Halina Kunicka

Halina Kunicka

Halina Kunicka, aut. Marcin Kydryński
Imię i nazwisko	Halina Kydryńska
Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1938 Lwów
Gatunki	muzyka rozrywkowa
Zawód	piosenkarka
Aktywność	od 1957
Wydawnictwo	Pronit
Odznaczenia
Strona internetowa

Halina Irena Kunicka-Kydryńska (ur. 18 lutego 1938 we Lwowie) – polska piosenkarka.

Debiutowała na scenie w latach 50. XX wieku, a szczególnie popularna była w latach 60. i 70. Od tego czasu koncertuje ze swoim recitalem po Polsce, w przeszłości występowała także w Europie, Izraelu, USA, Kanadzie i Australii. Podczas koncertów często akompaniowali jej Czesław Majewski i Jerzy Derfel. Wydała łącznie 12 płyt, które sprzedały się w łącznym nakładzie ok. 1 mln egzemplarzy, a trzy z nich doczekały się statusu złotych^[1]. Śpiewa różnorodny repertuar, głównie popowy, ale sięga też m.in. po klasykę przedwojennego kabaretu i romanse rosyjskie. Do jej największych przebojów należą: „Orkiestry dęte”, „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, „Lato, lato czeka”, „Od nocy do nocy”, „To były piękne dni” i „Gwiazda naszej miłości”.

Odznaczona nagrodami branżowymi i odznaczeniami państwowymi, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Życiorys

Urodziła się 18 lutego 1938 we Lwowie, a mieszkała w Hoszczy pod Lwowem^[2]. Jest córką Wacława Kunickiego^[3] (ur. 18 maja 1906) i Zofii z domu Bek^[4]. Jej ojciec był oficerem Korpusu Ochrony Pogranicza – pełnił funkcję dowódcy plutonu w 1 kompanii Batalionu KOP „Hoszcza”^[2], a podczas wojny obronnej 1939 walczył jako dowódca 1 kompanii ckm w 98 Pułku Piechoty; jego dalsze losy nie są znane^[2][5][6][7]. Jako dziecko kilkukrotnie przeprowadzała się z matką, mieszkały w Grójcu, Radości i Warszawie^[8]. Muzyką zainteresowała się dzięki matce, która śpiewała i grała na pianinie, a także zapoznawała córkę z piosenkami harcerskimi, przedwojennymi i powstańczymi, jak też z repertuarem kabaretowym i muzyką lwowską^[9][10].

W wieku 16 lat zdała maturę^[10] w VII Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Warszawie^[11]. Za namową ojczyma, adwokata Mieczysława Góralewicza^[12], podjęła studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończyła w 1959 na podstawie pracy magisterskiej pt. Udział prokuratora w procesie prywatnoskargowym^[13][14]. Będąc na trzecim roku studiów, za namową matki, wzięła udział w konkursie piosenkarzy-amatorów, organizowanym przez Polskie Radio^[15]. Ostatecznie dotarła do finału i zdobyła wyróżnienie, a w nagrodę dostała się do studia piosenkarskiego, w którym pobierała lekcje śpiewu i solfeżu u jurorów konkursu – Hanny Skarżanki, Igora Śmiałowskiego i Tomasza Dąbrowskiego^[16]. Ponadto doskonaliła emisję głosu u Wandy Wermińskiej i Olgi Łady^[17]. W 1958 dołączyła do kabaretu Pinezka, w którym występowała przez kolejne trzy lata^[18].

W 1959 dokonała pierwszych nagrań radiowych, a także nagrała piosenki do filmów – „Są takie dni” wykorzystaną w Lunatykach Bohdana Poręby i „Lato, lato” do Szatana z siódmej klasy Marii Kaniewskiej. W sierpniu 1964 wystąpiła z piosenkami „Chłopcy z obcych mórz” i „Przyjdzie na to czas” w koncercie polskim podczas 4. Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie. W 1966 wydała swoją pierwszą płytę, zatytułowaną po prostu Halina Kunicka. W latach 60. występowała też w popularnych audycjach radiowych: Podwieczorek przy mikrofonie i Zgaduj-zgadula oraz w programie Telewizyjna Giełda Piosenki^[19]. Zaczęła też koncertować za granicą, odbyła trasę po Bułgarii^[19]. Po powrocie do Polski ruszyła w rejs TSS „Stefan Batory”, na którym śpiewała^[20]. W 1967 wystąpiła z utworem „Popatrz kto to jest” podczas 5. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, otrzymała nagrodę krytyki muzycznej na festiwalu w Splicie i wydała swój drugi album studyjny pt. Panienki z bardzo dobrych domów. W czerwcu 1969 wystąpiła kilka razy podczas 7. KFPP w Opolu.

