy Wermińskiej i Olgi Łady[17]. W 1958 dołączyła do kabaretu Pinezka, w którym występowała przez kolejne trzy lata[18].

W 1959 dokonała pierwszych nagrań radiowych, a także nagrała piosenki do filmów – „Są takie dni” wykorzystaną w Lunatykach Bohdana Poręby i „Lato, lato” do Szatana z siódmej klasy Marii Kaniewskiej. W sierpniu 1964 wystąpiła z piosenkami „Chłopcy z obcych mórz” i „Przyjdzie na to czas” w koncercie polskim podczas 4. Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie. W 1966 wydała swoją pierwszą płytę, zatytułowaną po prostu Halina Kunicka. W latach 60. występowała też w popularnych audycjach radiowych: Podwieczorek przy mikrofonie i Zgaduj-zgadula oraz w programie Telewizyjna Giełda Piosenki[19]. Zaczęła też koncertować za granicą, odbyła trasę po Bułgarii[19]. Po powrocie do Polski ruszyła w rejs TSS „Stefan Batory”, na którym śpiewała[20]. W 1967 wystąpiła z utworem „Popatrz kto to jest” podczas 5. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, otrzymała nagrodę krytyki muzycznej na festiwalu w Splicie i wydała swój drugi album studyjny pt. Panienki z bardzo dobrych domów. W czerwcu 1969 wystąpiła kilka razy podczas 7. KFPP w Opolu.

W 1970 zdobyła nagrodę publiczności na 10. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie zaśpiewała utwór „Orkiestry dęte”, a także otrzymała wyróżnienie na festiwalu w Tokio. Poza tym wydała swój kolejny album, zatytułowany po prostu Kunicka, a także wystąpiła w kilku koncertach podczas 8. KFPP w Opolu. W 1971 otrzymała pierwszą nagrodę na festiwalu w Dreźnie, na którym odebrała także nagrodę dziennikarzy i nagrodę publiczności[21]. Ponadto wydała album pt. Ach, panie, panowie… i wystąpiła na 9. KFPP w Opolu, na którym fotoreporterzy okrzyknęli ją tytułem „Miss Obiektywu”. W 1972 reprezentowała Polskę w zespole artystów na olimpiadzie oraz wystąpiła z piosenką „Czekaj mnie, wypatruj mnie” podczas 10. KFPP w Opolu. W 1973 wydała swoją kolejną płytę pt. W innym lesie, w innym sadzie, a także wystąpiła z utworem „Premiera” w koncercie Premier na 11. KFPP w Opolu. W 1974 wydała album, zatytułowany po prostu Halina Kunicka, oraz uświetniła minirecitalem koncert inaugurujący 12. KFPP w Opolu, na którym zaśpiewała także duet „Ballada o dobrej żonie” w duecie z Lucjanem Kydryńskim[22]. W 1975 nagrała utwór „Od nocy do nocy”, będący motywem przewodnim filmu Jerzego Antczaka Noce i dnie[23]. Piosenką promowała swój kolejny album, również zatytułowany Od nocy do nocy, który wydała w 1977. Rok później premierowo zaprezentowała płytę pt. 12 godzin z życia kobiety, na którą nagrała utwory napisane specjalnie dla niej przez Jerzego Derfela do słów Wojciecha Młynarskiego[9][24]. Poza tym w latach 70. występowała m.in. w paryskiej Olimpii[25] oraz w USA i Australii[26]. W czerwcu 1979 zaśpiewała „Orkiestry dęte” podczas koncertu Przeboje 35-lecia na 17. KFPP w Opolu. W 1984 wydała kolejny album pt. Co się stało. W 1988 wystąpiła z piosenkami „Spóźniłam się na swój ślub” i „Zabłyśnie dzień” w koncercie jubileuszowym Róbmy swoje z okazji 25-lecia pracy artystycznej Wojciecha Młynarskiego w ramach 25. KFPP w Opolu.

W latach 90. zawiesiła karierę artystyczną, by skupić się na opiece nad chorującym mężem[27]. W 2004 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne zasługi w pracy artystycznej”[28], a w 2005 odebrała Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[29]. W grudniu 2006, trzy miesiące po śmierci męża, powróciła na scenę po kilkuletniej przerwie, grając koncert kolęd w kościele św. Anny w Warszawie[30]. Od tamtej pory gra recitale po całej Polsce[31][32][33]. W 2009 nakładem wytwórni Polskie Nagrania „Muza” ukazał się album kompilacyjny pt. Świat nie jest taki zły, zawierający 40 największych przebojów z repertuaru Kunickiej.

Halina Kunicka (2012)

W lutym 2015 nakładem Wydawnictwa „Otwarte” ukazała się książka biograficzna pt. Halina Kunicka. Świat nie jest taki zły, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym przez Kamilę Drecką-Anderman[2][34]. Od tamtej pory w ramach promocji książki odbywa spotkania autorskie na terenie Polski, często połączone z recitalami[35][36][37][38][39][40][9]. W czerwcu 2015 otrzymała Honorowy Złoty Mikrofon Polskiego Radia podczas 52. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu[41]. W 2017 przyznano jej Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[42]. W sierpniu 2018 reedycję miał jej album 12 godzin z życia kobiety z 1978[43]. Latem 2019 gościła w jednym z odcinków programu rozrywkowego Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo, w którym imitowała ją aktorka i wokalistka Emilia Komarnicka-Klynstra[44].

Wpływ na popkulturę

Została jedną z bohaterek wiersza Zbigniewa Herberta „Dalida”, opublikowanego w 1998 w tomie poetyckim Epilog burzy[45][10]. W postać artystki wcielili się Zofia Zborowska, Honorata Skarbek, Emilia Komarnicka-Klynstra i Robert Janowski w programie rozrywkowym Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo[44][46][47].

