Halina Miroszowa

Halina Miroszowa
Ilustracja
Halina Miroszowa, 1993
Podporucznik Podporucznik
Pełne imię i nazwisko

Halina Stefania Miroszowa

Data i miejsce urodzenia

28 września 1920
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 2014
Skolimów

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

wojna obronna

Późniejsza praca

dziennikarka

Odznaczenia
Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Srebrny Krzyż Zasługi Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie

Halina Stefania Miroszowa (z domu Uścińska, I° voto Rościszewska, ur. 28 września 1920 w Warszawie, zm. 1 sierpnia 2014 w Skolimowie[1][2][3][4]) – polska dziennikarka radiowa i telewizyjna.

Życiorys

Była córką Stefana, żołnierza I Brygady Legionów Polskich. Po zakończeniu wojny do 1928 roku rodzina mieszkała w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie matka Haliny była nauczycielką w szkole powszechnej, a ojciec pracował w PZU i był komendantem tamtejszej Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1928 roku Stefan Uściński został awansowany i przeniesiony na stanowisko inspektora powiatowego PZU w Łomży.

Halina Uścińska zamieszkała z rodzicami w Łomży i tam wstąpiła w roku 1931 do harcerstwa oraz zdała w roku 1939 maturę w gimnazjum żeńskim im. Marii Konopnickiej.

Po maturze wyjechała z rodzicami do Warszawy, by zdać egzamin wstępny na studia medyczne. Na wezwanie Komendy Głównej Harcerek z 7 września 1939 zgłosiła się natychmiast i dostała przydział jako sanitariuszka do III batalionu 360 Pułku Obrony Warszawy. Okres II wojny światowej spędziła w Warszawie. Podjęła służbę w Szarych Szeregach i Związku Walki Zbrojnej. W konspiracji zajmowała się kolportażem prasy podziemnej w grupie kolporterek, zwanych „dromaderkami”, dowodzonej przez Aleksandra Kamińskiego. Zapisała się na studia medyczne do szkoły docenta Zaorskiego „Private Fachschule für Sanitäres Hilfspersonal des Dozenten Dr. Zaorski”.

W listopadzie 1941 poślubiła kolegę z łomżyńskiego gimnazjum, Antoniego Rościszewskiego, oficera 7 pułku piechoty Legionów AK „Garłuch”. W styczniu 1943 urodziła syna Jacka i przerwała studia. Przed wybuchem powstania warszawskiego Antoni skłonił żonę, by wyjechała z synem do Zalesia. Sam walczył na Okęciu, przedostał się do Włoch pod Warszawą i tam został aresztowany, zesłany do Oświęcimia, skąd przeniesiony do obozu KL Natzweiler-Struthof w Alzacji zginął 4 stycznia 1945.

Po powrocie do Warszawy podjęła pracę urzędniczą w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym, potem w biurze Polskiego Radia. Wzięła udział w konkursie na pracowników programowych i zdobyła jedno z siedmiu miejsc na 130 kandydatów. W Radiu poznała swego drugiego męża – Henryka Mirosza, przez wiele lat szefa „Muzyki i Aktualności”. W 1959 roku została w ramach Komitetu ds. Radia i Telewizji przeniesiona z radia (przy ul. Malczewskiego) do telewizji na plac Powstańców Warszawy, a później na ul. Woronicza.

Prowadziła w TVP cotygodniowy magazyn „Miniatury”, składający się z kilku felietonów, a także „Bank miast”, później w II programie TVP program „Twarzą w twarz”. Pod koniec lat 80. XX w. wspólnie z Aleksandrem Małachowskim prowadziła przez dwa lata program interwencyjny Telewizja nocą.

Pomimo tego, że cały okres powojenny spędziła w Warszawie, zachowała sentyment dla miasta lat dziecinnych – Łomży. Była jednym z członków założycieli, którzy 11 listopada 1958 roku założyli w Warszawie Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej. Jest Honorowym Obywatelem Miasta Łomży. Mieszkała w Domu Aktora w Skolimowie. Autorka dwóch książek: „Czerwone oczy kamer” oraz autobiografii „Mój czas” z przedmowami Xymeny Zaniewskiej, Olgi Lipińskiej i Wawrzyńca Kłosińskiego, wydanej przez TPZŁ.

8 lipca 1954 została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi[5] (jej mąż otrzymał wówczas Złoty Krzyż Zasługi), a 12 kwietnia 2000 wraz z mężem otrzymała Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie[6]. W 2010 roku otrzymała Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[7]. Za swoje zasługi wojenne odznaczona została Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r.

W roku 2006 zmarł jej mąż Henryk Mirosz. Obydwoje spoczywają na Cmentarzu Komunalnym na Wólce Węglowej (kw. W-IX-5, rz. 9, miejsce 13)[8].

Dzieła

  • Halina Miroszowa, Mój czas : Łomża : Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej : 2008. ISBN 978-83-924170-4-0
  • Halina Miroszowa, Czerwone oczy kamer : Łomża : wydano nakładem Autorki : 2000. ISBN 83-912037-7-8

Przypisy

  1. ↑ Zmarła Halina Miroszowa, wieloletnia reporterka Polskiego Radia. Polskie Radio, 2014-08-02. [dostęp 2014-08-03]. (pol.).
  2. ↑ Fakt.pl 3 sierpnia 2014
  3. ↑ Interia 3 sierpnia 2014
  4. ↑ lomza.pl 3 sierpnia 2014
  5. ↑ M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1160
  6. ↑ M.P. z 2000 r. nr 17, poz. 382
  7. ↑ Medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. [dostęp 2016-08-21]. (pol.).
  8. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie.

Bibliografia

  • Stefan Uściński i Halina Miroszowa (Uścińska): Praca Zbiorowa OW TPZŁ –„Łomżyńskie Wspomnienia” – „Na schyłku życia wracamy do miejsc, z których wyrośliśmy” str. 110 -136 : Warszawa 1998 : ISBN 83-902985-5-4
  • Irena Mickiewicz (oprac.): Praca Zbiorowa OW TPZŁ – „Nasze biografie” – „ Halina Miroszowa, z d. Uścińska primo voto Rościszewska” str. 71 – 74 : Warszawa 2006 : ISBN 83-924170-0-3

Media użyte na tej stronie