W 1970 zdobyła nagrodę publiczności na 10. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie zaśpiewała utwór „Orkiestry dęte”, a także otrzymała wyróżnienie na festiwalu w Tokio. Poza tym wydała swój kolejny album, zatytułowany po prostu Kunicka, a także wystąpiła w kilku koncertach podczas 8. KFPP w Opolu. W 1971 otrzymała pierwszą nagrodę na festiwalu w Dreźnie, na którym odebrała także nagrodę dziennikarzy i nagrodę publiczności^[21]. Ponadto wydała album pt. Ach, panie, panowie… i wystąpiła na 9. KFPP w Opolu, na którym fotoreporterzy okrzyknęli ją tytułem „Miss Obiektywu”. W 1972 reprezentowała Polskę w zespole artystów na olimpiadzie oraz wystąpiła z piosenką „Czekaj mnie, wypatruj mnie” podczas 10. KFPP w Opolu. W 1973 wydała swoją kolejną płytę pt. W innym lesie, w innym sadzie, a także wystąpiła z utworem „Premiera” w koncercie Premier na 11. KFPP w Opolu. W 1974 wydała album, zatytułowany po prostu Halina Kunicka, oraz uświetniła minirecitalem koncert inaugurujący 12. KFPP w Opolu, na którym zaśpiewała także duet „Ballada o dobrej żonie” w duecie z Lucjanem Kydryńskim^[22]. W 1975 nagrała utwór „Od nocy do nocy”, będący motywem przewodnim filmu Jerzego Antczaka Noce i dnie^[23]. Piosenką promowała swój kolejny album, również zatytułowany Od nocy do nocy, który wydała w 1977. Rok później premierowo zaprezentowała płytę pt. 12 godzin z życia kobiety, na którą nagrała utwory napisane specjalnie dla niej przez Jerzego Derfela do słów Wojciecha Młynarskiego^[9][24]. Poza tym w latach 70. występowała m.in. w paryskiej Olimpii^[25] oraz w USA i Australii^[26]. W czerwcu 1979 zaśpiewała „Orkiestry dęte” podczas koncertu Przeboje 35-lecia na 17. KFPP w Opolu. W 1984 wydała kolejny album pt. Co się stało. W 1988 wystąpiła z piosenkami „Spóźniłam się na swój ślub” i „Zabłyśnie dzień” w koncercie jubileuszowym Róbmy swoje z okazji 25-lecia pracy artystycznej Wojciecha Młynarskiego w ramach 25. KFPP w Opolu.

W latach 90. zawiesiła karierę artystyczną, by skupić się na opiece nad chorującym mężem^[27]. W 2004 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne zasługi w pracy artystycznej”^[28], a w 2005 odebrała Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[29]. W grudniu 2006, trzy miesiące po śmierci męża, powróciła na scenę po kilkuletniej przerwie, grając koncert kolęd w kościele św. Anny w Warszawie^[30]. Od tamtej pory gra recitale po całej Polsce^[31][32][33]. W 2009 nakładem wytwórni Polskie Nagrania „Muza” ukazał się album kompilacyjny pt. Świat nie jest taki zły, zawierający 40 największych przebojów z repertuaru Kunickiej.

Halina Kunicka (2012)

W lutym 2015 nakładem Wydawnictwa „Otwarte” ukazała się książka biograficzna pt. Halina Kunicka. Świat nie jest taki zły, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym przez Kamilę Drecką-Anderman^[2][34]. Od tamtej pory w ramach promocji książki odbywa spotkania autorskie na terenie Polski, często połączone z recitalami^{[35][36][37][38][39][40][9]}. W czerwcu 2015 otrzymała Honorowy Złoty Mikrofon Polskiego Radia podczas 52. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu^[41]. W 2017 przyznano jej Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[42]. W sierpniu 2018 reedycję miał jej album 12 godzin z życia kobiety z 1978^[43]. Latem 2019 gościła w jednym z odcinków programu rozrywkowego Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo, w którym imitowała ją aktorka i wokalistka Emilia Komarnicka-Klynstra^[44].

Wpływ na popkulturę

Została jedną z bohaterek wiersza Zbigniewa Herberta „Dalida”, opublikowanego w 1998 w tomie poetyckim Epilog burzy^[45][10]. W postać artystki wcielili się Zofia Zborowska, Honorata Skarbek, Emilia Komarnicka-Klynstra i Robert Janowski w programie rozrywkowym Polsatu Twoja twarz brzmi znajomo^[44][46][47].

Życie prywatne

W wieku 22 lat wyszła za Stanisława, inżyniera budownictwa i syna jej wychowawczyni ze szkoły Towarzystwa Przyjaciół Dzieci^[48]. Rozwiodła się z nim po siedmiu latach małżeństwa^[49], po czym w 1968 poślubiła Lucjana Kydryńskiego^[50]; świadkami na ich ślubie byli Jerzy Połomski i Edyta Wojtczak^[51]. Także w 1968 urodził im się syn, Marcin.

Dyskografia

Dyskografia opracowana na podstawie materiału źródłowego^[52].

• 1966 – Halina Kunicka
• 1967 – Panienki z bardzo dobrych domów
• 1970 – Kunicka
• 1971 – Ach, panie, panowie…
• 1973 – W innym lesie, w innym sadzie
• 1974 – Halina Kunicka
• 1977 – Od nocy do nocy
• 1978 – 12 godzin z życia kobiety
• 1984 – Co się stało
• 2000 – Upływa szybko życie

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2004, za wybitne zasługi w pracy artystycznej)^[28]
• Odznaka Zasłużony dla Warszawy
• Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)^[29]
• Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2017)^[42]

Przypisy

Bibliografia

• Halina Kunicka, Kamila Drecka-Anderman: Świat nie jest taki zły. Wydawnictwo Otwarte, 2015. ISBN 978-83-7515-299-9.
• Halina Kunicka w Katalogu Polskich Płyt Gramofonowych

Linki zewnętrzne

• Halina Kunicka na zdjęciach w bibliotece Polona