Życie prywatne

W wieku 22 lat wyszła za Stanisława, inżyniera budownictwa i syna jej wychowawczyni ze szkoły Towarzystwa Przyjaciół Dzieci[48]. Rozwiodła się z nim po siedmiu latach małżeństwa[49], po czym w 1968 poślubiła Lucjana Kydryńskiego[50]; świadkami na ich ślubie byli Jerzy Połomski i Edyta Wojtczak[51]. Także w 1968 urodził im się syn, Marcin.

Dyskografia

Dyskografia opracowana na podstawie materiału źródłowego[52].

  • 1966 – Halina Kunicka
  • 1967 – Panienki z bardzo dobrych domów
  • 1970 – Kunicka
  • 1971 – Ach, panie, panowie…
  • 1973 – W innym lesie, w innym sadzie
  • 1974 – Halina Kunicka
  • 1977 – Od nocy do nocy
  • 1978 – 12 godzin z życia kobiety
  • 1984 – Co się stało
  • 2000 – Upływa szybko życie

Odznaczenia

Przypisy

  1. Biografia na stronie Radia RMF
  2. a b c d Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 9
  3. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 10–11.
  4. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 19.
  5. Kamila Drecka: Otworzyłam się na życie. tvp.info, 20 października 2012. [dostęp 2015-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 kwietnia 2015)].
  6. Pierwszego ojca znałam tylko z fotografii. se.pl. [dostęp 2015-03-09].
  7. Halina Kunicka. Notacje. ninateka.pl. [dostęp 2015-03-09].
  8. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 16–17, 22.
  9. a b c lena: Mam ogromny szacunek dla swojej publiczności. gazeta.wodzislaw-slaski.pl, 2019-04-09. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  10. a b c Justyna Sochacka: Halina Kunicka: staram się żyć rozsądnie. gazetasenior.pl, 2018-12-12. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  11. Znani absolwenci. liceum7.edu.pl. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  12. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 26, 32.
  13. Wolałam śpiewać, niż bronić ludzi. se.pl, 12 lutego 2015. [dostęp 2015-03-09].
  14. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 47.
  15. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 37.
  16. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 38–39.
  17. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 308.
  18. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 41, 48.
  19. a b Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 60–61
  20. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 64–65.
  21. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 62.
  22. Kydryński zaśpiewał 1974. tvp.pl, 2013-04-18. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  23. Wiesław Kot, Sto najważniejszych scen filmu polskiego, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2014, s. 209.
  24. Halina Kunicka: świat nie jest taki zły. polskieradio24.pl, 2014-02-04. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  25. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 158.
  26. Kunicka i Drecka-Anderman 205 ↓, s. 160–161.
  27. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 252.
  28. a b M.P. z 2004 r. nr 42, poz. 725
  29. a b Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2017-01-21].
  30. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 274.
  31. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 276.
  32. Teresa Madej: Wyśpiewana "spowiedź" Haliny Kunickiej. zamosconline.pl, 2011-03-11. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  33. Iwona Danilewicz: Halina Kunicka w Suwałkach. niebywalesuwalki.pl, 2012-09-29. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  34. Halina Kunicka. Świat nie jest taki zły. otwarte.eu. [dostęp 2015-03-09].
  35. Spotkanie z haliną kunicką i jej książką pt: „Świat nie jest taki zły”. kultura.tarnow.pl. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  36. Halina Kunicka z okazji Dnia Matki w Radomsku. 2017-05-24. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  37. Halina Kunicka zaśpiewa w Dworku Białoprądnickim. krakow.pl, 2018-01-16. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  38. Krzysztof Ogiolda: Halina Kunicka: W Opolu trzeba było być. Kto tu nie przyjeżdżał, nie istniał. 2018-09-13. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  39. Spotkanie z Haliną Kunicką. biblioteka-niepolomice.pl, 2019-04-30. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  40. Halina Kunicka w chrzanowskiej bibliotece!. mbp.chrzanow.pl, 2019-01-22. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  41. Laureaci 52. KFPP 2015. opole.pl. [dostęp 2018-04-05].
  42. a b Medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis. www.mkidn.gov.pl. [dostęp 2020-06-21].
  43. Paweł Piotrowicz: Ciągle piękne dni. Przeboje Haliny Kunickiej zabrzmią jeszcze raz. kultura.onet.pl, 2018-08-23. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  44. a b Halina Kunicka wzruszyła się występem w programie „Twoja twarz brzmi znajomo”. „To dla mnie prezent!”. plejada.pl, 2019-09-19. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  45. Z.Herbert, Dalida, w: Epilog burzy. Wrocław 1998, s.13-14.
  46. „O Pani!”, Marek Molak to Grzegorz Hyży jak żywy!. polsat.pl, 2018-09-22. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  47. Ewelina Ruckgaber i „Historia jednej…” wygranej!. polsat.pl, 2019-09-21. [dostęp 2021-04-19]. (pol.).
  48. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 57–59.
  49. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 84.
  50. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 110.
  51. Kunicka i Drecka-Anderman 2015 ↓, s. 183.
  52. Halina Kunicka w Katalogu Polskich Płyt Gramofonowych

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

POL Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis BAR.png
Baretka Srebrnego Medalu "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis"
POL Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis BAR.png
Baretka Brązowego Medalu "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis"
Kunicka Halina.JPG
Autor: Sławek, Licencja: CC BY-SA 2.0
Halina Kunicka.
Halina Kunicka by Marcin Kydryński.jpg
Autor: Marcin Kydryński, Licencja: CC BY 3.0
Halina Kunicka, polska piosenkarka.